Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Θυμάσαι?


30 Απριλίου 2014   


Θυμάσαι εκείνα τα απογεύματα στην Αθήνα που ήμασταν μόνοι στο σπίτι και κουλουριαζόσουν ολόκληρος γύρω από το πόδι μου, μην τυχόν και πάω σε κάποιο άλλο δωμάτιο και χάσεις την οπτική επαφή μαζί μου? Είχα μάθει να περπατάω με το δεξί μου πόδι να σε κουβαλάει ολόκληρο, γαντζωμένο επάνω μου… Ήθελα να κλαίω συνέχεια, αλλά δεν το έκανα..
Θυμάσαι εκείνο το απόγευμα στην Αθήνα που αμέσως μετά τον παιδικό ήθελες να πάμε σε παιδότοπο και εγώ δεν είχα ούτε διάθεση ούτε λεφτά και εσύ γκρίνιαζες και μου ήρθε απελπισία? Ήθελα να βάλω τα κλάματα, αλλά δεν το έκανα…
Και θυμάσαι εκείνο το απόγευμα στην Αθήνα, που ήμασταν μόνοι στο σπίτι, μετά από μία πολύ δύσκολη μέρα στη δουλειά μου και μία δύσκολη δική σου στον παιδικό, και δεν μπορούσα καθόλου να παίξουμε μαζί, και έβλεπες όλο το απόγευμα dvd με τη Dora & τον Diego? Γυρνούσες μόνο συνέχεια το κεφάλι, να επιβεβαιώσεις ότι κάθομαι ακόμα από πίσω σου, στον υπολογιστή μου… Μόλις επέστρεφες το κεφάλι, ήθελα να βάλω τα κλάματα, μα δεν το έκανα…
Θυμάσαι εκείνο το διήμερο που είχαμε και οι δύο υψηλό πυρετό και ήσουν συνέχεια γκρινιάρης και έκαιγες ολόκληρος, κι εγώ ήμουν αδύναμος και άυπνος? Νόμιζα πως θα τα παρατούσα, αλλά δεν το έκανα…
Και θυμάσαι εκείνες τις μέρες στην Αθήνα που δεν είχα το κουράγιο ούτε να μαγειρέψω αλλά ούτε και να παραγγείλω κάτι, και τρώγαμε ετοιματζίδικους κατεψυγμένους λαχανοντολμάδες ζεσταμένους στον φούρνο μικροκυμάτων? Νόμιζα πως θα γκρίνιαζες, αλλά δεν το έκανες…
Και θυμάσαι εκείνο το Σάββατο στην Αθήνα, που πήγαμε στο ανοιχτό Εμπορικό Κέντρο στα Σπάτα για να κάνουμε βόλτα ενώ ήξερα πως θα βρέξει και έβρεξε? Ήθελα να σε πάρω αγκαλιά και να κρυφτούμε μαζί κάτω από τια μαύρα σύννεφα και να κλάψω άνετα, για να νομίζεις πως είναι βροχή… Αλλά δεν το έκανα…
Θυμάσαι μια μέρα στην Αθήνα που είχα αργήσει να φύγω από τη δουλειά και σχεδόν θα έκλεινε ο παιδικός σταθμός και κόντεψα να τρακάρω στο δρόμο και τελικά μόλις έφτασα ήσουν ένα από τα 2-3 τελευταία παιδάκια που είχαν μείνει ένα τέταρτο μετά την ώρα κλεισίματος του παιδικού, και έκλαιγες και φώναζες «μπαμπά!!». Πίστεψα πως τα όρια μου είχαν εξαντληθεί και θα εγκαταλείψω… Αλλά δεν το έκανα..
Θυμάσαι και μια νύχτα στην Αθήνα, που ήταν ήδη πολύ αργά, και ήμουν εξαντλημένος από όλη την ημέρα κι εσύ δεν ήθελες να κοιμηθείς και ήμασταν ξαπλωμένοι στο χαλί στο δωμάτιό σου και προσπαθούσα να παίξουμε ενώ εσύ γκρίνιαζες συνέχεια γιατί ήθελες να είμαι πιο «δραστήριος» στο παιχνίδι και τελικά δεν άντεξα κι έβαλα τα κλάματα? Νόμιζα πως η γκρίνια σου θα γινόταν κλάμα, όμως ήρθες, με αγκάλιασες, κάθισες στην αγκαλιά μου, άρχισες να γελάς και μου είπες «μπαμπά μην κλαις»!
Υπάρχουν τόσα πράγματα που θυμάμαι και μάλλον δεν θυμάσαι.. Υπάρχουν τόσα πράγματα που πίστευα πως έπρεπε να φανώ δυνατός και σκληρός μπροστά σου, ώστε να μπορέσεις να τα αντιμετωπίσεις, τόσα δάκρυα που έπνιξα και κόντεψα να πνιγώ, τόση μοναξιά που «στόλισα» και άδειαζα κι άλλο μέσα μου, τόση σκληρή και άδικη πραγματικότητα που έπρεπε να διαχειριστώ… κι εσύ… εσύ, με έβλεπες βαθιά μέσα στα μάτια, με βλέμματα που έξυναν τις πιο βαθιές σκέψεις μου και μου έγνεψες συγκαταβατικά… Ναι, να φύγουμε.
Και φύγαμε. Θυμάσαι?

3 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. Είναι ένα από τα κείμενά μου που δεν θέλω να ξαναδιαβάζω για τον ίδιο λόγο... και προσπάθησα να το γράψω όσο πιο "στρογγυλεμένα" γίνεται...

      Διαγραφή
  2. Κάθε σου κείμενο είναι σαν να ζω την ζωή μου. Μόνο που τα παιδιά είναι δύο, οι δυσκολίες διπλάσιες αλλά και η αγάπη το ίδιο. Κάθε φορά αισθάνεσαι ότι αδειάζεις από δυνάμεις και κάθε φορά έρχεται ένα χάδι, μια αγκαλιά ή απλά ένα βλέμμα για να σε κάνεις να ξανασταθείς στα πόδια σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή