Η ζωή μου μια βόλτα

5 Απριλίου 2014

Αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος

Αίθουσα αναμονής. Πτήση επιστροφής στη Θεσσαλονίκη.

Η προσωπική ιστορία πολλών ανθρώπων είναι συνδεδεμένη με συγκεκριμένο τόπο. Βίωσα έντονα για ακόμα μία φορά το συναίσθημα του να μην ξέρεις σε ποιον τόπο τελικά ανήκεις. Είναι σαφής ο τόπος καταγωγής ή τόπος εργασίας. Αλλά μάλλον για μένα, σπίτι δεν είναι ένα μέρος να ζεις, σε μια πόλη που ζεις, αλλά ένας τόπος όπου πάντα θα πηγαίνεις... για να βρω το σπίτι μέσα μου, πρέπει να πάρω μία βαλίτσα και να κάνω δρόμο, να έχω ταξίδι. Σπίτι μου είναι το ταξίδι. Με πραγματικές ή συναισθηματικές μόνο βαλίτσες. Ή ακόμα και χωρίς καθόλου βαλίτσες. Γιατί έρχεται μία στιγμή, που συνειδητοποιείς πως τα υπάρχοντά σου όλα χωράνε στη χούφτα σου. Όπως και η καρδιά σου, που την κρατάς πάντα έτοιμη στη χούφτα σου να προσφερθεί ολόκληρη σε μία απλή χειραψία ή αγκαλιά με φίλους, στους δρόμους που μαζί περπατήσατε και χτίσατε μαζί αυτό που σήμερα έγινε το σπίτι σας. Χωρίς στεγαστικό, χωρίς δάνεια, χωρίς υποχρεώσεις και ανταλλάγματα. Με στέγες εμφανώς μονωμένες για να κρατάνε τη ζεστασιά μέσα σας, στους δρόμους του κόσμου... και τα αεροδρόμια έγιναν οι πρόναοι της ιερής φιλίας, οι προθάλαμοι και τα χολ για το πρώτο κέρασμα, το λικεράκι, πριν οι δρόμοι ανοίξουν τα χέρια τους για να προσθέσουν ακόμα ένα κεραμίδι. Είναι πολλά τα σπίτια μας γιε μου, είναι πολλοί οι δρόμοι μας. Είμαστε ευλογημένοι γιε μου.