Άνθρωποι μονάχοι

24 Ιανουαρίου 2014

Εσύ μεγαλώνεις ως singleparent μόνο σου το παιδί σου, στον ενικό ή τον πληθυντικό αριθμό. Το «παιδί», όχι το «εσύ». Και το 24ωρο σου είναι γεμάτο, φορτωμένο και φορτισμένο. Ευθύνη. Στον ενικό αριθμό. Όπως κι εσύ. Και αισθάνεσαι πολλές φορές κουρασμένος, πιεσμένος, έτοιμος να εκραγείς… από τη δουλειά, το σπίτι, το παιδί, τα οικονομικά, τον καιρό ή το καινούριο σου τζιν που σε πνίγει στον καβάλο. Και σκέφτεσαι.. «αν δεν είχα το παιδί, θα είχα όλο το απόγευμα ελεύθερο, να κάνω ό,τι θέλω, με όποιον θέλω, να πάω όπου θέλω και να ξενυχτήσω όσο θέλω, ΑΜΑ θέλω… Ένα απόγευμα για μένα…».

Και σπάει ο διάολος το ποδάρι του, και γίνεται η ευχή σου πραγματικότητα… κι έρχεται αυτό το απόγευμα. Και γυρνάς από τη δουλειά πτώμα. Αλλά δεν πρέπει να περάσεις από τον παιδικό σταθμό να παραλάβεις το παιδί. Και πας κατευθείαν σπίτι. Και ανοίγεις την πόρτα… Και είναι σκοτεινό, κρύο και με απόλυτη σιωπή… Στον καναπέ είναι ακόμα ξαπλωμένος ο Teddy, η κουκουβάγια, τα αεροπλανάκια, η κουβερτούλα του, οι κάλτσες του οι ζεστές για το σπίτι… Στο δωμάτιό του, τα παιχνίδια όλα συμμαζεμένα (γιατί έμαθε να τα συμμαζεύει). Και σου λείπει.. Πολύ σου λείπει, αλλά ας πούμε σκέτο «σου λείπει…».

Έλα τώρα, μην πέφτεις, μην σε παίρνει από κάτω.. Μπορείς να βγεις αμέσως από το σπίτι για έναν καφέ, για μια βόλτα στα μαγαζιά, να πας σινεμά, για ποτό, να ντυθείς όμορφος, να κάνεις ένα μπάνιο χωρίς την πόρτα μισάνοιχτη, να ξυριστείς χωρίς να πρέπει πρώτα να πασαλείψεις και τη μούρη του μικρού με αφρό, να κάνεις ρε παιδί μου τα πλάνα σου ως «νέος» ελεύθερος άντρας… Για ένα απόγευμα…

Σινεμά ή φαγητό έξω? Ποτό ή καφέ? Νωρίς ή αργά? Βάζεις tick όπου βολεύεσαι και είσαι σχεδόν έτοιμος… Τέλεια.. Το μόνο που μένει, τελευταία λεπτομέρεια, να βρεις παρέα τώρα.. Ας ενημερώσεις λοιπόν πως σήμερα το απόγευμα δεν έχεις τον μικρό και μπορείς να κινηθείς ελεύθερα… Από το μυαλό δεν σου περνάει ξεκάθαρα ποιος θα είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα ήθελες να ενημερώσεις.. Λογικό, δεν έχεις ταίρι… Οπότε, κινητό ανά χείρας και διερεύνηση των «επαφών». Αυτοί που θα ήθελες να δεις άμεσα, είναι διασκορπισμένοι από την Νότια Ενδοχώρα και παράλια της Ελλάδας ως τη Νοτιοδυτική Ενδοχώρα και παράλια της Ευρώπης… Πάμε σε κάτι πιο «πρακτικό». Εξαιρούνται όσοι μένουν σε απόσταση πάνω από 20χλμ., διότι μία τέτοια συνάντηση χρειάζεται προγραμματισμό, δεν είναι της τελευταίας στιγμής…   

Με εκείνα και με τα άλλα, σου μένουν 5 πιθανοί άνθρωποι για μια πιθανή έξοδο… Και τα τσεκάρεις ξανά από την αρχή. Πέντε είναι, δεν είναι παραπάνω. Εξαιρώντας και αυτούς που έχουν ήδη κανονίσει, σου μένουν, στην καλύτερη, τρεις… Κι εκεί που είσαι έτοιμος να πάρεις το πρώτο τηλέφωνο, να στείλεις το πρώτο μήνυμα… κάπου κολλάει το δαχτυλάκι στο space (και «σύμπαν» θα το μετέφραζα), και σκέφτεσαι.. «Θέλω πραγματικά να δω αυτόν τον άνθρωπο σήμερα? Τι θα έχουμε να πούμε? Μήπως θα με μιζεριάσει περισσότερο? Μήπως πάλι εγώ θα πρέπει να είμαι το επίκεντρο της συζήτησης, ενδιαφέροντος κτλ? Μήπως τελικά περισσότερο θα αναλωθώ παρά θα διασκεδάσω?». Επαναλαμβάνεις τις ίδιες σκέψεις και για τα τρία πιθανά άτομα για συνάντηση… Σε όλα, για κάποιο λόγο κολλάς… Δεν υπάρχει πια αυτό το «γιατί όχι?» που είχες παλιά… Τώρα υπάρχει κυρίως το «γιατί ναι?» και πολλές φορές δύσκολα βρίσκεις απαντήσεις σε αυτό το «γιατί ναι?».

Στο μυαλό σου τριγυρνάει ο Καβάφης. Αξεπέραστος.

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντας την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική

Η αρχική διάθεση για έξοδο σβήνει σιγά σιγά… Μπορείς να μπεις στο facebook και να δεις και να μιλήσεις ταυτόχρονα με πολλούς από τους ενδιαφέροντες ακόμα ανθρώπους που σε περιβάλλουν, αλλά δεν έχουν αυτό το απόγευμα ελεύθερο ή μένουν μακριά.. Ή να δεις μία ταινία στο dvd μόνος σου, με γαριδάκια και πίτσες και μπύρες. Ή να διαβάσεις εκείνο το βιβλίο σαν άνθρωπος, που το έχεις αφήσει μόνιμα πια στην τουαλέτα και το διαβάζεις 2 σελίδες τη φορά..

Ή απλά ψάχνεις μία δικαιολογία προς τον εαυτό σου, για ποιον λόγο δεν εκμεταλλεύεται όπως πρέπει τον ελάχιστο χρόνο που έχει για την πάρτη του.

Ο εαυτός σου έμαθε πια να λειτουργεί μόνο για το παιδί σου.

Ποτέ δεν μπόρεσε να σκεφτεί για σένα χωρίς το παιδί σου μαζί.

Ποτέ δεν προετοιμάστηκε για το ενδεχόμενο να πρέπει να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο μελαγχολικό απόγευμα…

Και δεν έχει άλλη εναλλακτική, από το να γράψει γι’ αυτό…