Η προπαραλήγουσα

4 Οκτωβρίου 2013

Η προπαραλήγουσα

Εγώ μεγάλωσα με παραμύθια. Και με όνειρα. Και με αγάπη μέσα μου για τον κόσμο. Δεν πειράζει αν εκείνος δεν είχε πάντα για μένα. Είχα εγώ για όλους.

Περνώντας τα χρόνια συνειδητοποίησα πως είχα φτιάξει το δικό μου παραμύθι, και το ζούσα. Και βουτούσα πάντα στη θάλασσα που πιο πολύ φοβόμουν… Και δοκίμαζα τον εαυτό μου συνέχεια, και άνοιγα τους ορίζοντές μου συνέχεια..

Κι έκανα τον δικό μου τρόπο σκέψης ένα νέο πολυφωνικό σύστημα εντός μου.. Με οξείες, δασείες, περισπωμένες, με τα όλα του… Αλλά .. δεν περισπώνται τα πάντα… κάποιες φορές τις οξείες μας λανθασμένα τις κάνουμε περισπωμένες.. και τον τόνο από την προ-παραλήγουσα εύκολα ίσως τον κατεβάζουμε στην παραλήγουσα, του βάζουμε και λίγο από περισπωμένη… στο τέλος τον παίρνει το ποτάμι πάει και στη λήγουσα και παίρνει την άγουσα… Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, τρως μια γερή σφαλιάρα και ξυπνάς συνειδητοποιώντας πως πρέπει να ξανατονίσεις τις λέξεις σου, στην προπαραλήγουσα ίσως ή όπου έχεις αποφασίσει, αλλά οριστικά πια.

Τώρα όπου οξεία, βάλτε «αυθεντικά» ιδανικά, αρχές, όνειρα, «φιλοσοφία» ζωής κτλ.. Όπου περισπωμένη βάλτε «κοινωνικές» επιρροές στα προαναφερθέντα.. Όπου συλλαβή, βάλτε περίοδο ζωής, timing, εξέλιξη στην πορεία του χρόνου...

Αλλά όταν ένας κύκλος κλείνει, και σου μένει η ζωή σου χωρίς τονισμό, κοιτάς το παιδί σου στα μάτια, και η δική του παρουσία γίνεται ο μόνος και μόνιμος τόνος της ζωής σου στην προπαραλήγουσα της νέας διαδρομής.

Μαζί θα κυλιστείτε στις συλλαβές νωχελικά, πιασμένοι χέρι χέρι στην αρχή, από κοντά αργότερα, από μακριά ακόμα πιο αργότερα μέχρι να σε συνοδεύσει ο σημαντικότερος τόνος της ζωής σου στη δική σου λήγουσα. Τις περισπωμένες στο δρόμο δεν θα τις φοβηθώ, θα σερφάρουμε πάνω στο κύμα τους με εμπιστοσύνη στη σχέση μας.

Μας το υπόσχομαι γιε μου. Υπόσχεση. Με τόνο στην προπαραλήγουσα.