27 Νοεμβρίου 2013
Ξημερώνει επέτειος..
Εγώ γιορτάζω την μπαμπαδοσύνη μου κάθε «μισό» έτος. Στα
«ολόκληρα» έτη, έχει γενέθλια ο γιος μου (κι εγώ μαζί), δεν χωράνε κι άλλες
γιορτές…
Ξημερώνει με καμπανάκια…
2μιση χρόνια μπαμπάς, 2μιση χρόνια «καριέρας» στην ενήλικη
ζωή μου…
Και τί χρόνια….
Αυτό που λέμε «τα είδαμε όλα»! Σε μόλις 2μιση χρόνια…
Σου υπενθυμίζω μικρέ μου, για να μην το ξεχάσεις ποτέ, πως
πέρασαν 2μιση χρόνια από…
Από εκείνη την ημέρα, που μου χάρισες σαν δώρο γενεθλίων την
1η σου ανάσα, την ημέρα που η πρώτη σου ανάσα έγινε η πνοή μου… Την
ημέρα που το βλέμμα σου έγινε ο ορίζοντάς μου. Την ημέρα που άλλος ένας
καινούριος κόσμος απλώθηκε μπροστά μου με ένα σου στραβό χαμόγελο.. Την ημέρα
που άρχισες να ονειρεύεσαι και άλλαξες έτσι τις ελπίδες μου γι’ αυτόν τον
κόσμο.. Την ημέρα που ένα σου δάκρυ σχημάτισε έναν κόμπο στο λαιμό μου κι
έπνιξα τους λυγμούς μου.. την ημέρα που η δική μου ζωή άρχισε να χτυπά στον
παλμό των δικών σου στιγμών..
Την ημέρα σου.. την ημέρα μου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου