Υπό Κανονικές Συνθήκες (Υπό Κ.Σ)

5 Φεβρουαρίου 2014

Το παιδί δεν σου «προέκυψε». Το επιδίωξες. Το οργάνωσες. Μετρούσες τις μέρες. Τις γόνιμες μέρες, τις επικίνδυνες. Εσύ. Ο μπαμπάς. Και ήθελες να γίνεις ο καλύτερος δυνατός γονιός… Και το σύμπαν είχε τα αυτιά του ανοιχτά όταν έλεγες πως θέλεις ένα παιδί αλλά με τα μάτια και το στόμα του, έκανε μορφασμούς, όταν ονειρευόσουν να γίνεις «ο καλύτερος γονιός». (Ξέρετε, αυτόν τον μορφασμό που κλείνεις τα μάτια και το στόμα και τραβάς την κάτω γνάθο όσο πιο κάτω γίνεται, με σφιγμένα χείλη… ). Εντάξει, σταματήστε να το δοκιμάζετε και διαβάστε παρακάτω..

Και το σύμπαν που λέγαμε, στα έφερε όλα βολικά για να γίνεις γονιός με τις πρώτες εξετάσεις. Πήρες και το δίπλωμα, έβαλες και το «Ν» (νέος γονιός) έξω από την πόρτα, για να βλέπουν και οι γείτονες και να λαμβάνουν τα μέτρα τους και βγήκες στους δρόμους.. Παγανιά… Κι όποιον πάρει ο χάρος.. 

Και το σύμπαν που φημίζεται για την παιχνιδιάρικη όρεξή του, κανόνισε ώστε όλες οι περιρρέουσες συνθήκες να είναι.. αυτό που λέμε «ιδανικές»; ε, όχι αυτό..

Και ανέλαβες την ευθύνη με μεγάλη χαρά. Και διάβασες πλείστα όσα βιβλία και άρθρα κυκλοφορούν σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή, από την μεγαλύτερη βλακεία κολλημένων ανθρώπων μέχρι και την πιο «επιστημονικά τεκμηριωμένη» άποψη για το μεγάλωμα του παιδιού.. Του δικού σου παιδιού. Που αποτελεί πλέον «επιστημονικό τεκμήριο» άμα τη εμφανίσει…

Και δώστου breast feeding (ευτυχώς το παρέλειψα με συνοπτικές διαδικασίες, γιατί δεν αντέχω το θήλαστρο, μου ξεριζώνει τις τρίχες) και attachement parenting και co-sleeping και night terror και «πώς να το εκπαιδεύσετε να βγάλει την πάνα σε 32 απλά βήματα» και «κόψτε του τα νύχια των ποδιών με μεράκι» και «6+1 συμβουλές για χαρούμενο μπανάκι για τις 6+1 μέρες της εβδομάδας» (η Κυριακή είναι το +1 υποθέτω, είναι μπόνους…). Να μην αρχίσω για τα βιβλία, από εξαιρετικά μέχρι εντελώς αιρετικά… Και σε βοηθάνε πολύ. Σου δίνουν πολλές ιδέες, σου ανοίγουν ορίζοντες και σου επιβεβαιώνουν πως «ο καλύτερος γονιός» απλά δεν υπάρχει… Αλλά έχεις όλη τη διάθεση.. και διαβάζεις, και ξαναδιαβάζεις, και ξανά από την αρχή.. και όταν το παιδί είναι με τις καλές του, δηλαδή ένα απόγευμα την εβδομάδα περίπου, ΆΜΑ έχει κοιμηθεί στον παιδικό, και ΆΜΑ του άρεσε το μεσημεριανό φαγητό, και ΆΜΑ δεν τον έχει χτυπήσει ο Κωνσταντίνος στο σχολείο, και ΆΜΑ του δώσεις και «εκπληξούλα» και ΆΜΑ περάσετε κι απ’ τον παιδότοπο και ΆΜΑ είσαι κι εσύ σχετικά ήρεμος μετά τη δουλειά, δηλαδή σε περιβάλλον εργαστηρίου, υπό Κ.Σ, με καιρό αίθριο με αραιές νεφώσεις και ανέμους νοτιοδυτικούς 2-3 μποφόρ και υγρασία σε κανονικά για την εποχή επίπεδα, τότε θυμάσαι πως μπορείς να τσεκάρεις αυτά που έχεις διαβάσει… Και τα δοκιμάζεις. Και πιάνουν. Όχι όλα, αλλά πολλά. Και χαίρεσαι. Και είσαι περήφανος για σένα. Και θέλεις να βγάλεις τελάλη πως το παιδί σε άκουσε επειδή του εξήγησες, πως ήταν συνεργάσιμο και πως «αυτό δεν είναι παιδί, ένας άγγελος είναι» και πήγε για ύπνο μόνος του, με χαμόγελο, μες στη γλύκα και τις αγκαλιές…

Μόνο που οι συνθήκες αλλάζουν. Συνεχώς. Ίσως μάλιστα για μερικούς ανθρώπους οι συνθήκες αλλάζουν πριν ακόμα προλάβουν να διαμορφωθούν. Και είναι συχνά ανισόρροπες. Και σε παλεύουν… Δεν σε αφήνουν να ξεγλιστρήσεις… Είναι πάντα εκεί να σου θυμίζουν ποιος έχει το πάνω χέρι, και  μάντεψε.. δεν είσαι εσύ. Είναι «οι συνθήκες». Ναι, αυτό το χιλιομασημένο σαν τσίχλα τσιτάτο… «Οι συνθήκες». Θέλω να τις μαζέψω όλες αυτές μια μέρα και να τις στείλω σε ψυχολόγο & ψυχίατρο. Έχω ανάγκη για μια «επιστημονικά τεκμηριωμένη» άποψη πως «οι συνθήκες» έχουν σώας τας φρένας. Απ’ την άλλη, αν κάποιος με διαβεβαιώσει γι’ αυτό, τότε ποιος μας μένει που δεν είναι με τα καλά του; Με τη μέθοδο της ατόπου απαγωγής.. Είναι μήπως οι συνθήκες; Όοοοχι… Είναι μήπως ο μικρός; Όοοοχι… Επειδή αποκλείεται να είμαι εγώ, τότε μάλλον υπάρχει πρόβλημα στη διατύπωση της ερώτησης. Τόσο χειρότερα για τις ερωτήσεις λοιπόν. Ας πάψουμε πια με αυτές. Ζούμε εδώ και καιρό σε απαντήσεις, που ποτέ μας δεν θα τις είχαμε φανταστεί…