Η χώρα του γιου μου

10 Δεκεμβρίου 2013

Η χώρα του γιου μου είναι ένα νεοσυσταθέν κράτος, ηλικίας μόλις 2μιση ετών, μέσα στα όρια της ελληνικής περιφέρειας αλλά σαφέστατα διακριτό και με δικούς του νόμους. Πώς είναι το Άγιο Όρος? Ε, όχι έτσι… Πιο Ανεξάρτητο. Αλλά όχι άβατο. Δύσβατο θα το έλεγε κανείς…

            Ξεκινώντας από τα βασικά συστατικά της δομής του, θα αναφέραμε την απόλυτη κυριαρχία του ενός… Παντοκρατορία (έχει και κάποια μικρά συστατικά Δημοκρατίας, αλλά δεν μπόρεσαν ακόμα να αποκτήσουν τον χώρο τους στον προσδιορισμό του πολιτεύματος). Νόμος είναι το δίκαιο του μικρού Παντοκράτορα, που είναι και ο μόνος νόμιμος πολίτης του Κράτους. (Υπάρχει ακόμα ένας, ο μπαμπάς, ο οποίος για λόγους ευταξίας αποκαλείται Μπάτλερ). Όλοι οι υπόλοιποι, επιτρέπεται να εισέρχονται ελεύθερα, ακολουθώντας πιστά τους νόμους του, αλλά θα είναι πάντα λαθρομετανάστες. Εργασία πάντα θα προσφέρεται άφθονη, σε απόλυτη αντιδιαστολή με την ανταμοιβή που θα προσφέρεται φειδωλά…

            Επίσημο νόμισμα του κράτους είναι το «λεφτό». Όπου «λεφτό» συνήθως είναι ένα μικρό χάλκινο νόμισμα (καταγωγής ευρώ), με το οποίο αγοράζονται τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα… αφού «κρατάω λεφτό»! Γι’ αυτό και το πολίτευμα είναι Παντοκρατορία.. γιατί μπορώ να έχω τα Πάντα και να τα Κρατάω ταυτόχρονα στα δυο μου χέρια… και να κοιμάμαι με αυτά… με τα Πάντα.. (όχι τα ζωάκια, όχι τουλάχιστον τα ζωντανά ζωάκια…).

            Παρόλο που το κράτος αυτό έχει (για εμάς τους ενήλικες) μόνο έναν ανθρώπινο πολίτη, τον Παντοκράτορα και έναν ανθυ-υποπολίτη, τον Μπάτλερ, ο ηγεμόνας ο ίδιος δίνει αφειδώς ιθαγένειες σε ό,τι τον περιβάλει.. Έτσι, πολίτες του κράτους είναι το αρκουδάκι μας ο Teddy, η κουκουβάγια μας η Sabiduria, το φιδάκι μας η Cecilia, το τρενάκι μας, το πάπλωμά μας, το κρεβάτι μας, η μπασκετούλα μας, το καπελάκι μας… Η μεγαλοσύνη όμως του Παντοκράτορα, δεν του επιτρέπει να δίνει ποινές σε άψυχα πράγματα… εκτός από τα λούτρινα… Ο Teddy έχει περάσει μέρες στην απομόνωση γιατί μπλέχτηκε στα πόδια του και έπεσε, η Sabiduria πήγε φυλακή γιατί έμεινε ξάγρυπνη όλη νύχτα δίπλα στο μαξιλάρι του και το πρωί τον τρόμαξε, και η Cecilia τιμωρήθηκε γιατί μία φορά που ο μικρός την τάισε, φαίνεται δεν της άρεσε το φαγητό, και αντί να το καταπιεί λερώθηκε ολόκληρη…

            Στη χώρα του γιου μου δεν γίνονται εύκολα δεκτοί οι πρέσβεις άλλων όμοιων χωρών για μόνιμη εγκατάσταση. Αντίθετα, ενισχύει πολύ τον τουρισμό, είτε εσωτερικό (μέσα από τα άλλα δωμάτια του σπιτιού) είτε εξωτερικό (φίλοι από άλλα σπίτια), αφού προηγουμένως έχουν αναγνωρίσει το κράτος ως κυρίαρχο. Είναι διατεθειμένος να κάνει τα γλυκά μάτια στους τουρίστες γιατί με αυτούς η χώρα του περνάει ένδοξες μέρες.. Κάποτε έφτασε να βιώνει μέχρι και συνωστισμό στα σύνορα, γι’ αυτό και διέκοψε κάθε προσπάθεια ελέγχου και ταυτοπροσωπίας στις συνοριακές αρχές. Έτσι μπορεί να εισαχθεί ελεύθερα και χωρίς δασμούς το οτιδήποτε, με ταυτόχρονη ρητή απαγόρευση εξαγωγών. Αν κάτι μπει στη χώρα, δεν βγαίνει ποτέ! Κάπως έτσι, στοχεύει να κατακτήσει τα πρωτεία στον διαγωνισμό της πιο πυκνοκατοικημένης νεοσύστατης χώρας, αφού οι εισαγωγές κυρίως αφορούν εν δυνάμει πολίτες του κράτους… Ο Ben ο δεινοσαυράκος, το βατραχάκι, το παπάκι και η φάλαινα, αποκαλούμενα όλα μαζί ως «κορίτσια» που αναλαμβάνουν το προσωπικό του spa στην μπανιέρα της χώρας του… «Καληνύχτα κορίτσια» λέει ιπποτικά ο μπόμπιρας ηγεμόνας όταν τελειώνει το μπάνιο του…

            Σε αυτή τη χώρα, το φεγγαράκι και ο ήλιος δεν ξέρουν πότε ακριβώς πρέπει να εμφανιστούν αφού δυσκολεύονται πολύ να συνταιριάξουν τις ώρες νύστας και ξεκούρασης του ηγεμόνα με τις ώρες κεφιού και ξεγνοιασιάς… στην πραγματικότητα το φεγγαράκι κοντεύει να μείνει άνεργο, αφού κινδυνεύει με απόλυση… Ιδιαίτερη αίσθηση είχε κάνει μία νύχτα, όταν ο μικρός ξύπνησε όλο κέφι και ζωντάνια και ο μπαμπάς του έδειξε από το παράθυρο το φεγγαράκι, για να τονίσει το νυχτερινό της ώρας και την ανάγκη ξεκούρασης που ο κάθε ηγεμόνας και ο μπαμπάς του έχουν.. Οι εντολές ήταν σαφείς… «Φεγγαράκι να φύγεις!!! Να πας σπίτι σου!! Δεν είναι νύχτα!!»

            Στη χώρα του γιου μου, οι πολίτες εμπιστεύονται το κράτος, δεν πληρώνουν φόρους (αφού το λεφτό δεν κυκλοφορεί, το κρατάει πάντα γερά στη χούφτα του ο ηγεμόνας), δεν υπάρχει ιδιοκτησία, παρά μόνο μία περίεργη μορφή leasing.. Ο ηγεμόνας κατέχει τα πάντα μέχρι να τα βαρεθεί, οπότε δηλώνει φωναχτά 3 φορές, «δεν το θέλω» και το αντικείμενο πια δεν του ανήκει… Την τρίτη φορά, η φράση είναι «δεν το θέλω σου λέω» ή το ακόμα πιο επιβλητικό «δεν το θέλω Λέμε!!».

            Στη χώρα του γιου μου όμως, ο ηγεμόνας δίνει το καλό παράδειγμα και… δουλεύει! Μάλιστα! Δουλεύει! Κάθε πρωί πρέπει να είναι έτοιμος μαζί με τον Μπάτλερ, ο οποίος τον συνοδεύει στη δουλειά του, τον παιδικό σταθμό, όπου συγκεντρώνονται οι ηγεμόνες από διάφορα κράτη της περιφέρειας και συζητάνε για τα προβλήματα που προκύπτουν τώρα τελευταία με το «λεφτό», που πια δεν είναι αυτό που ήταν, με το πρόβλημα του εισερχόμενου τουρισμού που ναι μεν βαίνει αυξανόμενο όμως αυτό μειώνει και τον διαθέσιμο χώρο φιλοξενίας τους και αποδοχής των εισερχομένων εμπορευμάτων. Συζητάνε επίσης με μία μορφή brain storming για τις επίσημες αργίες του Κράτους που θα έπρεπε να θεσμοθετηθούν: πέρα από τα Χριστούγεννα και το Πάσχα,  τα γενέθλια και η ονομαστική εορτή δεν βρήκαν ακόμα τον χώρο που τους αρμόζει στις αργίες. Ο κύκλος των meetings συνήθως κλείνει με ένα τελετουργικό «χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ» όπου αλαλάζοντες οι ηγεμόνες κλείνουν υποχθόνιες συμφωνίες για εμπορικές συνεργασίες (κράτα εσύ τον Diego και δώσε μου τον Mc Queen)… δηλαδή ανταλλαγές επίσημων πολιτών των κρατών τους.. κάτι τέτοια ακούν και τρέμουν οι Μπάτλερ τους…

            Στη χώρα του γιου μου, κάθε μέρα είναι μία ολοκαίνουρια ευκαιρία για δράση…

            Στη χώρα του γιου μου κάθε αύριο είναι ελπιδοφόρο…

            Στη χώρα του γιου μου… δεν υπάρχουν χώρες…

            Στη χώρα του γιου μου…

Εκεί που θα ήθελα να ζω…