24 Μαρτίου 2014
Είμαστε στο αυτοκίνητο οι δυο μας. Μόνο εγώ με τον μικρό.
Ακούμε μουσική. Αυτή το φορά όχι το Sunny Mae που είναι το αγαπημένο μας τραγούδι
που το χορεύουμε αγκαλιά, όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε… Νομίζω πως ακουγόταν
το Tajabone, του Ismael Lo. (υπενθυμίζω πως ο
μικρός μου δεν είναι ακόμα 3 ετών)
«Μπαμπά, δεν ακούω τη μουσική… πιο δυνατά…»
Το δυναμώνω…
«Μπαμπά, ποιος παίζει κιθάρα?»
«Αγόρι μου, αυτό που ακούς έρχεται από το τραγούδι που
ακούμε, από τη μουσική του αυτοκινήτου»
«Μπαμπά, ποιος όμως παίζει κιθάρα ξέρεις? Είναι ένας δράκος
με φτερά. Είναι κρυμμένος μέσα στην κιθάρα και προσπαθεί να βγει από την μικρή
τρύπα… Όλο προσπαθεί να βγει και η κιθάρα κάνει θόρυβο. Αλλά ο δράκος έχει κι
ένα μεγάλο όπλο και μπορεί να σπάσει την πόρτα και να βγει όποτε θέλει».
«Εμείς αγόρι μου, θέλουμε να βγει ο δράκος από την κιθάρα?
Αφού ακούγεται τόσο ωραία αυτή η μουσική!»
«Ναι μπαμπά, θέλουμε να βγει. Και μετά σπάει την πόρτα και
βγαίνει….»
«Και τώρα τι θα κάνει η κιθάρα? Τώρα που δεν έχει τον δράκο
πώς θα παίζει μουσική?»
«Βρε (ναι… βρε) μπαμπά, μετά θα παίζει ο κύριος την κιθάρα…»
«Αυτός ο κύριος που λες παιδί μου, πού βρίσκεται? Είναι κι
αυτός κρυμμένος μέσα στην κιθάρα?»
«Όχι μπαμπά, αυτός είναι έξω από την κιθάρα. Την κρατάει. Και
πάλι παίζει μουσική.. Δεν πειράζει που έφυγε ο δράκος…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου