Ξυπόλυτοι (η συνέχεια) ή Τα δικά μας παπούτσια

21 Απριλίου 2014  

Θα ήθελα να σου μιλήσω γιε μου για το ταξίδι προς τον εαυτό μας. Είναι μακρύ, πολύ μακρύ, συνήθως χωρίς μεταφορικά μέσα για να κάνουν τη διαδρομή ευκολότερη. Με τα πόδια το κάνεις αυτό το ταξίδι. Και μπορεί στην αρχή να μην έχεις περιττά βάρη και αποσκευές, αλλά στην πορεία κουβαλάς και τη βαλιτσούλα σου, και 2-3 σακούλες με δώρα από αγαπημένους ανθρώπους και καμιά σακούλα από τα jumbo με τα αγαπημένα σου παιχνίδια που δεν θέλεις να τα αποχωριστείς ποτέ, και τα αγαπημένα σου ρούχα, και τα αγαπημένα σου παπούτσια, και το αγαπημένο σου αυτοκίνητο, και το αγαπημένο σου σπίτι, και τους αγαπημένους σου ανθρώπους που δεν «πρέπει» να πληγώσεις και σιγά σιγά τα πόδια σου τρέμουν κάτω από το βάρος των «αγαπημένων» που κουβαλάς και δύσκολα πια μπορείς να μετακινηθείς προς τον τελικό προορισμό σου…, που είσαι εσύ…

Μάλλον τελικά, με πόνο ψυχής, πρέπει να φυλάξεις όλα αυτά τα αγαπημένα σε μία σπηλιά που θα φτιάξεις ειδικά για όλα όσα αγαπάς, και να τα αποχαιρετίσεις. Γιατί αυτά δεν είναι ο προορισμός σου, αυτά τα μάζεψες στην πορεία. Και είναι γιε μου, πολύ σκληρό, να περπατάς με τα πόδια ξυπόλυτος και γυμνός για να ψάξεις να σε βρεις, αλλά να είσαι σίγουρος, πως αυτή η διαδρομή είναι ίσως η μόνη που θα σου αποκαλύψει τον εσωτερικό θησαυρό σου…

Θα υπάρξουν μέρες που θα φοβηθείς, μπροστά σε δύσκολες διαδρομές μέσα από τη ζούγκλα των ανθρώπων ή τα τροπικά δάση της ψυχής σου, και ο καιρός σου παίζει άσχημα παιχνίδια.. που τη μια στιγμή έχει ηλιοφάνεια και αμέσως μετά βρέχει καταρρακτωδώς… ίσως υπάρξουν πολλοί να σου απλώσουν το χέρι, κάποιοι για να σε βοηθήσουν να περάσεις απέναντι από έναν χείμαρρο, κάποιοι άλλοι για να σε σπρώξουν στη λάσπη ή ίσως απλά για να κρατηθούν εκείνοι που επίσης κινδυνεύουν από τις παλίρροιες των καιρών.

Θα σε χλευάσουν που βγήκες γυμνός και ξυπόλυτος, θα με κατηγορήσουν κι εμένα, που «πατέρα δεν είχε και τον άφησε να κυκλοφορεί έτσι?»…. Εσύ όμως με τα μάτια και τα αυτιά αλλά κυρίως την καρδιά σου ανοιχτή, ξέρεις. Ξέρεις για πού τράβηξες. Κι είναι δύσκολο να κλείσεις τα αυτιά και τα μάτια σου, το γνωρίζω καλά, όμως η πορεία σου σε αυτό το δρόμο θα σε ντύνει με εμπειρίες, θα σου φορέσει τα παπούτσια της γνώσης που γνωρίζουν να διαλέξουν μονοπάτια ή να δημιουργούν τα δικά τους…. Και χαμογελάς, ή νοιώθεις θλίψη, αδιαφορείς ή πονάς, αλλά γνωρίζεις πως πρέπει να προσπεράσεις… Θα είσαι λίγος αν δειλιάσεις, αν διακόψεις τη διαδρομή σου για να αναμετρηθείς με «φωνές» που σε στοχοποιούν για να δικαιολογήσουν την εμμονική φοβία τους για το οποιοδήποτε βήμα της διαδρομής και να νοιώσουν ανακούφιση για την αβίωτη ζωή τους. 

Σύντομα δεν θα αισθάνεσαι γυμνός και απροστάτευτος, αλλά ντυμένος και δυνατός. Στα μάτια των άλλων ίσως εξακολουθείς να φαίνεσαι γυμνός και ταλαιπωρημένος. Αλλά γιε μου, τα μάτια των άλλων δεν έχουν δει το δικό σου μονοπάτι, δεν ξέρουν…. Μην τους κατηγορήσεις για την άγνοιά τους, αλλά ποτέ μα ποτέ μην πέσεις στην παγίδα να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου. Εσύ ξέρεις. Το μονοπάτι σου το περπάτησες σχεδόν μέχρι τέλους…

Και κάπου εκεί, κάπου στο ξέφωτο, με έναν μαγικό τρόπο η σπηλιά που είχες κρύψει τα αγαπημένα πριν βγεις στο δρόμο, εμφανίζεται μπροστά σου. Κάποια ρούχα μπορεί να μη σου κάνουν πια, κάποια παιχνίδια να μη σε ικανοποιούν το ίδιο, το αυτοκίνητο να είναι πια εντελώς απαρχαιωμένο ή εντελώς εκτός του γούστου σου, το σπίτι μπορεί να έχει μουχλιάσει από τα χρόνια που έμεινε κλεισμένο στη σπηλιά.

Κατάλαβες λοιπόν, πως όλα αυτά δεν ήσουν απαραίτητα εσύ. Εσύ, το μόνο που θα ήθελες να κρατήσεις είναι τα αγαπημένα χέρια, όσα από αυτά παρέμειναν αγαπημένα, όσα από αυτά σε περίμεναν υπομονετικά να φτάσεις στο τέλος της προσωπικής σου διαδρομής και ειδικά όσα από αυτά δεν έκλεισαν ποτέ την αγκαλιά τους, ούτε όταν ήσουν στην αρχή του ταξιδιού, φοβισμένος αλλά αποφασισμένος, ούτε τώρα στο τέλος της, που έχεις αλλάξει τόσο πολύ ώστε τελικά μοιάζεις στον πραγματικό σου εαυτό..

Και θα συνειδητοποιήσεις πως έπρεπε τελικά να αλλάξεις πολύ για να γίνεις αυτός που πραγματικά είσαι. Και δεν θα πείσεις ποτέ πια τον εαυτό σου ότι είσαι κάτι άλλο. Και δεν θα προσπαθήσεις, γιατί απλά δεν σε νοιάζει, να πείσεις κανέναν ότι είσαι κάτι άλλο, κάτι πιο «αποδεκτό» από τα κλειστά κουτάκια τους.

Θα ήθελα να σου μιλήσω γιε μου για αυτή τη διαδρομή, αλλά δεν μπορώ ακόμα να βρω τον τρόπο… ίσως επειδή εγώ ακόμα δεν έχω φτάσει στο τέλος της, αλλά σίγουρα, μαζί σου, ξεκίνησα γυμνός και ξυπόλυτος την πιο όμορφη περιπέτεια της ζωής μου. Και σε ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσες να μου κάνεις.