Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Thinking outside of the referendum box

28 Ιουνίου 2015


Δημοψήφισμα, ουρές στα ΑΤΜ, capital controls, ευρώ ή δραχμή, Ευρώπη ή Ελλάδα, άγχος, ταχυπαλμία, κρίση πανικού, ένας λαός στα πρόθυρα νευρικής κρίσης ένα καλοκαιρινό βράδυ του Ιουνίου του 2015...
Κλείστε την τηλεόραση. Βάλτε μουσική, ένα ποτήρι κρασί, καθίστε στο μπαλκόνι και σκεφτείτε σε ησυχία. Ακούστε τον παλμό της ζωής σας στην καρδιά σας. Σκεφτείτε το βλέμμα ενός μικρού παιδιού. Χαμογελάστε. Θυμηθείτε πως ήρθατε σε αυτόν τον κόσμο για να χαρείτε τη ζωή. Ένα ολόκληρο έθνος έχει περάσει σε έναν ανισόρροπο ρυθμό ταχυπαλμίας. Πάρτε βαθιές ανάσες και χαλαρώστε. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, είναι "συλλογικό", γιατί ισχύει για όλους το ίδιο, και αυτή ακριβώς είναι και η λύση του. "Όπως όλοι έτσι κι εμείς" που έλεγαν και οι γιαγιάδες μας. Ειλικρινά, και δεν το λέω για σχήμα λόγου, ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ, ΜΑΚΑΡΙ αυτά να ήταν τα προβλήματά μας. Παρασυρόμαστε σε εντάσεις με φίλους, διχαζόμαστε, μονοιάζουμε, διαφωνούμε, διαπληκτιζόμαστε.. άλλοι κλαίνε, φοβάμαι πως κάποιοι θα θεωρήσουν πως "καταστρέφονται" και ίσως οδηγηθούν σε πράξεις απελπισίας. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Με ευρώ ή χωρίς αυτό, με Ευρώπη ή χωρίς αυτήν, με καινούριο γυαλιστερό αυτοκίνητο, με σαράβαλο ή χωρίς αυτοκίνητο, με τεράστιες κοινωνικές αδικίες (όπως ζήσαμε 2500 χρόνια στην Ελλάδα) ή χωρίς αυτές (που δεν το πιστεύω), ήρθαμε να ζήσουμε μία και μόνο ζωή... Μία. Μία ζωή. Δεν είναι πρόβα. Είναι πρεμιέρα. Και θα την κουμαντάρουμε με τέτοιο τρόπο ώστε στο τέλος να κλείσουμε τα μάτια χαμογελώντας ικανοποιημένοι ή όχι, από όσα προσπαθήσαμε να αντλήσουμε από αυτήν. Διαχρονικά, είμαστε από τους τυχερούς ανθρώπους, που η ζωή τους έμελλε να διασταυρωθεί με γεγονότα τεράστιας σημασίας για τον κόσμο, την Ευρώπη ή τη χώρα. Ζήσαμε πριν και μετά από ένα millennium, είδαμε Ολυμπιακούς Αγώνες στη χώρα, κάποιοι από εσάς πρόλαβαν και τη Χούντα, οι γονείς μας εμφύλιο ή κατοχή, είδαμε μία Ενωμένη Ευρώπη, είδαμε ενιαίο νόμισμα, είδαμε πτώση τείχους του Βερολίνου και κάποιοι έζησαν την ανέγερση τειχών στη Λευκωσία, εξελιχθήκαμε, πήγαμε πολύ μπροστά και τώρα οπισθοδρομούμε. Συμφωνώ. Είναι βήματα πίσω σε σχέση με το σημείο που είχαμε φτάσει ως λαός, ως Ευρωπαίοι, ως κόσμος. Βλεπουμε τί γίνεται το 2015 σε άλλα μέρη του κόσμου που δεν γινόταν ούτε το 1900 (Τζιχαντιστές κτλ). Είμαστε τυχεροί που ο λαχνός μας κλήρωσε να μένουμε Ελλάδα, και Ευρώπη. Με όποιον τρόπο. Είμαστε τυχεροί. Με ή χωρίς ευρώ. Με ή χωρίς Ενωμένη Ευρώπη. Με ή χωρίς το "μέλλον το οποίο ονειρευτήκαμε". Μερικές φορές λένε, να μην σε αξιώσει ο Θεός να καταντήσεις να γίνεις αυτό που πάντα ονειρευόσουν. Σκεφτείτε το. Όλα αυτά που ζούμε είναι η ζωή μας. Δεν είναι κάτι έξω από αυτήν. Θεωρώ πως τα πράγματα αυτές τις μέρες είναι πάρα πολύ οριακά για πολλούς από εμάς. Κι όταν τα πράγματα είναι τόσο μα τόσο οριακά, θα πρότεινα να βγαίνουμε από τον εαυτό μας, να ταξιδεύουμε στο διάστημα και να κοιτάμε προς τα κάτω, προς την πλευρά της Ελλάδας και να παρατηρούμε από εκεί, με το βλέμμα μας ανάμεσα σε φωτεινά αστέρια και πολύχρωμους γαλαξίες, το τί ακριβώς συμβαίνει στη χώρα και στους ανθρώπους της. Πώς θα το κρίναμε άραγε? Είναι πολύ παρηγορητικό να σκέφτεσαι πως υπάρχει πάντα κάτι το οποίο έχεις την "πολυτέλεια" να αρνείσαι. Κι εγώ αρνούμαι να ακολουθήσω, να ενσωματωθώ, να αφομοιώσω τη μαζική υστερία. Όχι, δεν αποφεύγω την πραγματικότητα. Απλά, δεν είναι αυτή η δική μου πραγματικότητα, επειδή πολύ απλά δεν θέλω να είναι αυτή. Τα μέσα για να ζήσω τη ζωή μου μπορεί να αλλάξουν δραματικά. Όχι όμως ο στόχος. Όχι όμως η ζωή μου. Ίσως αλλάζει ο δρόμος, όχι όμως η ουσία μου. Ο μικρός που θα ξυπνήσει αύριο το πρωί δίπλα μου, θα μου χαμογελάσει ή θα μου γκρινιάξει με τον ίδιο τρόπο που το έκανε και το 2014 με μνημόνιο ευρώ, και το 2015 με δημοψήφισμα και ευρώ, και θα το κάνει με τον ίδιο τρόπο και το 2016 με πιθανή δραχμή και εκτός Ευρώπης, και θα έχει όνειρα να κάνει για τη ζωή του. Όπως κι εγώ. Σας το υπόσχομαι και σας το προτείνω.
Thinking outside of the box για την εξοδο από μία μαζική εθνική υστερία.