Editorial

14 Σεπτεμβρίου 2013

Οι φίλοι μου οι Ισπανοί έχουν μία έκφραση: «Ποτέ μην κάνεις μία ευχή σε ένα αστέρι που πέφτει, ΜΠΟΡΕΙ να στην πραγματοποιήσει!» Από μικρός θυμάμαι να έχω στο μυαλό μου την εικόνα μου ως ενήλικα: μόνος μάλλον αλλά με ένα παιδί.. και μάλιστα αγόρι. Και ΔΕΝ το υιοθέτησα. Έζησα όλο το τελετουργικό. Έρωτας, συγκατοίκηση, γάμος, παιδί, συναινετικό διαζύγιο και μυστικιστικά τελετουργικά ιδιωτικών συμφωνητικών επιμέλειας.

Γιατί μετά το διαζύγιο οι άνθρωποι συνηθίζουν να μοιράζονται ιστορίες πόνου και εγκατάλειψης και αδιαφορίας για να ευαισθητοποιηθούν κάποιοι άνθρωποι; Θέλω να μάθουμε να είμαστε ευαισθητοποιημένοι για να μην υπάρχουν ιστορίες πόνου και εγκατάλειψης κι αδιαφορίας για να μοιραστούμε.

Η ζωή ενός single parent σε full παραγωγική ηλικία (και αναπαραγωγική να πω;… θα το πω!) δεν είναι καθόλου εύκολη, ειδικά όταν το παιδί είναι πολύ μικρό για να «συνεργαστεί» με οποιοδήποτε τρόπο.

Αλλά, μεταξύ μας, εγώ ρίχνω ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα κι ένα συνένοχο χαμόγελο στη ζωή, κι η ζωή θα μου την κάνει τη χάρη!