Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Ο Έρωτας ο Τοξοβόλος και ο Γάμος το Μήλο

22 Οκτωβρίου 2013


Την έφτιαξες την εικόνα στο μυαλό σου.. Ο Έρωτας με το τόξο του στοχεύει το μηλαράκι πάνω στο κεφάλι σου.. Όμως το μηλαράκι αυτό που φοράει πέπλα και τιάρες και νυφικά και παπιγιόν και γαμπρικά κοστούμια, έχει πια τόσο καρναβαλιστεί, που ο κακόμοιρος ο Έρωτας πολύ σπάνια το πετυχαίνει.. Κι άμα υπερπροσπαθήσει το πολτοποιεί το μηλαράκι.. Ενίοτε δε, και το κεφαλάκι σου…

Έχεις σίγουρα έναν «μεγάλο» έρωτα στο βιογραφικό σου, συνήθως πολύ κοντά στις γραμμές που αφορούν τις σπουδές σου. Και μπορεί και να ήταν το βασικό μάθημα της πτυχιακής σου εργασίας. Δεν είχες όμως σημαντική προϋπηρεσία, αλλά μέτρησε λίγο και το βιογραφικό σου και προσλήφθηκες για ένα γάμο. Όπως πολύ συχνά συμβαίνει, έτσι συνέβη και με σένα, κατά πάσα πιθανότητα, και το αντικείμενο της πρώτης σου δουλειάς (γάμος) δεν ήταν αυτό που είχες σπουδάσει (έρωτας). Ήταν όμως μία καλή λύση δεδομένων των συνθηκών, γιατί πέρασαν και το χρόνια σου, κι έπρεπε να πιάσεις την πρώτη σου δουλειά και να αρχίσεις την παραγωγή..
Το αντικείμενο των σπουδών, θα το ξαναβρείς μπροστά σου στο μέλλον μάλλον..
Εκτός κι αν εκείνη μέλλον μάλλον μ’ άλλον θα ‘χει...
Το μέλλον όμως δεν είναι αυτό που ετοιμάζεται να έρθει, είναι αυτό που θα αναζητήσουμε..

Κι όμως ερωτεύτηκες πολύ… Και ξέρεις κάτι? Ήταν αμοιβαίο. Ήταν πολύ μεγάλο, ήταν τόσο σημαντικό που δεν αξίζει να προσπαθεί να αναλυθεί… Κι ήταν ο ορισμός του έρωτα που του αξίζει ο γάμος. Κι ίσως αυτό δεν έγινε ποτέ για να μην απομυθοποιηθεί. Για να υπάρχει πάντα μέσα σου ένα μικρό φυλλαράκι καρδιάς καλά κρυμμένο και χωμένο στα παπλώματά του, για να μην κρυώσει ποτέ.. Και δεν το ξεχνάς ποτέ. Και πρέπει να μάθεις να το νταντεύεις, να το ταχταρίζεις, όχι αναγκαστικά επειδή θέλεις να μεγαλώσει και να σε κυριεύσει, ίσως πια να είναι εντελώς αργά… Αλλά για να μην ξεχάσεις ποτέ τον εαυτό σου, αυτόν που έκρυψες μαζί με εκείνο το φυλλαράκι της καρδιάς. Που το κέντησες με τα πιο αγνά συναισθήματα που είχες, είναι το σημείο που κάνει την καρδιά σου να φωτίζει, γιατί το χρώμα του είναι χρυσό. Ακτινοβολεί μέσα σου.
Εγώ, αν ποτέ χρειαστεί να κάνω εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, θα υπογράψω να μην μου το πειράξουνε ποτέ. Κι αν είναι αυτό το φυλλαράκι που θα είναι υπεύθυνο γιατί «βούλωσαν» πια οι αρτηρίες μου, κάτι θα ξέρει. Μην μου το πειράξετε ποτέ. Είμαι όλος εγώ. Έχω κουρνιάσει εκεί μέσα. Ήταν αυτό που οδήγησε τα βήματά μου. Ήταν αυτό που έπιανε την πένα μου και με έβαζε να γράφω αυτά που αισθανόμουν  «Αν υπήρχε μία λέξη να αγγίζει την καρδιά σου, θα σου την έλεγα μέχρι να ματώσουν τα χείλη μου», «Κλείσε τα μάτια σου να ξαναδώ τον κόσμο με τα δικά μου», «Η αγάπη μου για σένα θα σβήσει όταν ένας κουφός ζωγράφος καταφέρει να ζωγραφίσει τον ήχο που κάνει ένα δροσερό τριαντάφυλλο όταν πέφτει σε κρυστάλλινο πάτωμα», και στην άλλη καρδιά, το εκεί φυλλαράκι απαντούσε με τη δική του πένα…με το δικό του μαγικό τρόπο, σε μία γλώσσα που μόνο αυτά τα δύο φυλλαράκια καταλάβαιναν.. κι ένιωθαν. Ίσως όχι ο κόσμος γύρω τους, αλλά ο κόσμος μέσα τους ήταν μία νέα υδρόγειος, χωρίς αποστάσεις.. Όμως ο κόσμος έξω τους, διατηρούσε τις χιλιομετρικές του αποστάσεις και πρόσφερε απλόχερα πλείστα άλλα εμπόδια σε δύο νέους ανθρώπους. Και λύγισαν. Από τον κόσμο έξω τους. Αλλά σε αυτά τα 2 φυλλαράκια μέσα στην καρδιά τους, ακόμα δεν το έχουν πει πως λύγισαν.. Κι ας πέρασαν χρόνια.. Πολλά χρόνια…

Και παντρεύτηκες. Όχι τον μεγάλο έρωτα. Και προσπάθησες να είσαι ευτυχισμένος. Συνθετική ευτυχία λέγεται αυτό, όταν ψάχνεις μόνος σου να βρεις όλα εκείνα για τα οποία θα έπρεπε να αισθάνεσαι ευτυχισμένος. Και μη με κοιτάς έτσι. Κατά πάσα πιθανότητα ούτε εσύ παντρεύτηκες τον μεγάλο σου έρωτα. Ίσως γιατί αν τον είχες παντρευτεί, σήμερα δεν θα ήταν πια ο μεγάλος σου έρωτας. Ίσως πάλι η προηγούμενη πρόταση αποτελεί μέρος της δικής μου συνθετικής ευτυχίας. Και χώρισες. Αναπόφευκτα. Μάλλον μ’ άλλον μέλλον θέλει. Κι εσύ όμως.

Έχεις όμως τον γιο σου. Για τον οποίο είχες από καιρό πριν ετοιμάσει ένα φυλλαράκι στην καρδιά σου, να ζει και να αναπνέει γι’ αυτόν. Και το κουκούλωσες καλά με τον υπνόσακό του, του έδωσες και την πιπίλα του και το ταχταρίζεις, και το νταντεύεις. Και το βάζεις κοντά στο άλλο φυλλαράκι, του έρωτα, για να αισθάνεται ακόμα πιο ζεστά. Γιατί δεν είναι μόνο του. Δεν θα είναι ποτέ πια μόνο του. Και βρήκε και διάβασε όλα τα κείμενα που το δίπλα φυλλαράκι είχε γράψει..  Γιατί πλέον το αφορούν, στον μέγιστο βαθμό..  Γιε μου «Αν υπήρχε μία λέξη να αγγίζει την καρδιά σου, θα σου την έλεγα μέχρι να ματώσουν τα χείλη μου», «Κλείσε τα μάτια σου να ξαναδώ τον κόσμο με τα δικά μου», «Η αγάπη μου για σένα θα σβήσει όταν ένας κουφός ζωγράφος καταφέρει να ζωγραφίσει τον ήχο που κάνει ένα δροσερό τριαντάφυλλο όταν πέφτει σε κρυστάλλινο πάτωμα»…

Φρόντισα το φυλλαράκι του γιου μου να έχει καλή παρέα εκεί στην καρδιά μου. Το φυλλαράκι του γιου μου, το φυλλαράκι του έρωτα καθώς και το παιδί που κρύβω μέσα μου, μου υπενθυμίζουν να ρίχνω ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα κι ένα συνένοχο χαμόγελο στη ζωή, και η ζωή θα μου την κάνει τη χάρη.  
Άλλωστε, «η επιθυμία έχει μια πολύ ψηλή κορμοστασιά και στις παλάμες της καίει η απουσία. Η επιθυμία γεννάει το δρόμο της όπου θέλει να περπατήσει. Φεύγει…»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου