Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

Παιχνίδια ημερολογίου

27 Δεκεμβρίου 2014


Είναι περίεργο πώς το ημερολόγιο μπορεί να παίζει τόσα παιχνίδια μέσα μας. Βλέπεις τις μέρες να πλησιάζουν με πάθος να φιλήσουν στο στόμα την αγαπημένη τους 31-12 του έτους, λες και την περίμεναν από καιρό κρυμμένες στη γωνία, στέλνοντάς της ερωτικές επιστολές καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς… Όλες οι μέρες της χρονιάς, έστηναν μικρά καθημερινά πανηγύρια, από τα οποία μπορεί να έπαιρναν χαρές ή απογοητεύσεις, με μοναδικό σκοπό να πλησιάσουν κάποτε από κοντά, την αιώνια αγαπημένη, την 31-12 και να δουν το πρόσωπό της να φωτίζεται με ένα χαμόγελο ικανοποίησης για όλα όσα της προσφέρονται στα πόδια της. Είναι η μέρα που συμβολίζει την τελευταία επιθυμία, είναι η μέρα που το πανανθρώπινο γένος περιμένει για να κάνει flash back στη ζωή του, και το συναισθηματικό αποτέλεσμα αυτής της αναδρομής εκδηλώνεται στο κοριτσίστικο πρόσωπο αυτής της μέρας.
Η μέρα αυτή είναι η ζωντανή απόδειξη της ρήσης «κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή». Έντονα φορτισμένη από εσωτερικές διεργασίες, απολογισμούς για τα χρόνια που φεύγουν, για την ωριμότητα που πλησιάζουμε και ποτέ δε φτάνουμε, για τα γεράματα που θα είναι πάντα 15 χρόνια αργότερα – όποια ηλικία κι αν έχεις -, για φίλους που χάθηκαν ή για άλλους που προστέθηκαν, για έρωτες που έσβησαν ή για άλλους που ανέτειλαν και ίσως.. για ανθρώπους μας που δεν έφτασαν τελικά ποτέ να τη γνωρίσουν από κοντά αυτή την 31-12 παρόλο που η περυσινή τους είχε ευχηθεί «χρόνια πολλά» ή για άλλους ανθρώπους που δεν είχαν γνωρίσει από κοντά την περυσινή 31-12 κι όμως έσκασαν μύτη «από το πουθενά» να προσφέρουν ήδη κάποιες ελάχιστες ίσως αναμνήσεις, και να τις προσφέρουν σαν θυσία στο βωμό αυτής της 31-12 που ήδη ράβεται για να κάνει την μοναδική και πάντα αποχαιρετιστήρια εμφάνισή της όπου να ‘ναι…
Η μέρα αυτή μας τρέφει με την πιο μεγάλη ψευδαίσθηση αλλά ξέρει να το κάνει τόσο πειστικά που η χαρά πηγάζει από μέσα σου ασυναίσθητα. Είναι ντυμένη σχεδόν πάντα με ρούχα ρετρό, για να βοηθάει το μυαλό να γυρνάει πίσω. Κι όμως.. Χαίρεσαι για αυτό το τέλος. Μαθαίνεις πως κάποιες φορές γεμίζεις ελπίδα μόνο αν έρθει ένα τέτοιο τέλος, οριστικό, και διαγραφεί από τα ημερολόγια της ζωής σου κάτι… Ίσως και να μην ξέρεις ακριβώς τι. Αλλά κάτι. Που μπορεί και να σε πνίγει χωρίς να σε πιάνει από το λαιμό. Αλλά ακόμα κι αν δεν είχες τίποτα να της προσάψεις της χρονιάς που φεύγει, ακόμα κι αν όλα πήγαν καλά, και πάλι χαίρεσαι που φεύγει. Γιατί αναμένεις τα καλύτερα. Και θέλεις να τα σκίσεις τα ρούχα τα ρετρό, που μπορεί να είναι και της μόδας και του γούστου σου, και να είσαι έτοιμος να ντύσεις την κόρη της, την 1-1 με άλλα ρούχα. Καινούρια. Ίσως και παράταιρα ή ασυνδύαστα. Όπως αρμόζει σε κάθε αμήχανη αρχή…

Μου αρέσει πολύ αυτή η μέρα που την ονομάζουμε «Παραμονή». Θα της πήγαινε και το «Αναμονή», που άνετα της το έκανες και ονοματεπώνυμο «Άννα Μονή». Έχει μια περίεργη ικανότητα αυτή η μέρα. Νομίζω πως έχει σπουδάζει ψυχολογία σε πανεπιστήμια που δεν υπάρχουν πια κι έχει διδαχτεί αυτήν την ικανότητα να ρουφάει από πάνω σου σαν ηλεκτρική σκούπα όλα τα πιθανά βάρη που δημιουργήθηκαν όσο το ημερολόγιο έμενε κολλημένο στην ίδια χρονιά και να σου δωρίζει νέες αλκαλικές μπαταρίες ελπίδας για αυτά που έρχονται. Κάποιοι τυχεροί, παίρνουν από τα χέρια της τις επαναφορτιζόμενες μπαταρίες που είναι ικανές να σου βγάλουν όλη τη νέα χρονιά με ένα χαμόγελο διαρκείας, έχεις ή δεν έχεις προφανείς λόγους. Σου δίνουν την ώθηση να τους δημιουργείς. Σε όσους από εσάς δεν τύχουν οι επαναφορτιζόμενες μπαταρίες, έχω να σας πω ένα μυστικό… Συνδεθείτε με τον κόσμο γύρω σας και ακόμα καλύτερα με τον κόσμο μέσα σας. Ενώστε τις μπαταρίες σας σε συσκευασία δώρου και ανοίξτε τες και πορευτείτε μαζί. Διαρκούν περισσότερο. Και ίσως τελικά οδηγούν σε επόμενες 31-12 μέρες, σε επόμενες «Παραμονές» που θα φαίνονται στα μάτια σας σαν φοιτήτριες που μόλις το έσκασαν από το σπίτι τους, γεμάτες όρεξη για τις νέες εμπειρίες που ο κόσμος απλώνει απλόχερα μπροστά στα μάτια και τα πόδια τους για να τις ζήσουν, ακόμα κι αν είναι μόνες σε άγνωστα και αχαρτογράφητα μέρη. 

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Ψίθυροι στον Αι Βασίλη

22 Δεκεμβρίου 2014


Άγιε μου Βασίλη, είμαι κι εγώ εδώ... Μπορεί να μη με βλέπεις, αλλά υπάρχω. Ο μπαμπάς σίγουρα σου έχει μιλήσει για το παιδί του αλλά αμφιβάλλω αν ποτέ σου ζήτησε κάποιο δώρο για το παιδί που κρύβει μέσα του. Ε λοιπόν, εγώ είμαι αυτό το παιδί και προσπαθώ να ψιθυρίσω μέσα από τα έγκατα της ψυχής του, μήπως και με ακούσεις…
Άγιε μου Βασίλη, θα ήθελα να μου φέρεις ένα ψυχικό gps, από αυτά που σου δείχνουν το δρόμο, το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσεις ώστε να βγεις ξανά στο φως, στον προορισμό σου. Νομίζω πως με έχει ξεχάσει εδώ μέσα ο μπαμπάς κι ασχολείται μόνο με το παιδάκι του. Αλλά έχω κι εγώ ψυχούλα. Και μπούκωσε. Δεν θέλω να μου φέρεις παιχνίδια ή λεφτά. Θέλω να με κάνεις να βλέπω τον κόσμο όπως πριν. Θα ήθελα να με πάρεις από το χέρι και να ανέβουμε μαζί το έλκηθρό σου, πάνω στα σύννεφα και να εμφανιζόμαστε για να μοιράσουμε χαρά στον κόσμο, γιατί θυμάμαι πως παλιά μπορούσα να το κάνω. Θέλω να μου ανοίξεις τα μάτια για να ξαναβρώ το δρόμο και τον τρόπο.

Άγιε μου Βασίλη, δεν μπορώ να περιμένω κι άλλη χρονιά, φοβάμαι πως ο χρόνος θα αρχίσει να με κοροϊδεύει πια όταν αυτό-αποκαλούμαι το «παιδί» που κρύβεται μέσα στο μπαμπά. Δείξε μου πού κρύβονται οι άνθρωποι – παιδιά, που κρατάνε την ψυχή στο χέρι τους και την καρδιά στην κωλότσεπη για να ανέβουμε μαζί στο καρουζέλ αυτές τις γιορτές. Βοήθησε τον ψίθυρό μου να ξαναγίνει δυνατή χαρούμενη φωνή και δεν θα σε ξαναενοχλήσω. Το υπόσχομαι.  

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Και να ‘τον λοιπόν στη σκηνή, κι ο μπαμπάς του δίπλα…

17 Δεκεμβρίου 2014


Και να που πέρασαν δυο χρόνια από τότε που μείναμε μόνοι. Πέρασε τόσος καιρός από το πρώτο κείμενό μου, με τίτλο «και να ‘μαι λοιπόν στη σκηνή, κι ο γιος μου δίπλα» που δήλωνε τη μετάβασή μας από τη φάση της πλήρους οικογένειας στη μονογονεϊκή φάση.
Κι έγινε ο μικρός σου ανθρωπάκος, πιτσιρίκος. Και μπορεί για κάποιους αυτά να είναι συνώνυμα, αλλά για κάποιους πιο ευαίσθητους σε λέξεις που ηχορραγούν, δεν είναι συνώνυμα. Η μικρή ανθρώπινη σκιά των 18 μηνών που γαντζωνότανε στο παντελόνι σου και πατούσε και με τα δύο του ποδαράκια πάνω στην πατούσα σου για να τον κουβαλάς πάντα μαζί σου μέσα στο σπίτι, ξεπετάχτηκε. Και δεν αγκαλιάζει ολόκληρο το πόδι σου όταν πλένεις πιάτα για να μη σε χάσει από τα μάτια του. Και δεν φοβάται μήπως η πόρτα της τουαλέτας είναι μία κρυφή είσοδος σε ένα άλλο σύμπαν για σένα, οπότε δεν σου ζητάει επιτακτικά να τον έχει αγκαλιά όταν κάθεσαι στο θρόνο που και ο Βασιλιάς πηγαίνει μόνος. Και κινείται πια ελεύθερα στο χώρο του σπιτιού, παίζει παιχνίδια με ιστορίες της φαντασίας του, κάνει διάλογο στο παιχνίδι και εναλλάσσει και τις δύο φωνές των πρωταγωνιστών που «μαλώνουν», σου λέει ψέματα και αμέσως μετά «πλάκα σε κάνω» (ναι, «ΣΕ κάνω», γιατί είναι και Θεσσαλονικιός, κι όσο κι αν προσπαθεί ο μπαμπάς να το διορθώσει, το αίμα νερό δε γίνεται κι είμαστε περιτριγυρισμένοι από παππουδογιαγιάδες που το δουλεύουν πολύ το «με» και το «σε» και ο γιος μου δεν θα ‘χει μούτρα να επιστρέψει ποτέ στον τόπο που γεννήθηκε.. στην πρωτεύουσα που του κέρασε ένα κομμάτι κόσμου, ένα απόγευμα Μαγιού, σε μια κλινική της Μεσογείων κάπου στη Μεσόγειο)..
Κι έλεγα λοιπόν, πως έφτασε ο ανθρωπάκος να γίνει πιτσιρίκος. Να έχει άποψη, εγωισμό, ευγένεια ή αγένεια (τα περισσότερα ένσημα τα κολλάμε προς το παρόν στη δούλεψη της αγένειας αλλά καλύπτουμε πολλά ρεπά κάποιου ντροπαλού υπαλλήλου της ευγένειας όταν έχουμε κέφι). Και ήρθε σιγά σιγά και η στιγμή, που αρχίζεις να εισπράττεις. Να εισπράττεις αποδοχή, αγάπη, χαμόγελα ή κατορθώματα. Όπως εισπράττεις και στενοχώριες από χτυπήματα, νεύρα, γκρίνια, αρρώστιες και αϋπνίες, αλλά αυτά τα είχες και τότε που ήταν ανθρωπάκος. Τώρα που έγινε πιτσιρίκος, η αλλαγή είναι εμφανής στο μέσα του. Σε κοιτάει με βλέμμα γεμάτο. Έχει νόημα το βλέμμα. Σε δικάζει αυτό το βλέμμα. Και άλλοτε σε απαλλάσσει των κατηγοριών άλλοτε συνηγορεί με τον εισαγγελέα των ενοχών σου και σε φορτώνει σιωπηλές ή γκρινιάρικες αποπνικτικές καταδίκες. Αρχίζει να γίνεται σαφές πως κάτω από τις φτερούγες σου, τόσο καιρό, μεγάλωνε ένας μικρός νεοσσός, που απλώνει τα μικρά του φτερά.
Και να ‘τον λοιπόν στη σκηνή, κι ο μπαμπάς του δίπλα.
Τα δικά μας μικρά φτερά νομίζω πως τα είδα να ανοίγουν μπροστά στα μάτια μου, κατά τη διάρκεια της χριστουγεννιάτικής μας γιορτής. Πολλοί μικροί νεοσσοί, πουλάκια έτοιμα να πετάξουν, άπλωσαν τα μικρά τους φτερά και μας άφησαν άφωνους σε μία θεατρική παράσταση στην οποία οι γονείς είχαν τη θέση που πραγματικά τους αξίζει. Ήταν απλά το κοινό στη ζωή τους παιδιού τους που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους, χωρίς να μπορούν να βοηθήσουν, να στηρίξουν, να είναι με οποιονδήποτε τρόπο δίπλα του, πέρα από το να το κοιτάνε από τη θέση του θεατή και να ψιθυρίζουν «μπράβο». Κι εγώ ψιθύρισα πολλά μπράβο. Και βούρκωνα όταν το ψιθύριζα. Και δεν ντρεπόμουν που βούρκωνα. Ένα «μπράβο» που μόνο μερικώς απευθυνόταν ουσιαστικά στο παιδί… το υπόλοιπο «μερικώς» το είπα στον εαυτό μου για να το ακούσω κι εγώ. Γιατί προσπάθησα πολύ να χτίσω πούπουλο πούπουλο αυτά τα μικρά φτερά, ώστε να μπορέσω να τα δω να απλώνονται στον κόσμο. Όχι, μη φανταστείτε πως ο γιος μου ήταν πρωταγωνιστής σε μία πρόζα. Είχε ένα μικρό ποιηματάκι αλλά σε ένα μουσικο-τελετουργικό θεατρικό στο οποίο έπρεπε να θυμάται καλά τη θέση του, τις κινήσεις του, το πότε πρέπει να κάνει τι, και ταυτόχρονα είχε το άγχος να «στρώνει» τη στολή του αγιοβασίλη εάν του στράβωνε εξαιτίας της «σύνθετης κινησιολογίας» που του ανατέθηκε… Δηλαδή, δεν ήταν αντικειμενικά κάποιο «κατόρθωμα», δεν θα εκπλαγείτε αν δείτε τι έπρεπε να κάνει, δεν σας μιλάω για ένα παιδί – θαύμα… αλλά δεν καταλαβαίνετε?
 Ήταν το δικό μου παιδί. Το παιδί μου που «ξετσουτσούνισε». Το παιδί μου που σταμάτησε να γαντζώνεται από το παντελόνι μου κι έπαιζε σε μία παράσταση με εμένα θεατή. Όπως ακριβώς του αρμόζει. Το σκηνικό της ζωής θα είναι πλέον στημένο μπροστά του καλώντας τον να το γεμίσει με παραστάσεις που θα γεμίζουν την καρδούλα του κι εγώ απλά θα παραμένω θεατής. Ήρθε η ώρα που η απόστασή μου από τη σκηνή θα μεγαλώνει όλο και πιο πολύ… αλλά πάντα θα κρυφοκοιτάω, όσο μακριά κι αν είναι η θέση μου!

Και να ‘τον λοιπόν στη σκηνή, κι ο μπαμπάς του δίπλα!