Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Κράμερ εναντίον Κράμερ junior

16 Μαρτίου 2014


Το βράδυ περιμένεις να κοιμηθεί ο μικρός για να μπορέσεις να χαλαρώσεις λίγο στον υπολογιστή, να φαντασιωθείς ταξίδια σε μέρη που ταξιδεύει η μνήμη σου καθημερινά, να φας πατατάκια κυματιστά και με κιτρινισμένα δάχτυλα να ψάχνεις να βρεις την Ιθάκη σου κάπου ανάμεσα στα πλήκτρα του keyboard, να αφήνεις ίχνη παντού στο δρόμο προς την ηλεκτρονική Ιθάκη, τέτοια ώστε αρκεί να αναποδογυρίσεις το πληκτρολόγιο και να το χτυπήσεις 1-2 φορές στο γραφείο ώστε όλα τα χνάρια του ταξιδιού με βάρκα τα chips, να γεμίσουν τον κόσμο σου με μικρά αλατισμένα κομματάκια… Το καλύτερο blanco της μνήμης και των ταξιδιών σου είναι ο ήχος από το μικρό ηλεκτρικό σκουπάκι Βlack & Decker που απλώνει όλο το black του σε όσα decks είχες ονειρευτεί… απόψε στα καταστρώματα είσαι μόνος….
Και κοιμάσαι κατά τις δύο, αν όλα έχουν πάει καλά και ο μικρός δεν έχει εμφανίσει νυχτερινό τρόμο, και δεν βήχει, και δεν βλέπει όνειρα και δεν παραμιλάει…
            6μιση η ώρα το πρωί ο μικρός Κράμερ σκαρφαλώνει πάνω σου για να σε ξυπνήσει, σου τραβάει τα βλέφαρα… Λογικό, αν έτσι ανοίξουν τα μάτια, πάει να πει πως ξύπνησες. Πιάνει. Δοκιμάστε το. Ξυπνάς στα αλήθεια.
            Σηκώνεσαι παραπατώντας και σε ακολουθεί η ουρά σου, ο μικρός Κράμερ, διαλαλώντας την πραμάτεια του, τα πράγματα τα οποία σας συντρόφευσαν στον ύπνο σας και βρήκαν τη θέση που τους αρμόζει στο κρεβάτι δίπλα σας… Μετά θέλει πρωινό. Θέλει ομελέτα. Τον ρωτάς αν θέλει γάλα. Όχι, θέλει ομελέτα. Τον ρωτάς αν θέλει δημητριακά. Όχι, θέλει ομελέτα. Και κάνεις ομελέτα στις 6 και 45 το πρωί. Και μόλις είναι έτοιμη, ο μικρός κλαίει. Γιατί δεν θέλει ομελέτα. Θέλει γάλα. Και του ζεσταίνεις γάλα ενώ τρως την ομελέτα του. Και μόλις γίνεται το γάλα ο μικρός κλαίει. Γιατί δεν θέλει γάλα. Θέλει χυμό και τοστάκι. Και ετοιμάζεις το τοστάκι ενώ πίνεις το γάλα του. Από τις 7 παρά έχεις σκάσει στο φαγητό, εσύ που δεν πεινούσες. Ταράτσα την έκανες πρωί πρωί. Έτοιμο το τοστάκι. Και ο χυμός. Και κάθεστε μαζί στο τραπέζι. Εκείνος τρώει. Εσύ φυσικά δεν πεινάς πια. Κάνεις όμως έναν καφέ, έτσι για την παρέα. Και ανοίγεις και τον υπολογιστή σου δίπλα. Ο μικρός παίζει με το αεροπλανάκι του πάνω από το πιάτο και το ποτήρι του. Και το αεροπλανάκι κάνει ανώμαλη προσγείωση. Πρώτα στο ποτήρι και μετά στο πιάτο. Και καταλήγει στον υπολογιστή σου. Και στον καφέ σου. Εντάξει, λίγο στον καφέ σου. Ο μικρός κλαίει, γιατί στεναχωρέθηκε που το τοστάκι έγινε χάλια, που ο χυμός χύθηκε, και πεινάει θέλει να φάει αλλά δεν θέλει αυτό το τοστάκι. Τον βάζεις να παίξει στο δωμάτιό του. Τρως το παπαριασμένο τοστάκι. Τον χυμό δεν μπορείς να τον πιεις. Τον ήπιε το τοστάκι. Και ο υπολογιστής. Που θυμάται ακόμα τα χθεσινοβραδινά κυματιστά τσιπς με γεύση μπαρμπεκιου και πολύ τον χρειαζότανε έναν χυμό φρούτα του δάσους να του φύγει η καούρα. Του υπολογιστή. Και σε έπιασε εσένα. Καούρα. Βαρυστομαχιά. Ο μικρός γκρινιάζει. Πεινάει. Τηλεφωνείς στη διανυκτερεύουσα χασαποταβέρνα «τα 5 αδέρφια» και του παραγγέλνεις κοκορέτσι και σπληνάντερο. Τηλεφωνείς σε ένα συνεργείο καθαρισμού να έρθει στο σπίτι να ξεκολλήσει το τραπεζομάντηλο από το τραπέζι γιατί ο χυμός μάλλον ήταν από logo στιγμής κι όχι από φρούτα του δάσους. Τηλεφωνείς στη Νταντά Αμέσου Δράσεως. Τηλεφωνείς και στη δουλειά να πεις ότι θα καθυστερήσεις. Χαζός είσαι να χάσεις το κοκορέτσι τώρα που θα έρθει ζεστό ζεστό? Η ώρα πήγε 8 το πρωί. Μεσημέριασε. Ας ετοιμαστούμε για τον παιδικό…

Σημείωση: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Άλλωστε δεν υπάρχει χασαποταβέρνα «τα 5 αδέρφια» στη γειτονιά μου. «7 αδέρφια» λέγεται. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου