29 Απριλίου 2014
Σήμερα είναι παγκόσμια ημέρα χορού. Και είμαστε χορού...μενοι. Παιδοτοπινγκ αγκαιν. Και ο μικρος χορο-πηδαει στα φουσκωτά, χορο-στατεί στις ζαβολιές, και μου κλείνει το μάτι από το δίχτυ... Εγώ, ο μπαμπάς δηλαδή, δέχομαι να με χορέψει στο ταψί ο μικρός καβαλιέρος μου. Αυτός δίνει το βήμα, αυτός με ζαλίζει στις στροφές, σε αυτόν αφήνομαι.. και παραδίνομαι στον ρυθμό του που καίει ακόμα... και θα καίει για όσο αυτή η Φλόγα δέχεται να μείνει ντάμα μας. Σιγά σιγά προσπαθώ να προετοιμαστώ για τη στιγμή που θα φουσκώσει τα πνευμόνια του και θα έρθει αποφασιστικά να σβήσει τη φωτιά αυτού του ρυθμού, για να ανάψει αλλού τις δικές του φλόγες. Μήπως πρέπει να αρχίσω κι εγώ να προβάρω τα χορευτικά μου παπούτσια και για άλλους ρυθμούς? Πώς θα ξαναβρώ τη φόρμα μου που μου έχει ξεχειλώσει από τα τόσα πολλά "αγκαλιάαααα μπαμπάαααα"? .... παιδοτοπινγκ θοτς... όπως έλεγε και μία παλιά διαφήμιση "μεγαλώσαμε.. και οι επιθυμίες μας έγιναν ανάγκες". Του μποθ οφ ας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου