Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Δεκατρία

5 Μαίου 2014  


 -          Γιατί κάθε ελπίδα είναι ένα αγκάθι στην καρδιά που ματώνει ένα ένα όλα τα πληγωμένα όνειρα?
-          Μη φοβάσαι… Η ελπίδα είναι συναίσθημα και ο συνδυασμός ελπίδας και ονείρου οδηγεί στην παραίσθηση και την πλάνη. Τα όνειρά σου δε θα ματώσουν. Ιδέα σου είναι. Τα πληγωμένα σου όνειρα θα ξεθωριάσουν όταν ξυπνήσεις. Στους εφιάλτες σου χάνεται συνήθως η φωνή σου. Νιώθεις να χάνεται και στη ζωή σου?
-          Είμαι αιθεροβάμων δημιουργός της στιγμής… που υπομένω κι επιμένω…
-          Κυνηγάς τις στιγμές που είναι ό,τι πιο όμορφο. Νιώθεις όμως ότι σε ικανοποιούν? Η ολοκλήρωση της τελειότητας έρχεται με τη μεταμόρφωση των στιγμών σε αιωνιότητα.
-          Γιατί δεν είσαι δίπλα μου να τα λέμε? Πού είναι η Ιθάκη?
-          Η Ιθάκη είναι για τον καθένα η πατρίδα του. Ο τόπος που κρύβει την τελευταία του ελπίδα. Την έχεις βρεις τη δική σου Ιθάκη? Κι εγώ θα ήθελα να τα λέμε…
-          Μάλλον η Ιθάκη αυτή τη στιγμή ταξιδεύει στο πληκτρολόγιό μου. Καταθέτω τον ενθουσιασμό μου για τη γνωριμία.
-          Πάντως μην ενθουσιάζεσαι εύκολα. Καταστρέφει την έλξη. Εγώ απλά θα πω ότι ίσως κάπου σε ξέρω. Ίσως σε έχω δει στις σκιές των ονείρων μου…


«Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας… Ανάμεσα στα κύματα παφλάζει η καρδιά μας.. Θέλω να σε δω… Δεν με ενδιαφέρει πια η ματαιότητα των πραγμάτων…»

………………………………………………………………………………………….

«Μπορεί να χαλάσουν όλα. Το ξέρω. Μπορεί όμως και να το ζήσουμε. Και το ρίσκο αξίζει. Όσο αξίζει η ζωή»

………………………………………………………………………………………......

«Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω? Αυτός τη νύχτα σβήνει, εγώ μένω ανοιχτός. Ακόμα μια νύχτα αρμενίζω στο καράβι των ονείρων σου, πλάι σου»

………………………………………………………………………………………….

«Αλλού καθένας μας, χωριστά και μαζί. Κρατάω το χέρι σου. Με κρατάει. Σε μικρούς στίχους μεγάλα πράγματα κρύβονται. Ανείπωτα. Ξέρεις εσύ…»

…………………………………………………………………………………………


«Εσύ είσαι αιθεροβάμων. Το είχες πει. Εγώ θα περιμένω να ζήσω την αλήθεια. Θα περιμένω ένα μήνα. Μετά θα προσπαθήσω να αγγίξω το όνειρο. Περίμενέ με, αν θέλεις»

………………………………………………………………………………………….

«Θα βάλω τα δυνατά μου για να έχει η σχέση μας τη λάμψη του πυροτεχνήματος, την ένταση της καταιγίδας και τη διάρκεια της ανθρώπινης ύπαρξης…»

…………………………………………………………………………………………..

«Σε σκέφτομαι συνέχεια και δεν μπορώ καν να φανταστώ την εικόνα σου. Θα ‘θελα να γυρίσω σπίτι και να με περιμένεις εκεί. Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω γιατί αλλά σε θέλω κοντά μου….»

…………………………………………………………………………………………..

«Έφτιαξα στην άμμο μια ανθρώπινη μορφή, απλή, όμορφη, αλλά χωρίς πρόσωπο… Ακούμπησα το χέρι μου στο μέρος της καρδιάς και μεταφέρθηκα μέσα σου… Νιώθεις τους χτύπους μου?»

………………………………………………………………………………………….

…αυτό που μου περνάει συνέχεια από το μυαλό είναι αν όλο αυτό είναι πραγματικά αληθινό ή μόνο ένα όνειρο.. Μου αρέσει τρομερά που αναλαμβάνουμε το ρίσκο να συναντηθούμε επιτέλους με αυτόν τον τόσο περίεργο τρόπο.. Είμαστε τελικά ελεύθεροι.. όπως ο ήλιος όταν ανατέλλει.. είμαι ελεύθερος.. όπως η θάλασσα… ελεύθερος, όπως το πουλί που δραπέτευσε από το κλουβί του και μπορεί επιτέλους να πετάξει.. το μόνο που εύχομαι είναι να είναι αμοιβαίο.. το μόνο σίγουρο είναι πως θα πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον με αυτό το συνένοχο χαμόγελο που οι μαγικοί άνθρωποι υποδέχονται το ανεξήγητο…

…………………………………………………………………………………………..

«θα ΄θελα να σου πω πως κάθε μέρα γεμίζω με περισσότερη ευτυχία… αλλά δεν μπορώ.. αν το έκανα αυτό, θα σύγκρινα την κατάσταση της ευτυχίας μου με κάποια άλλη… και δεν της αξίζει αυτή η σύγκριση.. Αν την κάνω, η ευτυχία μου θα χάσει από την αξία της.. Μην μ’ αφήσεις ποτέ…»

………………………………………………………………………………………….

«Ήθελα πολύ να σου γράψω κάτι και να το πάρεις μαζί σου.. το σκεφτόμουν πολύ.. έπιανα το στυλό και το άφηνα.. στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα σου, η φωνή σου, οι στιγμές μας. Αυτές που καταφέραμε να κάνουμε παρελθόν. Το παρελθόν μας. Όλα φαίνονται τόσο μακρινά, πολύ μακρινά.. κι ήταν χτες.. σχεδόν πριν λίγο..  Κι όλα ξεκίνησαν τόσο απλά, τόσο «μυστικά και ήσυχα», με τον ήρεμο τόνο της φωνής σου.. κι έπειτα με το πιο γλυκό βλέμμα που είδα ποτέ.. αυτό θα μου επιτρέψεις να το κρατήσω. Μέσα μου. Για πάντα. Για μένα ό,τι πιο πολύτιμο. Κάτι σαν έξοδος από το χρόνο, σαν κατάργηση της σκέψης και της μνήμης.. σαν επαλήθευση του ονείρου. Ό,τι πιο πολύτιμο. Η ένωσή μας. Της σιωπής και της φωνής. Της ζωής και της ποίησης…»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου