Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Είδα κι άκουσα γύρω μου

1 Μαρτίου 2014


Σήμερα έκανα ένα συνολικό flashback στο πώς περίπου είδα τον κόσμο να κινείται γύρω μας κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, περίπου δηλαδή κατά τη διάρκεια της γενιάς μας…
Ανησύχησα λίγο και ήθελα να σας εκθέσω τον προβληματισμό μου… Να με βοηθήσετε ίσως να καταλάβω αν φταίει ο δικός μου ευρύτερος κύκλος ή αν φταίει η «σύγχρονη μεταβιομηχανική κοινωνία μας όπου το άγχος κυρίως και άλλες συνοδεύουσες απειλές γίνονται ένα σαράκι που μας τρώει σιγά σιγά ανελέητα μέχρι να μας αδειάσει τελείως», όπως αξέχαστα είχα γράψει στην Έκθεση στις Πανελλήνιες Εξετάσεις το 1995, δηλαδή τότε που η Νεκρά Θάλασσα ήταν ακόμα άρρωστη…
  Είδα γύρω μου ανθρώπους να σπουδάζουν αυτό που λείπει από την αγορά, όχι αυτό που ενδόμυχα αγαπάνε. Άρθρα και επιστημονικές έρευνες και πλείστες όσες άλλες αναλύσεις για «Επαγγέλματα που υπόσχονται μία σίγουρη δουλειά», «Τα επαγγέλματα με τη μεγαλύτερη ζήτηση στην Ελλάδα», «γίνε ο manager του μέλλοντός σου» έκαψαν τους εγκεφάλους πολλών ανθρώπων που ονειρεύτηκαν. Μετατόπισαν το όνειρο από τη θέση που του αρμόζει δηλαδή δίπλα σε μία ζωή εσωτερικής ευτυχίας και το έβαλαν μέσα σε δαιδαλώδη σπίτια βορείων προαστίων, με θέα στην πόλη από ψηλά, με πισίνες και πράσινα βατραχάκια και χελώνες στην είσοδο για την θετική ροή του τσι. Και…; Και … τσου! Πέρασαν τα χρόνια και στριμώχτηκαν τα όνειρα σε μουχλιασμένες γκαρσονιέρες στην Κυψέλη με θέα στον ακάλυπτο, με αγκαλιά την ανεργία και ποντικοπαγίδες για το τσι .. για ποιο λόγο; Για ένα πουκάμισο αδειανό, κι ας είναι κι Armani. Για μιαν Ελένη, μάνα - αδερφή  - φίλη – συνείδηση, που σε έπεισε πως τα όνειρα δίνονται δωρεάν, ύστερα όμως κοστίζουν πολλά. Και τα άφησες τα όνειρα και πήγες για τα «σίγουρα». Και δεν ξέρεις προς τα πού να βγάλεις την κραυγή που μέσα σου βράζει, για να μη σε περάσουν για τρελό. Κι όσο την κρατάς μέσα σου, τόσο τρελαίνεσαι.  
Είδα γύρω μου ανθρώπους να παντρεύονται πομπωδώς και υπερφίαλα και μέσα τους να νοιώθουν λίγη χαρά… Είδα ανθρώπους να παίρνουν διαζύγια και να νοιώθουν πολύ μεγαλύτερη χαρά από τότε που παντρεύτηκαν. Άκουσα θλιμμένους ανθρώπους και απελπισμένους μετά από ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Είδα τους ίδιους να αισθάνονται ανακούφιση μετά από μία έκτρωση.
Είδα γύρω μου ανθρώπους να κάνουν παιδιά επειδή έτυχε, επειδή «πέρασαν τα χρόνια», επειδή «αρραβώνας – γάμος – παιδί, έτσι το ‘χουμε εμείς εδώ». Είδα ανθρώπους να παντρεύονται με τον «όρο» να μην κάνουν ποτέ παιδιά. Όχι επειδή υπάρχει κάποιο σχετικό θέμα υγείας, αλλά από άποψη. Είδα επίσης άλλους να κάνουν παιδιά και «από άποψη» να μην παντρεύονται. Είδα κι άλλους που το πλάνο ζωής περιείχε κυρίως παιδιά και μετά σύντροφο. Είδα και τα παιδιά των ανωτέρω κατηγοριών. Το καθένα του έχει αυτή τη λάμψη στα μάτια, αυτή που προβάλλει σαν οθόνη θερινού σινεμά την παράσταση του έργου από το οποίο προέκυψε… Πολύ μικρά τα κενά για διαφημίσεις και ποπ κορν. Καταιγιστικές, εξομολογητικές ματιές.
Είδα ανθρώπους να χωρίζουν επειδή δεν έχουν παιδιά, είδα κι άλλους να χωρίζουν επειδή έχουν παιδιά, για το καλό των παιδιών, για να μεγαλώσουν σε ένα πιο όμορφο κλίμα, είδα ανθρώπους να μην χωρίζουν επειδή έχουν παιδιά, για να μην τα πληγώσουν, αν και ζούνε χωρισμένοι σαν ζευγάρι στην ίδια στέγη, είδα κι άλλους να προχωράνε τη ζωή τους σε νέες μεικτές οικογένειες, με παιδιά από προηγούμενους γάμους. Είδα ανθρώπους να μην προχωράνε τη ζωή τους…ενώ εκείνη προχωράει με ρυθμό εξήντα δευτερολέπτων το λεπτό…
Είδα ανθρώπους νέους, όμορφους, καλλιεργημένους, να μένουν μόνοι τους «από άποψη». Και να περνάει η νιότη τους, τα πιο δημιουργικά τους χρόνια σε εναλλαγή μεταξύ σπιτιού και δουλειάς μόνο. Όλα μπορούν να περιμένουν μέχρι τη στιγμή που κάποτε θα πείσεις τον εαυτό σου πως «είναι πολύ αργά πια». Άκουσα πολλές προσωπικές φιλοσοφικές θεωρίες να στήνονται για να «στηρίξουν» ελεύθερες ή μη ελεύθερες επιλογές νέων ανθρώπων. Μόνο που συνήθως η φιλοσοφική θεώρηση στήνεται εκ των υστέρων. Αντί να στηθεί εξαρχής ώστε σύμφωνα με αυτήν να πάρει ο καθένας τον δρόμο που του ταιριάζει, έρχεται ο δρόμος από μόνος του, σου φοριέται κοστούμι sur measure κι έπειτα στήνεις και τη φιλοσοφική θεώρηση της εξήγησης γιατί αυτό το κοστούμι είναι αυτό που πάντα ήθελες. Γιατί αν παραδεχτείς πως δεν το ήθελες φαίνεσαι λίγος. Στα μάτια όλων. Και τα δικά σου. Και μπορεί να μην το παραδέχεσαι, αλλά ακόμα λειτουργείς και για τα μάτια των άλλων. Λιγότερο για τα δικά σου. Αλλά δεν ξεφεύγεις από τα μάτια σου. Σε βλέπουν. Και σε μαρτυρούν. Και θα έρθουν μία μέρα να σε στήσουν στον τοίχο και να απαιτήσουν όλα αυτά που «δεν είδαν». Από το φόβο σου. Από δειλία. Και κρατάς μόνιμα πιασμένη τη θέση στην εξώστη, στον ασφαλή θρόνο σου, έξω από κάθε «περιβάλλον» και κοιτάς με το μονόγυαλο σφίγγοντας τα χείλη σου και μορφάζεις «τς, τς, τς!» και κρίνεις. Για να μην κοιτάξεις προς τα μέσα. Εκεί κάνει τζιζ.
Είδα ανθρώπους που έζησαν ολόκληρες ζωές για τα μάτια των γειτόνων, των γονιών, των φίλων. Είδα κι άλλους, που έζησαν τη ζωή που θεώρησαν πως τους ταιριάζει, ακόμα κι αν ρίσκαραν να πέσουν στα μάτια των γειτόνων, των γονιών, των φίλων. Το πιο ενδιαφέρον είναι πως η 2η κατηγορία συνάντησε τα περισσότερα προβλήματα από ανθρώπους της 1ης κατηγορίας. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Κάποιοι από χώμα και κάποιοι από λάσπη.
Όπως είδα ανθρώπους να φοβούνται να σχετιστούν με άνθρωπο, είδα κι άλλους, να φοβούνται να μείνουν έστω και μια στιγμή μόνοι με τον εαυτό τους. Και αναλώνονται. Ξοδεύουν τις σάρκες τους σε κομμάτια για να είναι σίγουροι πως μπορούν να θρέψουν το φιλοθεάμον κοινό που τόσο έχουν ανάγκη.
Ένας νέος μπόμπιρας άνθρωπος μεγαλώνει αυτή τη στιγμή και στα δικά μου χέρια. Και είτε μ’ αρέσει είτε όχι, κάθε μικρή μου κίνηση, βλέμμα, λόγος αποτυπώνεται με μελάνι ανεξίτηλο στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου του και ίσως κάποτε με βάση αυτά τα δεδομένα η ζωή του θα κινηθεί με ελιγμούς κάπου ανάμεσα στις προαναφερθείσες κατηγορίες ανθρώπων.
Όπως και η δική μου. Όπως και η δική σας.

2 σχόλια:

  1. Ροδα η ζωη γυριζει....Με οποιον δασκαλο καθησεις...
    Κοινως είμαστε τα βιωματα των γονιων μας..ειμαστε ολοι ενα λιθαρακι αυτου του ματαιου κοσμου!Καλως σας βρηκα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Daddy cool και τα βιώματά μας εμείς τα φτιάχνουμε... ίσως βέβαια ένας βασικός δρόμος έχει προ-χαραχτεί με μικρά συμπαντικά μηνύματα που καταγράφονται μέσα μας όταν ακόμα δεν έχουμε την συνειδητότητα, αλλά εδώ είμαστε, να φτιάξουμε δρόμους και μονοπάτια, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν...

      Διαγραφή