Μπαμπάδες με Like

28 Νοεμβρίου 2013

Πάει χάλασε ο κόσμος.. Τα πάνω κάτω έχουν έρθει.. Οι γυναίκες πια δεν είναι οι γυναίκες που ήταν κάποτε, πριν από 5-6 χρόνια.. Κάποτε, έβγαινες μια βόλτα, και όλο και κάποια σου χαμογελούσε, όλο και κάποια σου ζητούσε τη φωτιά σου (αναπτήρα για αρχή, αν ήθελες να την ανάψεις κι’ άλλο ήταν στο χέρι σου), όλο και κάποια σου έδινε την κάρτα του μαγαζιού με γραμμένο πάνω το τηλέφωνό της με μολύβι ματιών.. (θα μου πεις τώρα πια δεν υπάρχει μολύβι ματιών, ή μήπως υπάρχει?)

Και να πεις δεν προσπαθώ? Συνέχεια μέσα στο σπίτι είμαι, όλη την ημέρα facebook και twitter και Χάπι Daddy, και όλος ο κόσμος στον κόσμο του…

Το πιο αστείο είναι πως κάποιοι όταν είχαν πρωτακούσει ότι πήρα την επιμέλεια του παιδιού, μου έλεγαν «πωπω ρε φίλε, ένας μπαμπάς με το παιδί του, τραβάει πολύ τις γυναίκες…».. Πού είναι ρε παιδιά? Πού τις τραβάει? Μέχρι και google το έκανα, να δω πώς το εννοούν, κάτι καρτούν βγήκαν…

Ένα χρόνο ζωντόχηρος, ένα χρόνο ηλεκτρονικής ζωής κι ούτε ένα αισθηματικό έμφραγμα από ηλεκτροπληξία… Τίποτα.. Όλα τα έχω κάνει.. Ακόμα και στα dating σέρφαρα (αλλά σήκωσε πολύ κύμα κι έφυγα γρήγορα. Κόντεψα να πνιγώ, ήρθαν 2-3 ναυαγοσώστριες με το κόκκινο το μαγιώ και τη σανίδα ασορτί, αλλά εγώ έβγαζα μπουρμπουλήθρες από το στόμα, αυτές νόμιζαν ότι τις κορόιδευα, πάνε κι οι ναυαγοσώστριες…), και στα social media παρουσία έχω, και για φωτο προφίλ τη μία μέρα βάζω art, την άλλη vintage, την άλλη τη φάτσα μου, την επόμενη τοπίο, τίποτα… τη φάτσα μου την περνάνε για vintage..

Και poke κάνω, και like κάνω, και share κάνω, και tweet κάνω, και retweet κάνω, και με αλατόνερο σφουγγάρισα, και δυόσμο βάζω στο συρτάρι με τα εσώρουχα, και τα φανελάκι μου ανάποδα βάζω μην τυχόν και με ματιάζουν, και ζώδιο προτίθεμαι να αλλάξω, αλλά φως δεν βλέπω…

Και είμαι και πολίτης της παγκόσμιας κοινότητας, μιλάω ξένες γλώσσες, κάνω αναζήτηση σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.. «Ντεν ψάχνει μπαμπά με παιντί καρντιά μου»…

Πολλή μοναξιά κυκλοφορεί ρε παιδιά.. Και συννεφιασμένα πρόσωπα (τουλάχιστον απ’ ότι βλέπω στις φωτο προφίλ). Και μιζέρια. Και αδιαφορία για τα θέματα τα μέσα μας. Και απουσία ενδοσκόπησης. Από νταχτιρντί όμως, Δόξα τω Θεώ, πήξαμε στην ανοησία…

Και αναρωτιέμαι και μου λέω σκεπτόμενος… Πού θα πάει αυτό φίλε Χάπι Daddy? Πολύ στο σκέτο Daddy το ρίξαμε, κι από Χάπι μόνο τα συνταγογραφούμενα. Όχι τα άλλα, τα happya… Οι μόνες happyές είναι όσες σχετίζονται με το παιδί… Μήπως παρατράβηξε το πράγμα? Έρχονται μέρες γιορτής, μέρες αγάπης, μέρες συντροφικές…

Μήπως να βγω από το σπίτι?