Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

Φώτα πορείας

18 Απριλίου 2014 


 Θέλεις να φύγεις. Πάλι. Αλλά δεν ξέρεις από πού. Πρέπει να νοιώθεις πως ανήκεις κάπου για να μπορείς να φύγεις από αυτό. Δεν ανήκεις όμως. Δεν το νοιώθεις βαθιά μέσα σου πως ανήκεις. Δεν βρίσκεις τόπο να ανήκεις. Ούτε άνθρωπο. Ούτε χρόνο. Ούτε σε εσένα όμως ανήκεις. Σε αυτές τις προσωπικές στιγμές αναζήτησης, έρχεται το κράτος και η εκκλησία με τα έγγραφά τους (οικογενειακή μερίδα, γάμος, διαζύγιο, ληξιαρχείο, βάφτιση κτλ) να σου δηλώσουν γραπτά «ώπα φιλαράκι, εδώ το λέει ξεκάθαρα, ανήκεις στον τάδε Δήμο, στο τάδε μητρώο αρένων, είσαι του… και της… το γένος… και έχεις υπηκοότητα ελληνική και θρήσκευμα τάδε..». Ανήκεις επίσης στον ΟΤΕ και τη ΔΕΗ και τα κοινόχρηστα που ξεκάθαρα έρχονται στο όνομά σου, σε συνδυασμό με μία συγκεκριμένη διεύθυνση, που μάλλον αυτόματα πρέπει να θεωρείς σπίτι σου…
Και πόσα πραγματικά σου ανήκουν? Το σπίτι σου? Αν δεν είσαι νοικάρης – οπότε δεν σου ανήκει - τότε είσαι ιδιοκτήτης, οπότε πληρώνεις χαράτσι στο κράτος, άρα είσαι ιδιοκτήτης «υπό όρους». Αλλά και χωρίς χαράτσι, δεν νομίζω πως σου ανήκει τίποτα από όλα όσα θα εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα κι όταν εσύ δεν θα είσαι πια εδώ… Κινητά, αυτοκίνητα κι ακίνητα βρίσκονται απλά υπό το καθεστώς προσωρινής επιμέλειάς σου. Θα σου προσφέρουν ένα περιτύλιγμα για να κουκουλωθείς ακόμα πιο βαθιά μέσα σου.
Σήμερα λοιπόν φίλε μου, κοιτάξου στον καθρέφτη και δες τι πραγματικά σου ανήκει…
Τα μάτια σου έχουν μία περίεργη λάμψη, ίσως την ίδια ακριβώς, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, σχεδόν από την ημέρα που γεννήθηκες… Δίπλα τους όμως σχηματίζονται πια αυλακώσεις του χρόνου, του πόνου, του γέλιου, του κλάματος που σε συνόδευσαν σε μια πορεία ζωής που επίσης σου ανήκει…
Τα γένια σου, αν και ξανθός, ήταν πάντα σκούρα καστανά… Σχεδόν ξαφνικά, εδώ και κανα ζευγάρι χρόνια, κάποιος αόρατος ζωγράφος πήρε το λεπτό πινελάκι του blanco και άρχισε να τα αποχρωματίζει… επιλεκτικά.. και ενώ πριν από λίγα χρόνια μετρούσες τις άσπρες τρίχες με περιέργεια, τώρα ξαφνικά το μούσι αρχίζει να embrace diversity και κάθε μαύρη τρίχα έχει πάρει αγκαλιά και μία λευκή τρίχα, και είναι έτοιμες για την επόμενη φωτογράφηση της United colors of Benetton. Ε, λοιπόν και αυτός ο ζωγράφος με το πινελάκι του σου ανήκουν. Εσύ τον γέννησες και τον ανάθρεψες, εσύ του έδωσες και το πινελάκι… αυτός απλά σημειώνει με ένα tick πάνω στο πρόσωπό σου πως «πάει κι αυτή η μέρα, ο μήνας…».
Το σώμα σου αλλάζει. Όχι δεν ψηλώνει πια. Παχαίνει, αδυνατίζει… Το στομάχι σου στρογγυλεύει και ξανα-ισιώνει. Γιατί υπάρχουν περίοδοι που μαζεύει πολλά «που δεν μπορεί να καταπιεί». Άλλοτε πάλι, τα χωνεύει. Και πάλι απ’ την αρχή..
Τα πόδια σου αρχίζουν να κουράζονται. Έχουν περπατήσει πια πολλά χιλιόμετρα. Σε έχουν κουβαλήσει ολόκληρο σε μήκη και πλάτη της γης και των προσωπικών σου διαδρομών.
Τα χέρια σου. Έπαιξαν με πλαστελίνες, δημιούργησαν κατασκευές, έμαθαν να γράφουν εξετάσεις, να γυμνάζονται, να σε χτενίζουν, να σε ντύνουν, κι ακόμα στέκονται εκεί, στο προσκεφάλι σου,, έτοιμα να γράψουν για σένα όλα όσα το στόμα δεν σου πρόσφερε ποτέ τη δυνατότητα να εκφράσει… Και τα βλέπεις πολλές φορές πώς πετάγονται οι φλέβες τους… από την ένταση των όσων ζουν…
Το παιδί σου. Αυτό δε σου ανήκει. Ανήκει στον κόσμο μας, αλλά κυρίως στον δικό του κόσμο. Όμως το χαμόγελο που σου ρίχνει όταν κοιτάζεστε, ναι φίλε μου, αυτό σου ανήκει. Όπως και τα «σ’αγαπώ» που προφέρει το στόμα του, αυτά σου ανήκουν. Όπως και οι γκρίνιες του, και τα κλάματα και τα πολλά «γιατί», κι αυτά σου ανήκουν… Για όλα αυτά βγήκες στο δρόμο. Για όλα αυτά έφυγες. Για όλα αυτά ταξίδεψες το ταξίδι το έξω από σένα που σε οδήγησε πίσω στο κέντρο σου.
Και ολόκληρος εσύ, τα μάτια, τα χέρια, τα γένια, τα πόδια και κυρίως η καρδιά χτυπάνε στον παλμό ενός μικρού ανθρώπου, που ανέλαβε πια να κινεί τους δείκτες του ρολογιού της ζωής σου για σένα, γιατί μετρώντας τα δικά του χρόνια προσθέτεις ποιότητα ζωής στα δικά σου, που πια δεν έχει νόημα να μετριούνται.
Σύντομα όμως, θα πρέπει να φύγεις πάλι. Γιατί δεν ανήκεις στον γιο σου. Ούτε σου ανήκει. Είσαι η μεγάλη αγκαλιά του σύμπαντος γι’ αυτόν, και αυτός είναι για σένα η επιστροφή στη μάνα γη. Πρέπει να φύγεις για να του δώσεις το περιθώριο να …φύγει. Γιατί δεν θέλεις να ανήκει. Τα ποδαράκια, τα χεράκια και τα ματάκια έχουν να γράψουν πολλά χιλιόμετρα ακόμα. Στα πρώτα λίγα χιλιόμετρα, μπορείς να λειτουργήσεις ως φανάρι, δείχνοντας το πράσινο και το κόκκινο ή το πορτοκαλί, αργότερα ως οδική σήμανση, δείχνοντας τις επικίνδυνες στροφές, το ανώτατο όριο ταχύτητας, τα αδιέξοδα, και τα stop για έναν καλό έλεγχο της κατάστασης… όμως οι δρόμοι είναι ανοιχτοί μπροστά του. Εσύ, συνοδηγός στην αρχή, στο πίσω κάθισμα αργότερα και με άλλο μεταφορικό μέσο ακόμα πιο αργότερα..
Με τα ίδια σου τα πόδια να χαράξεις κι άλλο μονοπάτι. Και να τον μπερδέψεις. Να τον στείλεις από άλλο μονοπάτι. Δίχως χνάρια. Με ένα σακίδιο επιβίωσης στην πλάτη γεμάτο από την αγάπη σου.
Και φεύγεις…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου