22 Δεκεμβρίου
2013
Έγινε και η δική μας γιορτή στον
παιδικό σταθμό… Όμορφα παιδάκια ήταν ντυμένα ελαφάκια, μάγοι, Ιωσήφ, Παναγία,
βοσκοί… Άσχημα παιδάκια δεν υπάρχουν, γι’ αυτό και η φάτνη μας δεν είχε
παιδάκια ντυμένα μουλάρια και γαϊδούρια που βρωμάει το χνώτο τους…
Μετά το
«θεατρικό» της γιορτής, όλα τα παιδάκια μαζί έκαναν επίκληση να έρθει ο Άγιος
Βασίλης να τους φέρει δώρα… Και ήρθε.. Γιατί είναι γνωστό πως στον λιλιπούτειο
κόσμο τους, αν έχεις μία επιθυμία αρκεί να το πεις ή να το φωνάξεις δυνατά και
πραγματοποιείται… Όπως ακριβώς είναι η ζωή μας.
Τα βλέμματα
των παιδιών που αντικρίζουν έναν «υπερβολικό» Αη Βασίλη είναι όλα τα ριάλια… Ο
δικός μας Άγιος ήταν πολύ χοντρός, με πολλά γένια, πολύ επιβλητικός… Κουβαλούσε
σάκους με δώρα.. Και άρχισε να φωνάζει τα ονόματα των παιδιών γα να δώσει τα
δώρα.. Κι εδώ είχε πολύ ενδιαφέρον να δεις αντιδράσεις παιδιών… Πολλές
κατηγορίες…
1)
Μπόμπιρες με ύφος «μου έπεσε το τζακ ποτ». Ουρλιάζουν
σε μπαμπαδομαμάδες πως ΗΡΘΕ ο Αη Βασίλης και πως ΝΑΙ τους έφερε δώρο… Αυτή η
προσμονή στα παιδιά που μεγαλώνει συνέχεια και εξαργυρώνεται απευθείας όταν τον
βλέπουν μπροστά τους και δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν τη χαρά τους για το
«ανέλπιστο» που όμως ήταν «προσδοκώμενο». Μαθαίνουμε στα παιδιά μας, ίσως
ασυναίσθητα, πως όλα είναι δυνατά, αρκεί να το ευχηθούν, να πουν όμως φωναχτά
την επιθυμία τους ή να γράψουν ένα γράμμα, και το σύμπαν έχει τα αυτιά του και
τα μάτια του ανοιχτά για να ενημερώσει τον Υπεύθυνο πού να μοιράσει χαρά
ακουμπώντας με το μαγικό ραβδάκι του και πραγματοποιώντας ευχές.. Η χαρά για
αυτά παιδιά, η εκπλήρωση της επιθυμίας έρχεται πάντα απ’ έξω, από κάποιον
τρίτο.. Όπως ακριβώς στη ζωή.. Τα «αθώα» μας παιδιά, που κρατούν την καρδιά
τους στο χέρι τους, έτοιμα να την μοιραστούν σε κάθε ευκαιρία… Ο Θεός να τα
φυλάει και να στέλνει έναν φύλακα άγγελο πάντα δίπλα τους.. είναι οι γνωστοί
καλοκάγαθοι άνθρωποι που κυκλοφορούν δίπλα μας ( ελάχιστοι έχουν απομείνει, μια
φορά θυμάμαι γνώρισα κάποιον σε ένα αρτοποιείο που διανυκτέρευε, άλλη φορά δεν
θυμάμαι..).
2)
Μπόμπιρες με ύφος «κάποιο λάκκο έχει η φάβα» και «εμένα
δεν μου το βγάζεις από το μυαλό πως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά» και τελικά
κλαίγανε μπροστά στον Άγιο Βασίλη και φοβήθηκαν, κι ούτε να πλησιάσουν ήθελαν
ούτε να πάρουν το δώρο τους… Είναι απλό θα μου πείτε.. ίσως φοβούνται τον όγκο
και τα μούσια του… Σε μούσια όμως πρέπει να έχουν συνηθίσει τα 2 τελευταία
χρόνια, κανονικά θα έπρεπε να φοβούνται άμα δουν κανέναν ξυρισμένο.. Ίσως
λοιπόν φοβούνται το άγνωστο.. και μάλιστα το άγνωστο που έρχεται με καλή
διάθεση… «Φοβού τους Δαναούς και Δώρα φέροντες». Όπως ακριβώς στη ζωή… Οι
καχύποπτοι άνθρωποι γύρω μας.. Πρώτα θα υποψιαστούν δεκαπέντε πιθανούς λόγους
πως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται και αν τελικά δεν «παραλύσουν»,
θα κινηθούν «σερνάμενοι» από χέρια άλλων ανθρώπων – κηδεμόνων τους…
3)
Μπόμπιρες που περίμεναν να ακούσουν το όνομά τους, το
άκουσαν, πήραν το δώρο τους, αλλά δεν «τρελάθηκαν» να το ανοίξουν, μαζεύτηκαν
καμιά δεκαριά παιδάκια, έκαναν έναν κύκλο γύρω από τα πόδια του Αη Βασίλη και
χειροκροτούσαν όλα τα παιδάκια που έπαιρναν δώρο, και τραγουδούσαν τα κάλαντα
και γελούσαν και «συνομιλούσαν» μαζί του… Αυτά τα παιδιά έφτιαξαν το κλίμα,
έδωσαν τη νότα, γέμισαν τη γιορτή και έβγαλαν ζεστασιά… .Όπως ακριβώς στη ζωή..
Την ιστορία την γράφουν οι παρέες..
Επειδή σας βλέπω με την απορία, θα σας πω και για τις
αντιδράσεις του δικού μου μπόμπιρα, που εξαιτίας της συγγενικής σχέσης που έχω
μαζί του, δεν μου επιτρέπει να δω καθαρά για να τον κατατάξω σε μία κατηγορία..
Ο δικός μου λοιπόν γούρλωσε τα μάτια μόλις είδε τον Άγιο,
τον φώναζε με όλη του τη δύναμη.. όταν συνειδητοποίησε ότι μοιράζονται δώρα,
περίμενε στωικά να ακούσει το όνομά του.. Όμως πέρασαν τα δώδεκα πρώτα ονόματα
και δεν ακούστηκε το δικό του και άρχισε να ανησυχεί, να περιμένει με
μεγαλύτερη αγωνία, να πλησιάζει τον Santa, να του χαϊδεύει το γόνατο και μόλις ένα λεπτό μετά
ακούγεται το όνομά του!! Ενθουσιάστηκε, σκαρφάλωσε πάνω του, βγήκε φωτογραφία
υπέρλαμπρος!!
Πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο και πριν ανοίξουμε τη
συσκευασία, για να επιβεβαιώσω πως εξακολουθεί να θέλει το δώρο που μου είχε
πει πως θέλει να του φέρει ο Αη Βασίλης, τον ρώτησα να μου υπενθυμίσει τι είχε
ζητήσει από τον Αη Βασίλη… Μου έδειξε
την κλειστή συσκευασία και μου είπε «Αυτό είχα ζητήσει!!». Όπως ακριβώς και
στη ζωή… Αν δεν μπορείς να έχεις αυτό που επιθυμείς (ή δεν είσαι σίγουρος ακόμα
γι’ αυτό) τουλάχιστον μάθε να εκτιμάς αυτό που έχεις…
Μεγάλο Σχολείο ο παιδικός σταθμός… Τα επόμενα σχολικά χρόνια
μαθαίνουμε να ξεχνάμε όσα βασικά έχουμε μέσα μας, και τα οποία βγαίνουν
αυθόρμητα σε ηλικία παιδικού σταθμού…
Σε εμάς τους λίγο μεγαλύτερους, μας εύχομαι να μάθουμε να
ενεργοποιούμε τον Άγιο Βασίλη μέσα μας, που μας κρατάει κρυμμένα πολλά δώρα,
περιμένοντας μόνο τη στιγμή που θα βρούμε το κουράγιο να τα ζητήσουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου