Κρυφτό

21 Φεβρουαρίου 2014

Το παιδί που κρύβεται μέσα μου λίγο μπούκωσε… κρούφτηκε.. «σφίχτηκε η ψυχή του».. Φυσάει με δύναμη μέσα από τις βαλβίδες της καρδιάς για να το ακούσω.. Παίζει φιδάκι με τις διακλαδώσεις των βρόγχων στα πνευμόνια μου, κάνει τσουλήθρα από οισοφάγο προς στομάχι και αμέσως μετά ξεκινά την ορειβασία.. και ανεβαίνει, ανεβαίνει, γαντζώνεται από τον οισοφάγο και ανεβαίνει με σκοπό να ελευθερωθεί.. Βλέπει πως κάπου εκεί ψηλά υπάρχει ένα φως.. υπάρχει ένα στόμα, που το περιμένει να του δώσει φωνή στα θέλω του… Αλλά σχεδόν πάντα σε αυτή τη διαδρομή κουράζεται και αγκομαχεί λίγο πριν φτάσει στον ουρανίσκο… και κάθεται στον λαιμό μου με τις ώρες να ξεκουραστεί. Κάθεται οκλαδόν, ανακούρκουδα, σαν κόμπος.. Και δεν μπορεί να αποφασίσει αν τελικά θέλει να συνεχίσει την πορεία προς το φως ή θα επιστρέψει στην ασφάλεια του, εκεί στο κέντρο της καρδιάς μου.. Όταν περνάνε λίγες ώρες ή μέρες από αυτή την δυναμική προσπάθεια συνήθως το βρίσκω κουκουλωμένο με τη χνουδωτή κουβερτούλα του κάπου μέσα μου. Δεν κρύβεται στο ίδιο μέρος όμως. Για να με κάνει να ανησυχήσω μήπως το έχασα… Και το ψάχνω.. Σχεδόν πάντα το βρίσκω, αφού ακόμα κι αν δεν το πλησιάζω, δεν αντέχει, και βγάζει τη μουσούδα του πίσω από κανένα επινεφρίδιο και μου χαμογελάει.. σα να μου λέει «έχω τον έλεγχο των πιο γλυκών κυττάρων σου…»…