Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Last Christmas fairytale gone bad…

27 Νοεμβρίου 2013


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό αγοράκι, ο Ερωτόκριτος. Ζούσε με τους γονείς του σε μία μεγάλη πόλη, που την έλεγαν Αθηναϊδα (Αθηνα-είδα, ήλθα και απήλθα) , όπου όμως δεν είχαν κανέναν συγγενή… Δεν είχε ξαδερφάκια και θείους – θείες ούτε παππούδες – γιαγιάδες σε αυτήν την πόλη. Οι γονείς του είχαν μόνο τους φίλους τους, σαν πιο στενούς συγγενείς τους στην Αθηναϊδα.
Ο μπαμπάς του, πριν αρκετά χρόνια, είχε φύγει από την πόλη που μεγάλωσε, τη Νύμφη, για να πάει στην Αθηναϊδα, αποδεχόμενος μία επαγγελματική πρόταση αρχικά, που του άνοιγε νέους ορίζοντες στη ζωή του..
Η μαμά του, πριν λίγα χρόνια, είχε επίσης αφήσει τη Νύμφη για να πάει στην Αθηναίδα, κυνηγώντας το επαγγελματικό όνειρο της ζωής της…
Ο Ερωτόκριτος, τότε, δεν είχε ακόμα υποψιαστεί πως σε λίγο καιρό, αυτοί οι άνθρωποι θα συναντιόντουσαν και θα του άνοιγαν τον δρόμο για να σκάσει μύτη στον κόσμο μας, που τόσο λαχταρούσε…
Κι αφού έφερε η γη δυο-τρεις σβούρες γύρω από τον ήλιο, και πέρασαν καλοκαίρια και χειμώνες, οι δύο νέοι από τη Νύμφη, ζαλισμένοι από τις γυροβολιές της γης και λίγα ποτήρια κρασί και dvd, έσμιξαν κάπου στις παρυφές της Αθηναίδας και έκαναν κοινά όνειρα που σύντομα επικεντρώθηκαν γύρω από τον Ερωτόκριτο, που τόσο ήθελαν επιτέλους να γνωρίσουν από κοντά…
Κι αφού έφερε η γη άλλες δυο-τρεις σβούρες γύρω από τον ήλιο, παπάδες και κουμπάροι ανέλαβαν να ψεκάσουν όνειρα κι ελπίδες στα κεφαλάκια τους… και μέχρι να πεις κοντορεβιθούλης, ο Ερωτόκριτος, που είχε βαρεθεί πια να κρατάει την αναπνοή του και να κρύβεται τόσα χρόνια, έσκασε μύτη στο καθαρό οξυγόνο της Αθηναίδας σε μια κλινική της Μεσογείου, κάπου στη Μεσογείων…
Και η παρέα του σπιτιού μεγάλωσε… ο μπαμπάς, η μαμά, οι φίλοι και ο μικρός μας φιλοξενούμενος, ο Ερωτόκριτος, που έφερε τα μπαγκάζια του και άραξε στο τριάρι, με ύφος χιλίων καρδιναλίων και απαιτήσεις άλλων χιλίων, όχι καρδιναλίων.. ευρωπουλακίων…
Και κάπου εκεί, η γη σταμάτησε τα χασαποσέρβικα με τις γρήγορες στροφές, και το πήρε πιο χοροπηδητό το γύρισμά της..  
Ο Ερωτόκριτος γέμισε τη ζωή των νέων και ταυτόχρονα την άλλαξε.. Πολύ.. Χωρίς να το θέλει καθόλου ο ίδιος, σιγά σιγά, συνωμοτικά, ύπουλα θα έλεγε κανείς,  σχεδόν κάθε φορά που η γη σερνότανε γύρω από τον εαυτό της, οι γονείς του προτιμούσαν να σέρνονται γύρω από τη γη, για να πιάσουν την ουρά της..
Δεν πέρασε πολύς καιρός.. Ο Ερωτόκριτος, μόλις έμαθε να στηρίζεται στα δύο του πόδια και να κάνει δειλά βήματα, αναρωτιόταν για το βαθύτερο νόημα του ονόματός του… «έρωτας – κρίση», «έρωτας – ανταπόκριση», «έρωτας – άκριτος», «ερώτηση – κρίση» και πριν προλάβει να σχηματίσει μια καθαρή εικόνα στο μυαλό του, ετοιμάστηκε για ταξιδάκι στη χώρα των Παραμυθιών, στη χώρα της Γιαγιάς, γιατί στη Χώρα των γονιών του, ο καθένας πια έβγαζε το δικό του διαβατήριο, με καινούρια φωτογραφία, για να οριστικοποιήσει την κοινή απόφαση… «Συναινετικό».
Ήταν Παραμονές Χριστουγέννων. Στα εμπορικά κέντρα αντηχούσε το «χιόνια στο καμπαναριό», «συναινετικό», ο κόσμος περπατούσε στους δρόμους γεμάτος αγκαλιές με δώρα για τους αγαπημένους, «συναινετικό», οι δρόμοι ήταν παγωμένοι κι έβλεπες από τα παράθυρα των σπιτιών τα τζάκια να καίνε και γέλια να ακούγονται μέχρι έξω, «συναινετικό», κάλαντα, «συναινετικό», δώρα, «συναινετικό»…
 Ήταν Παραμονές των πιο αγαπησιάρικων γιορτών. Ήταν γιορτές, που οι γονείς του πέρασαν μακριά του. Ήταν γιορτές που ο Ερωτόκριτος πέρασε στη Χώρα της Γιαγιάς με βαθύτερο σκοπό, όχι απλά για να την επισκεφτεί.. Ήταν γιορτές, που οι γονείς του πέρασαν στην Αθηναίδα, πιο μόνοι από ποτέ άλλοτε στο παρελθόν τους.. Τότε η Αθηναϊδα μεταμορφώθηκε σε κακιά μάγισσα..
            Και με βαριά, αργά, δειλά βήματα, η γη έφερε άλλη μία σβούρα γύρω από τον ήλιο, κι αυτή η σβούρα, ήταν σχεδόν σεισμική…
Η μακρινή εκείνη πόλη, η Νύμφη, έγινε πλέον προ-Νύμφη, για να γεννηθεί από μέσα της μια ωραία πεταλούδα σαν την ψυχούλα του Ερωτόκριτου που ανθίζει ξανά..
Και αυτή η πεταλουδίτσα, αυτή τη χρονιά, θα είναι η πρώτη της φορά που θα φτερουγίσει στα κλαδιά δύο διαφορετικών Χριστουγεννιάτικων δέντρων… με ένα μεγάλο χαμογελαστό αστέρι στην κορυφή τους, να δείχνει πάντα το δρόμο στην μικρή πεταλουδίτσα, πως όπου και να θελήσει να βρεθεί στη ζωή της, δύο μεγάλα φωτεινά αστέρια θα την υποδέχονται πάντα με μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά..
Κι έζησαν αυτοί καλά και ο Ερωτόκριτος φτερουγίζει ακόμα χαρούμενος… και δεν αναρωτιέται άλλο για το όνομά του, τώρα πια γνωρίζει… 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου