Της καληνύχτας… το φιλί της ζωής

23 Απριλίου 2014   

Από μικρός άκουγα πάντα μουσική, έπαιζα με το ραδιόφωνο να ακούγεται από την κουζίνα που μαγείρευε η μαμά μου, αργότερα διάβαζα με μουσική από το στερεοφωνικό μου συγκρότημα (καλά, όχι και πολεοδομικό συγκρότημα, ούτε καν πολυκατοικία, μία παλιά μονοκατοικία, κι έτσι όπως κρεμόταν και κάποια καλώδια, ήταν σαν είχε και αυλή η μονοκατοικία…). Ακόμα πιο αργότερα, στο στρατό είχα το ραδιοφωνάκι μου, και στα ταξίδια μου πάντα άκουγα τη μουσική του τόπου που πήγαινα.

            Αυτό που πάντα πρόσεχα ήταν οι στίχοι. Στίχοι ντυμένοι με μία όμορφη μελωδία ήταν ικανά να με κάνουν να κολλήσω για ώρες στο replay…

            Όπως φαντάζεστε άκουσα και έμαθα απ’ έξω κι ανακατωτά, πολλά ερωτικά τραγούδια σε «αρκετές» ευρωπαϊκές γλώσσες (εδώ, τώρα προσπαθώ να σας πω πλαγίως, πως μιλάω ξένες γλώσσες.. στον πληθυντικό… όχι μόνο μία ή δύο..).

            Όταν έγινα πατέρας, όταν δηλαδή ξαναγεννήθηκα, έτυχε να ακούσω τα ίδια τραγούδια με τα οποία για χρόνια ερωτευόμουν, πονούσα, έκλαιγα, χαιρόμουν ή απλά φαντασιωνόμουν…. Συνειδητοποίησα λοιπόν, πως οι στίχοι αυτών των τραγουδιών εξέφραζαν ακριβώς αυτό που ένοιωθα γι’ αυτό το μικρό πλάσμα που ανέπνεε ακριβώς δίπλα από το κρεβάτι μας…

            Είτε οδηγούσα είτε ήμουν στη δουλειά είτε ήμουν σπίτι, όποτε ακουγόταν ερωτικό τραγούδι σκεφτόμουν παιχνιδιάρικα τους στίχους σα να αφορούν εμένα και τον μικρό μου, και όλα μου ταίριαζαν… ήταν από αστείο έως συγκινητικό….

            Και αργότερα ήρθε το διαζύγιο. Και η έλλειψη συντροφικότητας. Και η έλλειψη ερωτικού αντικειμένου για να αναφέρεται κάποιο από τα τραγούδια που με συντρόφευαν μια ζωή… Και ήρθε και η απογοήτευση, η απεριόριστη μοναξιά, η αίσθηση εγκατάλειψης, η απαξία, ή έλλειψη διάθεσης για ζωή και χαρά…, αλλά έπρεπε να κρατηθώ από όπου μπορούσα.. Γιατί ένα μικρό πλασματάκι, μία ψυχούλα, ένας ανθρωπάκος με κοιτούσε βαθιά μες στα μάτια να διακρίνει αν βουρκώνω, ή α χαμογελάω ή αν μου έρχεται να κουκουλωθώ στο κρεβάτι μου μαζί του και να κλειστούμε μέσα μας και μακριά από όλα όσα μας πλήγωσαν…

            Και εκεί, κουκουλωμένοι στο κρεβάτι μας, μια νύχτα που είχαμε και οι δύο 39 πυρετό, και πεινούσαμε και κρυώναμε.. και ο μικρός γκρίνιαζε φωναχτά ενώ εγώ γκρίνιαζα από μέσα μου… πήραμε τα depon μας και έπεσε λίγο ο πυρετός και αγκαλιαστήκαμε… ήθελε πάντα να τον έχω αγκαλιά όταν κοιμόταν, σε όλη εκείνη την μακρά πρώτη περίοδο αμέσως μετά το χωρισμό.. ήθελε να κοιμόμαστε μουσούδα με μουσούδα… ήταν έτοιμος να τον πάρει ο ύπνος και κολλούσε το μουτράκι του στο δικό μου, τα χείλη του στα βλέφαρά μου… και από μέσα μου, η ψυχή μου γρατζουνούσε στην κιθάρα των πατρικών ενστίκτων μου, κάποιους στίχους….

            Φωτιά θ’ανάψω κι εκεί θα κάψω
όσα παράπονα και πίκρες έχω ζήσει
δεν είχα άστρο στο μαύρο άσπρο
ώσπου η αγάπη ήρθε δίπλα να καθίσει

Πάρε με πάρε με στην αγκαλιά σου
και βάλε με βάλε με μες στην καρδιά σου
και δώσε μου δώσε μου το φιλί της ζωής

Άγγιξε άγγιξε τα όνειρά μου και
φίλα με φίλα με στα βλέφαρά μου
και δώσε μου δώσε μου το φιλί της ζωής

Ζωή χαμένη παραδομένη σε λάθος κόσμο
που μου έγινε συνήθεια
κι εκεί που όλα χαθήκαν όλα
τ’όνειρο ξύπνησε κι έγινε αλήθεια

Πάρε με πάρε με στην αγκαλιά σου
και βάλε με βάλε με μες στην καρδιά σου
και δώσε μου δώσε μου το φιλί της ζωής

Άγγιξε άγγιξε τα όνειρά μου και
φίλα με φίλα με στα βλέφαρά μου

και δώσε μου δώσε μου το φιλί της ζωής