Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Γαλανοντολμάδες

20 Νοεμβρίου 2013


Δεν θέλω να σχηματίσετε άσχημη εικόνα για το παιδάκι μου, αλλά αμαρτία εξομολογουμένη, αμαρτίαν ουκ έστι…
Σήμερα το απόγευμα με το παιδί μου κατευθυνόμασταν προς το σπίτι της μαμάς μου (και γιαγιάς του, αλλά τώρα το πώς η μαμά μου είναι και γιαγιά του, μη με βάζετε να το ξανα-εξηγώ, έχω φάει απογεύματα ολόκληρα να προσπαθώ να ζωγραφίσω οικογενειακά δέντρα με ρίζες και φύλλα και φτερά – όπως θέλουν και οι ψυχολόγοι να δώσουμε στο παιδί μας – αλλά ακόμα με κοιτάει φοβισμένος και εκνευρισμένος που τολμάω να λέω πως η γιαγιά του είναι μαμά μου… Ένα δράμα ζούμε, να μη σας τύχει εύχομαι…).
            Ανεβαίνοντας λοιπόν με το ασανσέρ, ανοίγουμε την πόρτα και…
..ο διάδρομος της πολυκατοικίας μυρίζει φαγητά…
η γειτόνισσα γιαγιά, με δύο μικρά εγγονάκια, γαλανομάτικα και λίγο ζουμπουρλούδικα, ανοίγει την πόρτα της και κατευθύνεται προς το ασανσέρ… Χαιρετιόμαστε…
ο διάδρομος μυρίζει φαγητά…
Ο γιος μου, το σπλάχνο μου, το γιαβρί μου, πεινασμένο, με κοιτάει καλά στα μάτια, τα γουρλώνει, μου χαμογελάει και φωνάζει με όλη του τη δύναμη:
«Μυρίζουν γαλανοντολμάδες βουβαλάκια….»
Η γειτόνισσα με τα μικρά γαλανομάτικα ζουμπουρλούδικα εγγονάκια, ανοίγει το στόμα της διάπλατα, βάζει μπροστά τη χούφτα της σε ένδειξη «Για Όνομα του Θεού!!» και αγκαλιάζει τα μικρά της να μην επηρεαστούν άσχημα από το bullying ενταύθα…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου