Μπαμπά, με έχεις φίλο?

4 Οκτωβρίου 2013

-«Μπαμπά, με έχεις φίλο?»

Αυτό άκουσα σήμερα το πρωί μόλις άνοιξα τα μάτια μου και τον κοίταξα δίπλα μου. Είχε ξυπνήσει και με κοιτούσε

-          «Αγόρι μου ξύπνησες»?

-          «Μπαμπά, με έχεις φίλο?»

 Προσπαθώντας να ανακαλέσω σε 10 νανοσεκόντ τουλάχιστον τα πιο πρόσφατα άρθρα που είχα διαβάσει για τη γονεϊκή σχέση κτλ και τις σχετικές προτροπές ψυχολόγων στα άρθρα τους ‘δεν είμαστε φίλοι, είμαστε γονείς!’, βρήκα εύκαιρο να πω..

-          Φυσικά παιδί μου σε έχω φίλο, αλλά είμαι και μπαμπάς σου. Αφού εσύ έχεις κι άλλους φίλους, πολλούς.. στον παιδικό σταθμό…

Με αποστόμωσε…

-          Μόνο εσένα έχω φίλο.. Ο Κωνσταντίνος δεν με αγαπάει.

Δεν ήθελα να δώσω έκταση εκείνη τη στιγμή, την έδωσε μόνος του πάλι αργότερα, όταν ντυνόμασταν για να φύγουμε… «Είμαι κωλόπαιδο» μου λέει!! Ο ανυποψίαστος μπαμπάς πέφτει από τα σύννεφα αλλά κρατιέται από την άκρη του χαμόγελου ενός ουράνιου τόξου και προσγειώνεται σχετικά ομαλά… Μου το ξαναλέει και το τονίζει…

Τελικά ο παιδικός σταθμός σε κάνει άντρα, όχι ο στρατός… Το τί έχω ακούσει τις τελευταίες μέρες δεν περιγράφεται.. Από λέξεις που κανονικά λες ψιλομεθυσμένος,  όταν θυμάσαι ποια πρώην σου σε εγκατέλειψε για να πετάει από καναρίνι σε καναρίνι κελαηδιστό ή την άλλη που λες όταν κάτι δεν σου πετυχαίνει ή έχεις αργήσει και βιάζεσαι ή την άλλη που ξεστομίζεις εύκολα όταν ένας άλλος οδηγός πετάγεται μπροστά σου ξαφνικά από το στενό..  Ε, βάζω στοίχημα πως ο μικρός πρέπει να είχε πρώην γκόμενες, να κόπηκε παραλίγο στις εξετάσεις για το lower και να έχει πάρει δίπλωμα οδήγησης εδώ και κανά ζευγάρι χρόνια.. Σε αυτό το τελευταίο, δουλεύουμε πολύ και τη μούτζα.. Τώρα εσείς εμένα δεν με ξέρετε, αλλά .. όλη τη γειτονιά να ρωτήσετε αν εγώ μιλάω έτσι..  Ποτέ. Ή σχεδόν ποτέ, γιατί όπως και να το κάνουμε.. εντάξει.. είχα και πρώην γκόμενες και σε εξετάσεις απέτυχα και αυτοκίνητο οδηγάω καμιά δεκαριά ζευγάρια χρόνια…

Δεν ξέρω τι να πω, ντρέπομαι λίγο όταν αρχίζει να μιλάει έτσι και ειδικά όταν είμαστε μπροστά σε κόσμο.. Και δεν ξέρω τι ακριβώς σκέφτεται και τι του συμβαίνει του παιδιού μου, αλλά όταν αρχίζει, τα λέει όλα στη σειρά, χωρίς ρήμα – υποκείμενο – αντικείμενο… Μόνο αυτές τις λέξεις.. Λες γι’ αυτό να με ρωτούσε αν τον έχω φίλο? Για να μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα? Σατανικό!!!

Γιατρέ είναι καλά ο γιος μου? Αν υποψιαστώ ότι είναι Χρυσαυγίτης.. θα φαρμακωθώ!