Εμείς κι ο κόσμος

25 Οκτωβρίου 2013

Οι άνθρωποι της γενιάς μου (μακάρι όλοι τα χρόνια μου να πάρετε, και πάλι μια χαρά κρατιέμαι, φτου σκόρδα να μην αβασκαθώ), οι άνθρωποι λοιπόν που έσκασαν μύτη στον κόσμο μας κάπου στα late ‘70s, με αυτόν τον τίτλο θυμούνται ένα σχολικό βιβλίο δημοτικού, με εξώφυλλο χρώματος …πράσινο –θα το ‘λεγε κανείς-  που μας μιλούσε περί ανέμων και υδάτων. Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά.

Κι εγώ λοιπόν γι’ αυτό ακριβώς θα ήθελα να σας μιλήσω: περί ανέμων και υδάτων. Όχι κυριολεκτικά. Μεταφορικά.  

Εμείς (εγώ κι ο μικρός) κι ο κόσμος μας (γύρω μας κυρίως, αλλά και μέσα μας, ακόμα πιο κυρίως).

Ξεκινώντας από το διαζύγιο, δηλαδή από την έναρξη του κόσμου ή αλλιώς “The Big Bang”, ο κόσμος γύρω μας άλλαξε χρώματα, όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά. Φίλοι, συγγενείς, ταξιτζήδες, συνάδελφοι, εισπράκτορες, φουρνάρηδες, μπακάληδες, σπιτονοικοκυραίοι πρώην & νυν, παδικοσταθμιτζούδες, καθώς και ο παπάς και ο χωροφύλακας του χωριού κιτρινοκοκκινοπρασίνισαν και … και άλλος για Χίο τράβηξε άλλος για Μυτιλήνη κι έτεροι, λίγοι αλλά καλοί, μας αγάπησαν. Από την αρχή ξανά. Και ξανά. Και πιο πολύ.

Είναι απίστευτο το πόσο δυνατό είναι ένα διαζύγιο στο να ξεκαθαρίζει σχέσεις. Είσαι στο χείλος του γκρεμού και κρατιέσαι μόνο επειδή ένα μικρό χεράκι σε τραβάει από το μπουφάν, όπως στα καρτούν.. Και λίγα ακόμα χεράκια φίλων –αδερφών. Οι περισσότεροι όμως («φίλους» τους έλεγες) ας πούμε πως δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν, είναι τουλάχιστον αμήχανοι. Είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Όπως απόλυτα δικαιολογημένο είναι και να μαζεύεσαι κι εσύ γύρω από αυτούς που ξέρουν πώς να αντιδράσουν. Είναι μία περίοδος που πρέπει να μιλήσεις χωρίς να κριθείς και να αγαπηθείς ξανά γι’ αυτό που είσαι. Γιατί για να πάρεις μία τέτοια απόφαση, είσαι σίγουρα κάτι… πολύ..  Και είναι ίσως απίστευτο αυτό που θα σου πω… Αναμένεις πως ένα διαζύγιο είναι βούτυρο στο ψωμί των απανταχού κουτσομπόληδων, κάποιων «γνωστών» και «φίλων» που ανέμεναν με ανυπομονησία να φτάσεις στο χείλος του γκρεμού για να δώσεις κάποιο νόημα στη ζωή τους.. Ε λοιπόν εμένα αυτό, μου φαίνεται απίστευτα παρηγορητικό.. Το ότι το νόημα στη ζωή κάποιων ανθρώπων είναι να παρακολουθούν τις ζωές κάποιων άλλων.. Και με το μονόγυαλο του καθηγητή της Βουγιουκλάκη και με ύφος… να κάνουν «τς,τς,τς…». Ναι λοιπόν, κοιτάξτε με, το πέρασα ΚΑΙ αυτό και δεν δείλιασα να το ζήσω κι αυτό όπως και άλλα, γιατί «θάρρος είναι να φοβάσαι και παρόλα αυτά να πηγαίνεις»…

Είμαι ευγνώμων που έζησα το διαζύγιο στη ζωή μου. Ανοίγει τα μάτια, ανοίγει ορίζοντες, βγάζει κρυμμένη δύναμη από βαθιά μέσα μας, Είμαι ευγνώμων γιατί είδα τον κόσμο μου με άλλα μάτια, κι επειδή με τόση ταλαιπωρία εξαντλούνται και τα όρια ανοχής, ξεκαθάρισαν και πολλές άλλες σχέσεις.. Αποχωρίζεσαι σύζυγο, αποχωρίζεσαι αναπόφευκτα κάποιους φίλους, αποχωρίζεσαι ανθρώπους από γύρω σου εξαιτίας διάφορων άλλων συνθηκών (πχ. Μετακομίσεις αμέσως μετά από διαζύγιο), οπότε ίσως αναγκαστικά και περιβάλλον εργασίας. Μπορεί και να αλλάζεις τελικά περισσότερο εσύ και έχεις καινούρια και διαφορετικά «θέλω» και μεταμορφώνεσαι σε κάτι άλλο, next level ίσως δηλαδή ωριμάζεις. Σου λένε πως  σκληραίνεις, αλλά.. μόνο το φίδι ξέρει τι θα πει να αλλάζεις το πετσί σου, γι’ αυτό του περισσεύει το φαρμάκι.  

Το ιδανικό μου φυσικά θα ήταν ένας γάμος για πάντα, μια οικογένεια σταθερή, με πολλή αγάπη. Εφόσον όμως δεν υπήρξε, το αναπόφευκτο διαζύγιο ήρθε να βγάλει πολλά πράγματα από μέσα μου. Κυρίως δύναμη. Γιατί με θεωρώ πολύ συναισθηματικό άνθρωπο και δεν τα πάω καλά με την έλλειψη των ανθρώπων. Αλλά καλύτερα να μην δοκιμάσεις τις συναισθηματικές αντοχές ενός συναισθηματικού ανθρώπου. Για συναισθηματικούς και μόνο λόγους. Θα συνταραχτείς!

Δεν πίστευα ποτέ στη ζωή μου πως θα περνούσα τέτοια μπόρα. Ο μικρός μου έδειξε τον δρόμο με το υπόστεγο, μου κράτησε και την ομπρέλα και μου δάνεισε το δικό του αδιάβροχο. Απίστευτο υλικό αυτό το αδιάβροχο του γιου μου. Κουκουλώνεσαι ολόκληρος, και μέσα του είσαι ικανός να ζήσεις μήνες και χρόνια ίσως ανέπαφος από την αντικειμενική αίσθηση της πραγματικότητας για να μην πνιγείς εντελώς μέσα σου..

Δεν πίστευα ποτέ στη ζωή μου πως θα έπαιρνα διαζύγιο. Η ύπαρξη του γιου μου, μου το επέβαλλε. Υπήρξαν νύχτες που νομίζω πως ερχόταν στον ύπνο μου να μου μιλήσει.. Μου το ψιθύρισε, μου το έγνεψε, μου το χαμογέλασε, μου το υπέδειξε. Μου έλεγε «θα τα καταφέρω… φύγε».  

Κι έφυγα. Έπρεπε τελικά να αδειάσω το σπίτι μου για να ξαναγεμίσω τον εσωτερικό μου κόσμο.  Γιατί ήθελα αέρα. Ήθελα να αναπνεύσω. Ήθελα να ξαναγίνω αυτός που είχα καταφέρει να γίνω πριν αρχίσω να «κάνω υπομονή».

Γιατί βαρέθηκα να ανήκω μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο…