Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Και να ‘μαι λοιπόν στη σκηνή… Κι ο γιος μου δίπλα…

14 Σεπτεμβρίου 2013


Εμείς απλά είχαμε έρθει στα παρασκήνια, να δούμε τις πρόβες, να γνωρίσουμε τους συντελεστές, να περάσουμε ένα όμορφο απόγευμα και θέλαμε να έχουμε κοντά μας την πρωταγωνίστρια.. Κι εκεί που όλα φαινόταν να κυλάνε ρολόι, κάτι μάλλον ψιθύρισε ο σκηνοθέτης, και ξαφνικά υπήρξε μία ανακατωσούρα… Στα παρασκήνια μία «κρύα» σιωπή, οι θεατές ξεσηκώθηκαν γιατί ενημερώθηκαν ή αντιλήφθηκαν τη βαβούρα, δεν κατάλαβα, δεν μπορούσα να καταλάβω καλά τι ακριβώς συνέβαινε.. Η πρωταγωνίστρια θεώρησε μικρό το ρόλο της κι επέλεξε άλλο θίασο, έτσι κι αλλιώς δεν είχε μάθει καλά τα λόγια της.. Ένα όμορφα στημένο σκηνικό φαινόταν τώρα ξεφτισμένο, ρόλοι άλλαζαν χέρια, υπήρχε πολύ έντονη κινητικότητα χωρίς όμως καθόλου κίνηση, όλα σε slow motion.. υπήρχαν αναμφίβολα κραυγές.. αλλά δεν είχαν ήχο, σιωπηλές κραυγές σχεδόν απόγνωσης, τα καμαρίνια άδειαζαν, οι θεατές λίγο κουράστηκαν, λίγο εκνευρίστηκαν, λίγο δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν, λίγο αμήχανοι, άρχισαν ένας ένας να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους… Σκοτείνιασε, ο χειμώνας πλημμύρισε την αίθουσα που ήταν πλέον τόσο άδεια ώστε να κάνει αντίλαλο.. Είχα όμως φως, ένα φως περίεργο που ακτινοβολούσε από τα γαλάζια μάτια του γιου μου… Μάτια τουλάχιστον απορίας… Κι εκεί που η καρδιά μου ακολουθούσε το ρυθμό του σκηνικού, εκεί που ένιωθα τους παλμούς της να σβήνουν, κοιτάω τον μικρό στα μάτια, τον παίρνω αγκαλιά.. και..

Και να ‘μαι λοιπόν στη σκηνή… Κι ο γιος μου δίπλα…

Δεν έχω κείμενο, δεν έχω λόγια, δεν έχω κάνει πρόβες, δεν ξέρω καν αν έχω ρόλο.. αλλά τώρα πια αφού είμαι εδώ, είμαι στη σκηνή, είμαι μπροστά στους θεατές που πίστεψαν σε μένα και μείνανε και στήριξαν αυτή την αλλόκοτη προσπάθεια, τώρα λοιπόν, θέλω να είμαι ο πρωταγωνιστής. Και κείμενο θα βρω, και λόγια θα βρω, και πρόβα δεν θέλω γιατί έχω τον ρόλο μέσα μου. Κι ας τον αποδώσω με δικά μου λόγια.

Θα χτίσω το σπιτικό μου σε αυτή τη σκηνή, ό,τι δεν μου αρέσει θα το αλλάξω, ό,τι με πλήγωσε θα το ξεχάσω, θα το βάψω κίτρινο, το ωραίο το κίτρινο του φωτεινού φωσφορίζοντος καναρινιού με λίγες ανταύγειες στο χωλ και στα σοβατεπιά, αυτά θα τα κάνω μπορντώ φθαρμένο vintage πορφυρό της βυζαντινής αυτοκρατορίας, γιατί έχω κι έναν Μικρό Πρίγκηπα να του χαρίσω χρώμα αυτοκρατορικό, χρώμα καρδιάς, το χρώμα του αίματος που μας δένει, και θα βάλω καινούριες κουρτίνες, κοιτάξτε κόσμε, καινούριες κουρτίνες, ωραίες, με σχέδια που μου αρέσουν, κι εδώ κάτω από τον προβολέα θα φτιάξω το παιδικό δωμάτιο για το χρυσόμαλλο τέρας μου, αποφεύγοντας κάθε κλασσική κοινοτοπία και πολυφορεμένες ιδέες, θα το βάψω γαλάζιο!, επειδή είναι αγόρι!, και θα ήθελα κι ένα χρώμα να βάψω τα όνειρά του, τις ελπίδες του, τον ορίζοντά του.. αλλά μάλλον θα του δώσω τα πινέλα και τα χρώματα να τα βάψει αυτός..  Ήθελα να φορέσουμε και τα καινούρια μας χαμόγελα, αλλά δεν ήξερα ότι σήμερα ξαφνικά θα βρισκόμασταν στη σκηνή, είχα πάει χτες να τα προμηθευτώ και η πωλήτρια μου είπε «τι νουμεράκι θέλετε? Αχ μόλις μας τελείωσαν τα χαμόγελα στο νούμερό σας, μισό λεπτό να τηλεφωνήσω στο άλλο κατάστημα να ρωτήσω αν έχει μείνει κάτι στοκ, αλλιώς μην ανησυχείτε, μπορούμε να τα παραγγείλουμε, σε 2 μέρες θα τα έχετε.. Αν πάλι βιάζεστε, εγώ θα σας πρότεινα να πάρετε αυτό το σετ «αγκαλιάς – ενσυναίσθησης», το έχουμε σε προσφορά, είναι από τα τελευταία μας κομμάτια, πολύ θα σας εξυπηρετήσει, το έχει πάρει η ξαδέρφη μου, το καταφχαριστήθηκε, πλύνε βάλε το ‘χει…» Δεν ήθελε και πολύ να με πείσει, θα έπαιρνα σίγουρα κάτι αφού βγήκα για ψώνια χωρίς λεφτά, πήρα την «αγκαλιά-ενσυναίσθηση» και πραγματικά την καταφχαριστηθήκαμε.. Βγαίνει μόνο one size, οπότε τα φοράμε εναλλάξ εγώ κι ο μικρός κι έχουμε σωθεί! Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα..

Δεν ήξερα πως σήμερα θα βρισκόμασταν εδώ, αφού μείνατε μέχρι τώρα και έργο δεν καταφέρατε να δείτε, και κείμενο δεν έχω, και λόγια δεν έχω, θα αγόραζα όλο το στοκ «αγκαλιάς – ενσυναίσθησης» να σας το μοίραζα να έχετε ένα ενθύμιο, κάτι σαν «πρόγραμμα».

Όσοι θέλετε μπορείτε να ανέβετε στη σκηνή! Ελάτε να μοιραστούμε μαζί το έργο της ζωής μας χωρίς πρόβες. Η ζωή είναι ωραία γιατί δεν έχει πρόβες, έχει κατευθείαν πρεμιέρα, και οι αποφάσεις σου, οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι εναλλάσσονται στη σκηνή ακόμα και με μία απλή σκηνοθετική σου σκέψη.

Και στο τέλος του έργου, που ποτέ δεν ξέρεις πότε και πώς έρχεται, μπορεί να μην έχουν μείνει όλοι οι θεατές, μπορεί κάποιοι να βαρέθηκαν και να αποχώρησαν στη μέση, άλλοι να αρνηθούν να ζητωκραυγάσουν για σένα, αλλά πιστεύω πως χειροκρότημα σίγουρα θα υπάρξει.. Και το πιο σημαντικό είναι το χειροκρότημα που θα δώσεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου, γιατί – κατά βάθος – μόνο εσύ γνωρίζεις…

Και να ‘μαι λοιπόν στη σκηνή… Κι ο γιος μου δίπλα… 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου