Η ζωή μας χρωστάει

11 Δεκεμβρίου 2013

Η ζωή, γιε μου, σε κάποιους ανθρώπους χρωστάει πολλά… Είναι όμως μεγάλος απατεώνας η ζωή, και ενώ ίσως αναγνωρίζει τα χρέη της, συνήθως κάνει το κορόιδο… Δεν αποπληρώνει εύκολα από μόνη της.. Γι’ αυτό αγόρι μου, να αφήνεις στην άκρη τις ντροπές, την ψευδο-αξιοπρέπεια και την ψευδεπίγραφη ανωτερότητα και να ορμάς να της χτυπάς την πόρτα… Να απαιτείς αυτά που αξίζεις, να ρίχνεσαι στη μάχη μαζί της, να της διεκδικήσεις τα πάντα, όλα όσα σου κρατάει φυλαγμένα για αργότερα, γιατί με το «θα δούμε» δεν γίνεται δουλίτσα… Να της δείχνεις τα δόντια σου, να σφίγγεις τις γροθιές σου, να στέκεσαι στα πόδια σου, όρθιος, ευθυτενής απέναντί της, και με βλέμμα – αστραπή να της δίνεις να καταλάβει πως δεν ξέρει με ποιον τα έχει βάλει… Ακόμα και αν η ζωή δειλιάσει μπροστά σου, και σε γλυκοκοιτάξει, και σου κάνει τεμενάδες, και σε αρχίσει στα «γιαβρί μου» και στα «τζιέρι μου», μην λυγίσεις… Δεν παρακαλάς. Απαιτείς. Είναι δικά σου. Και ήρθες να τα πάρεις. Όλα. Μέχρι τελευταίας δεκάρας. Γιατί δεν χαρίζεσαι πουθενά. Σε κανέναν. Είναι δικά σου. Και θα τα πάρεις τώρα, γατί δεν έχεις χρόνο να ξαναπεράσεις…