Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Πυρετός, αυτός ο άγνωστος.

15 Οκτωβρίου 2013


Είναι ενοχλητικός, έρχεται εκεί που δεν τον περιμένεις, έρχεται και ζεσταίνει τον μικρό και εσύ καίγεσαι μέσα σου… και πολύ περισσότερο καίγεσαι εσύ επειδή δεν μπορείς να τον έχεις στο σπίτι, αφού δουλεύεις και αφού δεν μπορεί να πάει στον παιδικό… και μένει στη γιαγιά…
            Κι εκμεταλλεύεσαι την πρώτη ημέρα του πυρετού του, για να κάνεις δουλειές στο σπίτι, να κατεβάσεις χαλιά, να βάλεις σκούπα, να βάλεις πλυντήρια, να πας σούπερ μάρκετ πιο «άνετα»… Και «πνίγεσαι». Και δεν ξέρεις γιατί ακριβώς. Ή μάλλον ξέρεις, αλλά δεν θέλεις να το σκέφτεσαι, δεν θέλεις να το παραδεχτείς, δεν θέλεις να το δεις κατάματα…
            Πνίγεσαι γιατί το σπίτι είναι «άδειο», πνίγεσαι γιατί τον σκέφτεσαι να σε ζητάει και να λείπεις.. όχι, δεν γίνεται να λείπεις, δεν μπορεί να λείπεις, δεν μπορείς να δεχτείς ότι θα λείπεις κι άλλο.. από ένα παιδάκι που συνεχώς όλο και κάποιος του λείπει.. Κι ενώ νομίζεις πως κάνεις τα πάντα που περνάνε από το χέρι σου, εκεί που νομίζεις πως μόνο αυτοκόλλητο δεν τον έχεις κάνει να τον έχεις μαζί σου, εκεί που η ζωή σου ακολουθεί τα ψίχουλα που ρίχνει πίσω του ο Κοντορεβυθούλης της καρδιάς σου, χάνεις λίγο τον δρόμο γιατί η ζωή είναι σκληρή και πρέπει να πας στη δουλειά, και πρέπει να κοιμηθεί στη γιαγιά, γιατί ξενυχτάει όλη τη νύχτα με κλάματα επειδή ψήνεται στον πυρετό, κι εσύ «αύριο δουλεύεις» και «πρέπει» να κοιμηθείς.. κι αυτός ξενυχτάει και σε ζητάει, κι εσύ κοιμάσαι, γιατί «αύριο δουλεύεις», κι αυτός δεν μπορεί να κοιμηθεί γιατί πονάει, κι εσύ λείπεις, κι αυτός σε ζητάει, κι εσύ λείπεις, κι του μικρού ίσως του σκίζεται η καρδιά που λείπεις.. κι εσένα ίσως σου σκίζεται η καρδιά που πονάει.. κι όμως λείπεις.. κι όμως πονάει.. Αλλά δεν έχεις τα κότσια καταβάθος. Και σιχαίνεσαι λίγο τον εαυτό σου γι’ αυτό. Ίσως πολύ. Και εξομολογείσαι δημοσίως. Και του ζητάς συγνώμη. Δημοσίως. Γιατί ντρέπεσαι που δεν μπορείς. Ντρέπεσαι για ακόμα μία φορά που μάλλον αποδεικνύεσαι λίγος για να είσαι πραγματικά «μπαμπάς» του. Λίγος. Για ακόμα μία φορά. Και η ζωή σε εκδικείται με ένα άδειο και κρύο σπίτι χωρίς αυτόν. Μία άδεια, κρύα νύχτα ξημερώνει. Η μέρα που θα νυχτώσει αύριο θα μας βρει αγκαλιά γιε μου. Υπόσχεση. Λίγος. Όμως… μπαμπάς σου..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου