Κυριακή 24 Μαΐου 2015

Οι πραγματικότητες

24 Μαίου 2015



18 Μαΐου 2015, πρωί: Δουλειά και αμέσως στην κλινική για προεγχειρητικό έλεγχο για τον μικρό. Έχει να περάσει από 4 «αποστολές» όπως τις ονόμασες και παίζετε μέσα στην κλινική τους ήρωες: ηλεκτροκαρδιογράφημα, ακτίνα θώρακα, αιμοληψία, έλεγχος ιστορικού & συζήτηση με αναισθησιολόγο. Στο τέλος κάθε αποστολής ο μικρός ήρωας γίνεται πιο δυνατός και πιο μεγάλος. Μετράει το ύψος του πάνω στο σώμα σου να δει μέχρι πού σε φτάνει. Τέσσερις φορές μέσα σε μία ώρα ψήλωσε! Και πολύ το χάρηκε! Το ξέρετε πως στην αιμοληψία το αίμα του ήταν μπλέ? Ναι, ναι, ήταν μπλε! Όπως τα στρουμφάκια! Κι όταν τελειώσουν όλες οι αποστολές θα έχει γίνει σαν τον Ξεφτέρη! Έφυγε περήφανος και με εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Κι εσύ με ένα ξαλαφρωτικό «ουφ» για την 1η μέρα της περιπέτειας. «Πέρασες ωραία μικρέ στη σημερινή περιπέτεια?» «Ναι, μπαμπά, ήταν πολύ ωραία βόλτα!». Επιστροφή στο σπίτι. Τηλεφωνική ενημέρωση συγγενών και φίλων για τα συμβάντα της ημέρας. Ακουμπάς το κυπελλάκι για τα πρωινά ούρα στο μπάνιο, για να μην το ξεχάσεις…
             18 Μαΐου 2015, νωρίς το απόγευμα: Ο μικρός κοιμάται. Ο μπαμπάς μπαίνει στο facebook. Εδώ δεν υπάρχουν αποστολές. Εδώ υπάρχουν φίλοι που δεν ξέρουν πώς πέρασε η μέρα σου μέχρι τώρα. Αλλά και άλλοι, που ξέρουν. Το κλίμα είναι σχεδόν πάντα πιο «έξω καρδιά». Ξεχνιέσαι λίγο. Μιλάς με κόσμο που γνωρίζεις ή που δεν γνώρισες ποτέ από κοντά. Περνάς εξίσου καλά. Διαβάζεις ή γράφεις σε αναρτήσεις «ένα ‘κάποτε’ φταίει που τώρα το ‘ποτέ’ πανηγυρίζει». Χαμογελάς σε μια οθόνη. «Τζιχδανειστές. Η ατάκα που συνδυάζει τους δολοφόνους τζιχαντιστές με τους ευρωπαίους εταίρους και την απειλή χρεοκοπίας της Ελλάδας». Ή γελάς δυνατά. Ή διαβάζεις κάτι που θέλει να μοιραστεί κάποιος και συγκινείσαι. Ουσιαστικά το μυαλό σου έχει αποσυντονιστεί από την πρωινή εμπειρία, παρόλο που ότι βλέπεις στο facebook με έναν τρόπο το συνδέεις με σένα και τη ζωή σου, για να μη σου πω με την συγκεκριμένη στιγμή που ζεις. Όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες μέσα σου, σχεδόν χαλαρώνεις. Είναι σαν κάποιος να πήρε ένα μικρό ηλεκτρονικό σφουγγάρι κι έσβησε πρόσκαιρα το άγχος, τον πόνο, τη θλίψη και την αγωνία αυτού που έρχεται. Αν όμως γυρίσεις τα μάτια σου από την οθόνη, ακούς τον μικρό να ροχαλίζει και σε πιάνει ταχυπαλμία… Τα επαναφέρεις στην οθόνη και σε απορροφάει στη δική της πραγματικότητα.
            18 Μαΐου 2015, απόγευμα. Ο μικρός ξυπνάει. Βόλτα στην παραλία. Τον προετοιμάζεις για τη δύσκολη, μεγάλη αποστολή της ημέρας που ξημερώνει. Πρέπει να ξυπνήσετε στις 5μιση το πρωί και να πάτε στην κλινική. Πρέπει να περάσει την τελευταία δοκιμασία, για να σας πουν οι γιατροί «αν δίνουν το ΟΚ για να μεγαλώσει ο μικρός και να γίνει 4 ετών». Αλλά για να το πουν αυτό, πρέπει να ξυπνήσετε πολύ νωρίς, όσο ακόμα είναι βράδυ έξω, και να πάτε στην κλινική για να κοιμηθείτε εκεί λίγο ακόμα. Είναι πολύ χαρούμενος και ανυπομονεί να έρθει η επόμενη μέρα για να πάει να παραλάβει το μετάλλιο από τον γιατρό. Αυτός χαμογελάει, εσύ βουρκώνεις μέσα σου.. Αχ αυτό το μέσα σου, πόσα μαζεύει.. και δεν υπάρχει κι εύκολος κάδος ανακύκλωσης ή ένα οριστικό delete από τα deleted.
            18 Μαΐου 2015, βράδυ. Ο μικρός κοιμάται. Ο μπαμπάς μπαίνει στο facebook. Αυτόματη αλλαγή ρυθμών. «Ας αλλάξουμε θέμα και κλίμα» όπως λένε στις ειδήσεις. Είναι πολύ πιο δύσκολο να ξεχαστείς, γιατί η ώρα πλησιάζει επικίνδυνα, όμως υπάρχει πάλι αυτή η αίσθηση μιας πραγματικότητας, που στα αλήθεια συμβαίνει μέσα στην οθόνη σου, που δεν την αγγίζει η προσωπική σου αγωνία, και που θα εξακολουθήσει να συμβαίνει και αύριο το πρωί, όταν εσύ δεν θα έχεις πια φωνή να συμμετέχεις. Αν πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη και δεις τον μικρό που κοιμάται, δαγκώνεσαι. Βουρκώνεις. Τον λυπάσαι για αυτό που πρέπει να περάσει αύριο. Δεν του αξίζει η ταλαιπωρία. Όχι άλλη. Αλλά έτσι δεν του προσφέρεις και λύση. Ούτε τον εαυτό σου βοηθάς. Κι επανέρχεσαι στην ηλεκτρονική πραγματικότητα, με σχεδόν τους ίδιους, σταθερούς ηλεκτρονικούς φίλους, σε μία νύχτα αλλιώτικη από τις άλλες για σένα αλλά όχι για αυτήν την πραγματικότητα. Και τελικά, δεν ξέρεις ποια πραγματικότητα ζεις. Ή μήπως τις ζεις και τις δύο? Δε νυστάζεις, αλλά πρέπει να ξαπλώσεις. Κλείνεις τον υπολογιστή. Ξαπλώνεις δίπλα στον μικρό. Με ανοιχτά τα μάτια. Μέχρι τις 5μιση το πρωί.
            19 Μαΐου 2015, άγριο χάραμα: Σηκώνεστε στις 5μιση. Ο μικρός ξυπνάει χαρούμενος και τρέχει στη βαλιτσούλα που του ετοίμασες. Την πιάνει όλο χαρά και λέει «μπαμπά, τώρα θα πάμε για την αποστολή?». Δεν έχεις κλείσει μάτι όλη νύχτα αλλά χαμογελάς και τον συνοδεύεις στην τουαλέτα να κατουρήσει στο κυπελλάκι. Όμως τα τσίσα δεν έχουν χρώμα μπλέ, όπως κανονικά θα έπρεπε αφού οι αποστολές τον μετατρέπουν στο πιο έξυπνο και δυνατό στρουμφάκι! Οπότε θα τα πάρουμε μαζί μας στην κλινική, να τους τα δώσουμε να τα φτιάξουν, να τα κάνουν να είναι μπλέ! Τον ντύνεις, τον ετοιμάζεις και ξεκινάτε. Άφιξη στην κλινική και τακτοποίηση στα δωμάτια. Πρωινό ελεύθερο για ξενάγηση στους χώρους (κάπως έτσι θα το παρουσίαζαν τα τουριστικά προγράμματα). Μέχρι που έρχεται ο «ξεναγός» να τον πω?, υπεύθυνος της αποστολής να το πω?, έρχεται λοιπόν κάποιος και σου δίνει μία σύριγγα με ένα ροζ υγρό που μυρίζει φράουλα. Σου το δίνει λέγοντας «δώστε το στον μικρό, είναι πόσιμο όχι ενέσιμο, είναι η προ-νάρκωση για να χαλαρώσει λίγο, να ψιλο-ζαλιστεί πριν περάσουμε στην κύρια νάρκωση». Και βλέπεις μπροστά σου το γιο σου να σου γελάει, να χαίρεται, να ανυπομονεί να ζήσει την μεγάλη περιπέτεια που θα τον κάνει τεσσάρων ετών, και του λες «έλα να πιούμε αυτό το σιρόπι από μούρα, όπως αυτά που έχουν τα στρουμφάκια! Θα σε προετοιμάσει για τη μεγάλη περιπέτεια. Ανοίγει με εμπιστοσύνη το στόμα του και πίνει το υγρό. Εσύ σχεδόν βουρκώνεις, αισθάνεσαι ένοχος για κάτι, αλλά δεν ξέρεις για τι. Και θυμάσαι την άλλη πραγματικότητα που ζεις, στην οποία είχες διαβάσει κάτι εξαιρετικό από τον Τάσο Λειβαδίτη, τον μετρ του είδους και σουπερ σταρ του facebook «Μέσα στον ύπνο μας κοιμούνται τα πιο όμορφα ταξίδια. Κι εγώ δεν έχω άλλο όπλο από το να διηγούμαι ψεύτικες ιστορίες και να τις πιστεύω». Και αυτό ακριβώς κάνεις εδώ και δύο μέρες, και θα τολμούσα να παραδεχτώ πως το κάνεις με μεγάλη επιτυχία. Και τώρα τον προετοιμάζεις και για ένα ακόμα όμορφο ταξίδι σύμφωνα με τον Λειβαδίτη. Όμως, δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις έτσι. Περνάνε περίπου είκοσι λεπτά. Η προ-νάρκωση δεν είχε κανένα εμφανές αποτέλεσμα στη διάθεση του μικρού, ο οποίος τρέχει σέρνοντας τη βαλιτσούλα του στο δωμάτιο από άκρη σε άκρη. Μέχρι που έρχεται ο νοσοκόμος. «Μεγάλε, είσαι έτοιμος? Πάμε!» του λέει, και ο μικρός τρέχει και του πιάνει το χέρι! Οι δυο τους μπροστά, από πίσω μπαμπάς και μαμά κατευθύνεστε προς το χειρουργείο. Ο μικρός δεν γυρίζει να ρίξει ούτε ένα βλέμμα πίσω. Θέλει να είναι θαρραλέος και περήφανος τη στιγμή της απονομής του μεταλλίου αφού η αποστολή ξεκινάει. Και κλείνει η πόρτα της εισόδου στα χειρουργεία. Και οι γονείς είναι έξω από αυτήν. Και ο μικρός είναι μέσα από αυτήν. Και αρχίζεις να μετράς περίπου 45 λεπτά. Αυτά τα λεπτά, ανεξήγητο πώς, δεν έτρεχαν με τον ίδιο ρυθμό στους δείκτες του ρολογιού. Για να ξεχαστείς λοιπόν, τι μπορείς να κάνεις? Μα να ανοίξεις το έξυπνο κινητό και να μπεις για λίγο στην άλλη πραγματικότητα…
            19 Μαΐου 2015, 8 το πρωί: Στην ηλεκτρονική πραγματικότητα κυριαρχεί ένα άρθρο για το πώς μπορείς να αποφύγεις τους τοξικούς ανθρώπους. Και ένα άλλο άρθρο για το πώς αποχωρίζεσαι από φίλους – φορτία του παρελθόντος ή ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό ως φορτίο του παρελθόντος.. Διαβάζεις λίγο, ξεχνιέσαι, σχεδόν θέλεις να σχολιάσεις, να πεις την άποψή σου.. λες και αυτό σε καίει τώρα. Αυτήν την ώρα ο γιος σου είναι μέσα στο χειρουργείο κι εσύ αντί να… αλήθεια, αντί να…τι? Τι μπορείς να κάνεις όταν ο γιος σου είναι μέσα στο χειρουργείο? Πόσες εναλλακτικές έχεις? Πόσο μπορείς να βοηθήσεις ή να συμπάσχεις αυτήν ακριβώς τη στιγμή? Αισθάνεσαι πως αν κλείσεις το κινητό και βγεις από την εναλλακτική πραγματικότητα που απλόχερα σου προσφέρει δίοδο διαφυγής, θα λιποθυμήσεις. Έτσι νομίζεις. Και το κλείνεις το κινητό.
            19 Μαΐου 2015, 8:15 το πρωί: Ανεβαίνεις στο δωμάτιο. Τρως τα νύχια σου και περιμένεις. Έχεις κατεβασμένο το κεφάλι και σκεπτικό. Δεν μπορείς να μιλήσεις. Ούτε να γελάσεις. Περιμένεις. Τόσο απλά…
            19 Μαΐου 2015, 8:30 το πρωί: Αρχίζει να χτυπάει το κινητό σου. Φίλοι και συγγενείς ανυπομονούν να μάθουν πώς πήγε η επέμβαση. Εξηγείς πως δεν τελείωσε. Βλέπεις τον γιατρό στο διάδρομο να σε πλησιάζει. Κλείνεις το τηλέφωνο. Κατευθύνεσαι κοντά του. Ψύχραιμος. «Η επέμβαση πήγε καλά. Τον έχουμε στην ανάνηψη. Ξέρετε, κάθε παιδί αντιδράει πολύ διαφορετικά στην ανάνηψη. Δεν μπορούμε να προδικάσουμε τη δική του αντίδραση. Να ξέρετε πως τις πρώτες δύο ώρες ουσιαστικά δε θα σας αναγνωρίζει. Θα τον φέρουμε σε λίγο»
            19 Μαΐου 2015, 8:45: Ένα μικροσκοπικό φορείο με κάγκελα τρίζει στο διάδρομο. Αναγνωρίζεις τα μαλλάκια και τρέχεις! Ένα παιδί χτυπιέται σαν τρελό στα κάγκελα, αδυνατώντας να ελέγξει τα χέρια και τα πόδια του, έχει γουρλωμένα μάτια από τρομάρα και «ντάγκλα». Προσπαθείς να τον χαϊδέψεις. Τινάζεται. Κλαίει. Πονάει. Τραβάει με δύναμη τον ορό από τα χέρια του. Τον τοποθετούν στο κρεβάτι. Οι ίδιες αντιδράσεις. Τέσσερις άνθρωποι προσπαθούν να τον ηρεμήσουν μπας και χαλαρώσει και κοιμηθεί. Κανένα αποτέλεσμα. Φωνάζει «μπαμπά αγκαλιά», αλλά αυτό το «μπαμπά» έρχεται από πολύ μακριά, ακούγεται απόκοσμο, σαν ξένο… τον παίρνεις αγκαλιά, τινάζεται, χτυπιέται, τραβάει τον ορό, πηγαίνει στη μαμά του, δεν ηρεμεί, ξαπλώνει στο κρεβάτι, δεν ηρεμεί, τον χαϊδεύουν οι γιαγιάδες, χτυπιέται, φωνάζει, πονάει, κλαίει… Οι γιαγιάδες βουρκώνουν απομακρύνονται λίγα βήματα, τον ξαναπαίρνεις αγκαλιά, του ψιθυρίζεις στο αυτί, του τραγουδάς τα νανουρίσματα που του τραγουδάς κάθε βράδυ, ησυχάζει για δευτερόλεπτα και πάλι τα ίδια. Η ώρα περνάει. Νομίζεις πως περνάνε μέρες. Τα τηλέφωνα χτυπάνε, δεν μπορείς να τα σηκώσεις, ούτε θέλεις μάλλον, βουρκώνεις, χαϊδεύεις, νανουρίζεις, κρατάς τα χέρια να μην τραβάνε τον ορό, να μη χτυπάνε με δύναμη στα κάγκελα του κρεβατιού, κοντεύεις να λυγίσεις, δε λυγίζεις, τον χαϊδεύεις, του τραγουδάς, του κρατάς τα χέρια, τον παίρνεις αγκαλιά, πονάει, κλαίει, τον αφήνεις στο κρεβάτι, ηρεμεί για λίγο. Κοιτάς το ρολόι…
            19 Μαΐου 2015, 12:00 το μεσημέρι: Πηγαίνεις για τσιγάρο με έναν τεράστιο κόμπο στο λαιμό. Ξανανοίγεις το κινητό επίτηδες. Ψάχνεις μία προηγούμενη ανάρτηση που είσαι σίγουρος πως είδες πρόσφατα… «You are not born a winner. You are not born a loser. You are born a chooser!». Ο μικρός επιτέλους ηρέμησε και τον πήρε ο ύπνος. Εσύ ανοίγεις την πορτούλα της ηλεκτρονικής πραγματικότητας. Εκεί είναι άνοιξη. Χαμογελάς.
            19 Μαΐου 2015, βράδυ:  Στις 8 το βράδυ έξοδος από την κλινική. Το παιδί ζωντανό, ζωηρό, σχεδόν χαρούμενο.. «Αγόρι μου, σου άρεσε η μεγάλη περιπέτεια σήμερα? Πήρες όλα τα μετάλλια! Είσαι ο νικητής!». «Μου άρεσε μπαμπά, αλλά πονάει ο λαιμός μου, ο γιατρός έπεσε πάνω μου ολόκληρος» «Ναι αγόρι μου, είχατε μία μάχη μέσα σε εκείνο το δωμάτιο, εσύ τον νίκησες το γιατρό, αλλά εκείνος πρόλαβε να σου γρατζουνίσει λίγο το λαιμό, μπορεί να πονάς για λίγες μέρες, αλλά ήσουν πολύ θαρραλέος». Ο μικρός χαίρεται μεν, πονάει και κλαίει δε…
            Το ίδιο βράδυ στην τηλεοπτική πραγματικότητα υπάρχει ο 1ος ημιτελικός της Eurovision. Ο μόνος που μπορεί να σε παρηγορήσει τώρα είναι ο καναπές, αφού πονάς ολόκληρος από τις 2 μέρες αϋπνίας, από την σωματική και ψυχική ταλαιπωρία που σου συμβαίνει από χτες το πρωί μέχρι σήμερα το βράδυ. Ευτυχώς πέρασε κι αυτή η μέρα. Ακούγεται μία πολύ ωραία μελωδία από την τηλεόραση. Είναι το τραγούδι της Εσθονίας.. Το ρεφρέν λέει «goodbye to yesterday» και νομίζεις πως σου κλείνει το μάτι. Αυτή τώρα, τι είδους πραγματικότητα είναι?
            20 Μαΐου 2015, βράδυ: Έχεις ψυχοθεραπεία μέσω skype. Και κοιτάς την οθόνη που συνήθως φιλοξενεί τους ηλεκτρονικούς σου φίλους, να φιλοξενεί τον θεραπευτή σου. Αλήθεια, αυτό σε ποια από τις δύο πραγματικότητες ανήκει? Στην πραγματική πραγματικότητα ή στην ηλεκτρονική / εναλλακτική? Νομίζω πως αυτό το τελευταίο step είναι απλά αυτό που σου επιβεβαιώνει ότι υπάρχει μία γέφυρα σύνδεσης των δύο πραγματικοτήτων. Και είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ποιες γέφυρες θα περάσουμε και ποιες θα κάψουμε! Και ίσως αυτό το κείμενο είναι γραμμένο από την κουπαστή στη μέση της γέφυρας…  

3 σχόλια:

  1. Αλεξανδρε κι εσυ πηρες ολα τα μεταλλεια. Σε γρατσουνισε περισσοτερο εσενα ο γιατρος αλλα τελικα νικησες :)

    Ολα περαστικα να ειναι και σου ευχομαι ενα υπεροχο ταξιδι με τον γιο σου γεματο πολυτιμες στιγμες!!

    Κατερινα (απο το παρτυ χθες:) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Περαστικά σας!Γραφεις υπέροχα συνέχισε !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αλεξανδρε, δεν εχω λογια! Ευχομαι ολοψυχα να εισαστε καλα και ο μικρος σου ηρωας να ειναι παντα γερος και να χαμογελαει για να σου δινει κουραγιο να συνεχιζεις. Συγχαρητηρια για το κουραγιο , την υπομονη και επιμονη σου. Υγ. Εστειλα πολλα χαιρετισματα με τη Λινα! Baci- Elena

    ΑπάντησηΔιαγραφή