Αναζητώντας το ρόλο της ζωής μου

9 Οκτωβρίου 2013

Κλείνουμε περίπου τρεις μήνες στη σκηνή μας, κι ακόμα δεν έχουμε μοιράσει ρόλους, λόγια και χαρακτήρες. Κινούμαστε χωρίς σκηνοθετικές οδηγίες και κατά κάποιο τρόπο έχουμε εξυπηρετηθεί… Δε λείπει κάτι όμως? Ποιος είναι τελικά ο ρόλος της ζωής μου? Αν δεν έχω δικά μου λόγια, τότε θα περιοριστώ στο κείμενο του μικρού, κι αυτό δεν θα κάνει καλό μακροπρόθεσμα σε κανέναν μας νομίζω.. Αναζητάω λοιπόν..

Αναζητώντας το ρόλο της ζωής μου, ξημερώνω άγρυπνες νύχτες, πλάθοντας μύθους γιορτινούς με δάφνες και ιαχές στεφανωμένους. Ένας γάμος χαρούμενος, με πολλά παιδιά και ωραία χαρούμενη οικογένεια που τις Κυριακές όλοι μαζί αλείφουν βούτυρα και μαρμελάδες στα ψωμάκια, που είναι μπριος ή French toasts (αυγόφετες δηλαδή..). Η κωμική σκηνή στο δράμα μου, η λύτρωση και η αμαρτία μου, το πάθος και ο διχασμός μου, όνειρο ζωής και φρούδη ελπίδα μου.

Αναζητώντας το ρόλο της ζωής μου χάνομαι στον ίλιγγο των παραισθήσεών μου.

Το παρελθόν ζωντανεύει φωτεινό, αναδεικνύοντας την τέχνη του παιδικού αφελή αυθορμητισμού.. που επαναλαμβάνεται στο παρόν μπροστά στα μάτια μου από.. τη φυσική μου συνέχεια..?

Το μέλλον ορθώνεται αυστηρό, φιμώνοντας κάθε επιθυμία, στραγγαλίζοντας κάθε συναίσθημα που κινδυνεύει να διαταράξει τις ισορροπίες ενός Single Dad..

Αναζητώντας το ρόλο της ζωής μου αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε ρεαλισμό και αισιοδοξία, σε λογική και συναίσθημα, δύο ίσες αλλά αντίρροπες δυνάμεις που παλεύουν αδυσώπητα να κερδίσουν σώμα και πνεύμα, που αντιτάσσουν την ευτυχία στη συμβατικότητα.. αλλά για ποια συμβατικότητα μιλάμε σε μία ζωή τελείως αντισυμβατική? Και για ποια ευτυχία μιλάμε? Είναι κάτι άλλο? Υπάρχει κάτι που μου κρύβετε?

Χάνουν και τα λόγια μου το νόημά τους.. Χάνουν οι λέξεις το νόημά τους. Υπάρχουν λέξεις μέσα μας που δεν βρίσκουν τα κατάλληλα ρούχα για να ντυθούν να βγουν έξω μας, θα κρυώσουν, θα τρέχουν οι μύξες τους και θα τις σκουπίζουν στα μανίκια τους, θα ανεβάσουν και πυρετό και τελικά θα κουβαλήσουν και καμια ίωση.. άντε να τις ξαναβάλεις μέσα σου τώρα, να τις φροντίσεις, να τις χαϊδέψεις και να τις δώσεις κουράγιο, να περιμένουν την Άνοιξη για να ξαναβγούν, τότε που ίσως το μέσα μας και το έξω μας θα είναι σε πιο αρμονική αρμονία, να γιορτάσουν μαζί μία κυριακάτικη Κυριακή σε μια εξοχική εξοχή..

Αναζητώντας το ρόλο της ζωής μου, μπήκα στον πειρασμό να ρωτήσω τον εαυτό μου «Πότε αλήθεια ξοφλάει ένας άνθρωπος»? Μία φοβισμένη απάντηση που είχε κρυφτεί από καιρό στην αριστερή κοιλία της καρδιάς, ξεπρόβαλε το κεφαλάκι της και βούτηξε στο αίμα μου για να φτάσει, παρασυρόμενη από το ρεύμα, στον ανήσυχο εγκέφαλο και να τον καθησυχάσει χτυπώντας τον με το μικρό της χεράκι στην πλάτη, λέγοντάς του πως «Ο άνθρωπος ξοφλάει, όταν φτάσει τη ζωή του σε αυτό το επίπεδο, το οποίο αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει».

Ήμουν πεπεισμένος εδώ και πολλούς μήνες ότι «τόσο είχα, δεν έχω άλλο, με εγκατέλειψαν οι δυνάμεις μου, η υπομονή μου, τα κουράγια μου, το σώμα μου, το πνεύμα μου» και ακριβώς σε αυτό το σημείο με έπιασε αυτός ο περίεργος τύπος, ο Περήφανος Εγωισμός, τύλιξε τα χέρια του στο λαιμό μου, με ταρακούνησε με δύναμη, και με κοίταξε ίσια στα μάτια επίμονα… Άφησε το λαιμό μου, σήκωσε τον δείκτη του ενός χεριού του και τον πλησίασε στο στόμα του, κάνοντάς μου «Σσσσς» και μου είπε αργά και δυνατά,  τονίζοντας τις λέξεις μία προς μία «Ακόμα και την παραμονή του θανάτου του, δεν είναι αργά για να αρχίσει κάποιος τη ζωή του από την αρχή!»

Σηκώθηκα, πήρα τον μικρό από το χέρι, κατεβήκαμε από τη σκηνή, προχωρήσαμε ανάμεσα από τα καθίσματα των θεατών, χαμογελώντας σε όλους όσους έμειναν ακόμα εκεί και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο… Λίγο πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου, ο μικρός μου έσφιξε το χέρι και μου είπε να γυρίσουμε να ρίξουμε μια τελευταία ματιά στη σκηνή που ζήσαμε τόσο καιρό… Ο Περήφανος Εγωισμός, είχε πάρει αγκαλιά την καλή του φίλη, μία σικάτη κυρία, αρχοντογυναίκα, την Αξιοπρέπεια και αγκαλιασμένοι μας έριξαν ένα συνένοχο χαμόγελο με ένα βουρκωμένο βλέμμα και γρήγορα τράβηξαν την κουίντα.

- «Έλα μπαμπά, να πάμε σε παιδότοπο, σε λίγο ο Ήλιος θα πάει να κοιμηθεί και το Φεγγαράκι θα με βάλει πάλι να του τραγουδάω ότι είναι λαμπρό και να μου φέγγει να περπατώ και είναι το πιο βαρετό τραγούδι ever», να φάμε και ομελέτα με μέλι στο σπίτι, να … να…

Αναζητώντας το ρόλο της ζωής μου, αποφάσισα να σταματήσω να τον αναζητάω και να τον ζήσω. Γιατί ο δικός μου ρόλος γράφεται με ανεξίτηλα γράμματα με τα ίδια μου τα χέρια, το μυαλό και την καρδιά κάθε μέρα, εντός μου...

Κι είναι αυτός ο ρόλος που σχηματίζεται σαν κωδικός όταν κάποιος βάλει σε σειρά τις «μέσα μου» λέξεις. Ο γιος μου ελπίζω κάποτε να τον αποκωδικοποιήσει… Κάποιος άλλος όμως?