Έχει πολύ ακόμα Παπαστρούμφ?

10 Απριλίου 2014

 Αγόρι μου, ο Ήλιος χασμουρήθηκε, άνοιξε διάπλατα το στόμα του και γύρω μας είναι νύχτα.. Ένα δοντάκι μόνο του Ήλιου λαμπυρίζει στο σκοτεινό στόμα του, αυτό που ο κόσμος ονόμασε φεγγαράκι, και είναι αυτό το δοντάκι που του έμεινε από τα παιδικά του χρόνια, είναι νεογυλό. Με αυτόν τον τρόπο φωνάζει όλα τα παιδάκια να πάνε στο κρεβάτι τους. Πάμε να αγκαλιαστούμε στην κουβερτούλα μας και να διαλέξεις αν θέλεις να σου τραγουδήσω το «ελαφάκι» ή να σου πω ένα παραμυθάκι…

«Παραμυθάκι θέλω μπαμπά»... Και αρχίζεις να σκέφτεσαι ποιο παραμυθάκι να επινοήσεις, γιατί τα γνωστά, τα χιλιοειπωμένα, ούτε εκείνου του αρέσουν ούτε ο μπαμπάς τα πολυξέρει…

Τελικά το παιδί μου είναι ξεκάθαρο. Θέλει να του πω το παραμύθι με τα στρουμφάκια!

Επινοείς λοιπόν μία ιστορία με στρουμφάκια, με τον Παπαστρούμφ να είναι ο μπαμπάς από όλα τα στρουμφάκια και να τα προστατεύει, με τη Στρουμφίτα να τα φροντίζει όταν αρρωστήσουν και να είναι ένα μόνιμο shoulder to cry on για όλη την στρουμφοπαρέα, και όλα τα μικρά μπλε φιλαράκια, να εργάζονται μανιωδώς για το καλό του χωριού, να στηρίζουν το ένα το άλλο, κι έτσι η ζωή τους να είναι μόνο χαρούμενη, με τραγουδάκια, χορούς και γιορτές… Ο Δρακουμέλ, οι αντιξοότητες των καιρών, και η γάτα του η Ψιψινέλ, ο ενοχλητικός τύπος που χώνει τη μύτη του παντού, υπάρχουν και στις ζωές τους όπως και στις ζωές όλων των ανθρώπων, αλλά αυτά είναι τόσο έξυπνα και ικανά που καταφέρνουν να ξεπερνούν τους Δρακουμέληδες και τις Ψιψινέλλες που κλείνουν το δρόμο τους… Το χωριό τους, ο προσωπικός χώρος τους, είναι καλά θωρακισμένος με τόση πολλή αγάπη, ώστε πολύ δύσκολα θα πέσει στα χέρια των ξένων.. που είναι μαχαίρια.. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…

«Μπαμπά, τι σου άρεσε περισσότερο από αυτό το παραμύθι? Εμένα μου άρεσε ο Παπαστρούμφ!! Εσένα? Η Στρουμφίτα, ε?»

Ποια η θέση μου ως μπαμπάς? Τι ιστορία να του πω και από πού να αρχίσω για τη δικιά μου τη Στρουμφίτα.. Για τον δικό μου shoulder to cry on. Για τον δικό μου αγνό έρωτα. Για το δικό μου παραμύθι. Για τότε που ήμουν ένα ανυπεράσπιστο στρουμφάκι στη μέση του άγνωστου πουθενά της ζωής μου, με πλήθος Δρακουμέληδων και Ψιψινέλλων, υπαρκτών και διανοητικών. Κι εκεί που νόμιζα πως είμαι ο Σπιρτούλης ή τουλάχιστον ο Ξεφτέρης, μετατράπηκα και λίγο σε Μελένιο, με καθρέφτες, με ομορφιές, με χαρά, με έρωτα, και λίγο σε Λιχούδη, γιατί ξέρουμε τίνος υποκατάστατο είναι η σοκολάτα και η απόσταση ευνοεί την αντικατάσταση του υποκατάστατου… Και μου ξύπνησαν παραμυθένιες μνήμες μιας υπο-κατάστασης που κατάφερε να γίνει κατάσταση και είχε κι άλλα όνειρα, να καταφέρει να γίνει σουπερ-κατάσταση, αλλά ο Δρακουμέλ οργάνωνε σχέδια πίσω από την πλάτη μας, και έστελνε πολλές Ψιψινέλλες να κόβουν με ψαλίδια τα ενδεχόμενα σταυροδρόμια μας…

Ο μπαμπάς γλυκαίνει το πρόσωπο, χαμηλώνει το βλέμμα, τα μάτια βαραίνουν, η καρδιά χτυπάει τη μια δυνατά, την άλλη ξεψυχώντας, τα λόγια του μικρού επαναλαμβάνονται σαν replay ερωτικής ταινίας «εσένα μπαμπά τι σου άρεσε περισσότερο? Η Στρουμφίτα ε?» και τα μάτια σφαλίζουν, το όνειρο πλημμυρίζει το χώρο κι εκεί που ο νους αρχίζει να μπαίνει στη βάρκα για το μεγάλο ταξίδι το ανεκπλήρωτο, τότε που για πρώτη φορά της είπα «είσαι η Στρουμφίτα μου» κι εκείνη μου το ζωγράφισε σε ένα ημερολόγιο κι έμεινε για πάντα με τέμπερα μέσα μου… κάπου εκεί.. ακούγεται ο ψίθυρος του μικρού… «και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα…»