Μια χελώνα ανάποδα στο δάσος

29 Οκτωβρίου 2013

Είσαι σε φάση «παίρνω διαζύγιο»? Είσαι σε φάση «έχει έρθει ο κόσμος μου τα πάνω κάτω?» Έχεις χάσει εντελώς τις ισορροπίες σου και ξαφνικά όλα γύρω σου αλλάζουν? Είσαι ξεκάθαρα ακόμα μία χελώνα γυρισμένη ανάποδα στο δάσος…

Και μιλάμε για δάσος, φουλ κανονικό, με τα αγρίμια του, με τα αγριόχορτά του, με τα δέντρα του (με καρπούς ή χωρίς), με τα όλα του! Κι εσύ είσαι η χελώνα η comme if fault, με το νοικοκυριό της παραμάσχαλα: λυόμενο σπιτάκι φορητό, με τα σεκρετέρ σου, με τα πορτ μαντώ, με τα σεμέν της γαγιάς σου της Μικρασιάτισσας, που «έβγαλε τα μάτια της να τα κάνει, καθόλου δεν τα εκτιμάς, αυτά κάποτε βρε θα έχουν αξία αντικέ, χειροποίητα όλα, τις κλωστές πεταλούδα εγώ τις χρύσωσα», με την καριόλα σου – τα παραδοσιακό ψηλό κρεββάτι εννοώ, αλλά μ’αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι, και με άπειρες κούτες βιβλία χωμένα σε κάθε εσοχή του καβουκιού σου (γιατί μπορεί να σου ‘ρθει να ρεμβάσεις ξαφνικά κάτω από τον ήλιο και να αφήσεις τα καθημερινά «τρεχάματά σου» για αργότερα…)… Έχεις λοιπόν το βιος σου, και πορεύεσαι στο δάσος… Ακολουθείς περπατημένα δρομάκια, πίσω από χνάρια άλλων ζώων, συναντάς -αν είσαι τυχερός- κι άλλες χελώνες στο δρόμο, κάποιες τις παίρνεις μαζί για παρέα, με κάποια συνεχίζετε μόνο οι δυο σας και μπορεί και να γίνετε τρεις και μπορεί και χιλιοιδεκατρεις… Το δάσος είναι εκεί μπροστά σου κι έχει να σου προσφέρει πάμπολλες ευκαιρίες να το γιορτάσεις, να ξεκουραστείς, να διασκεδάσεις αλλά επίσης και να σε φοβίσει, να σε τρομάξει… Μπόρες και καταιγίδες εναλλάσσονται με διαστήματα καλοκαιρίας, και τα άλλα ζώα που έχουν τις φωλιές τους, εσένα σε αισθάνονται πάντα χωρίς ανάγκη για φωλιά.. γιατί εσύ, είσαι χελώνα(!) και έχεις έτοιμη τη δική σου φωλιά, πάνω σου, μέσα σου. Και ξέρεις να τη χρησιμοποιείς. Και δεν είναι λίγες οι φορές που σε έσωσε το σπίτι με το οποίο η φύση (ή η προσπάθειά σου) σε προίκισε. Είναι όμως κι οι φορές που θα ήθελες να μην εκτίθεται το καβούκι σου σε όλα τα καιρικά φαινόμενα και στις άγριες ορέξεις των ζώων που δε σε βλέπουν και με πολύ καλό μάτι. Αλλά το παλεύεις. Και συνεχίζεις. Και μετά από κάθε μπόρα, βγάζεις σιγά σιγά το κεφαλάκι, κοιτάς λίγο δεξιά αριστερά, και πας παρακάτω. Αργά αργά. Με το βήμα που εμπνέει σιγουριά και εμπιστοσύνη στον εαυτό. Όχι όπως τα ελάφια. Γρήγορα και εντυπωσιακά. Εσύ δεν είσαι του εντυπωσιακού. Είσαι χελώνα. Κατ’ εξοχήν και εξ’ ορισμού low profile. Βλέπεις πάντα χαμηλά. Και στο καβούκι σου ο χρόνος χαράζει το πέρασμά του. Και τις πληγές σου, τις επουλώνεις μόνος σου. Το καβούκι σου μόνο δεν πρέπει να πάθει τίποτα. Αυτό πρέπει να το προστατεύσεις πάση θυσία. Αυτό σε σώζει. Αν είσαι ό,τι είσαι σήμερα, στο καβούκι σου το οφείλεις. Αυτό που με τόσο κόπο κουβαλάς από τότε που γεννήθηκες. Από τότε που ήταν μικρό μέχρι τώρα που μεγάλωσε. Γιατί μεγαλώνει μαζί σου. Το δάσος άλλοτε λούζει με άπλετο φως στα βήματά σου, όταν ακόμα και τα δέντρα υποκλίνονται στη δύναμη του ήλιου, κι άλλοτε ρίχνει σκιά στα βήματά σου, γιατί οι καιρικές συνθήκες δεν ευνοούν. Και τη μία χαίρεσαι κι ούτε που το σκέφτεσαι να κρυφτείς στο καβούκι σου, κι απ’ την άλλη φοβάσαι, ξαναβάζεις μέσα το κεφαλάκι και περιμένεις την μπόρα να κοπάσει…

Όμως μια φορά, από μια πολύ δυνατή ριπή ανέμου κι ένα απρόσεχτο βήμα σου μέσα στα σκοτάδια, βρέθηκες ανάποδα στη μέση του δάσους… Το καβούκι σου τραμπαλίζεται, τρίβεται στα χώματα, και τα πόδια σου είναι στον αέρα. (διαλύθηκαν τα σεκρετέρ, έσπασαν τα πορτ μαντώ, από το σερβίτσιο Βοημίας με τα 72 κομμάτια, μόνο 14 δεν ράγισαν, τα σεμέν της γιαγιάς σου χάθηκαν στην αναμπουμπούλα.. το καβούκι σου γρατζουνίστηκε σε διάφορα σημεία και έχει ανοίξει πληγές). Φοβάσαι, κρύβεσαι, κουκουλώνεσαι στο καβούκι. Περιμένεις. Δεν βλέπεις να γίνεται κάτι. Δεν αλλάζει κάτι με την αναμονή. Βγάζεις έξω το κεφάλι. Προσπαθείς να δεις τι γίνεται τριγύρω. Τα πόδια σου έξω από το καβούκι κωπηλατούν στον αέρα. Πολλή προσπάθεια που δείχνει να μην έχει αποτέλεσμα. Κουράζεσαι. Ξανακρύβεσαι. Ξαναπαίρνεις δύναμη. Ξαναπροσπαθείς… και ξαναπροσπαθείς… Σκέφτεσαι πως για να πας παρακάτω πρέπει οπωσδήποτε να ξαναπροσπαθήσεις. Ξέρεις πως έχεις τη δύναμη. Ξαναβγάζεις έξω το κεφαλάκι… και για πρώτη φορά ίσως στη ζωή σου, συνειδητοποιείς πως … βλέπεις ουρανό! Έπρεπε να έρθει  κόσμος σου ανάποδα για να δεις λιγάκι ουρανό. Είναι γαλάζιος, φωτεινός και.. ωραίος! Τώρα, γνωρίζεις πολύ καλά γιατί έπρεπε να συμβεί κι αυτό. Σου έδειξε έναν καινούριο κόσμο, που ούτε καν φανταζόσουν ότι υπάρχει…

Εκεί, μικρή μου χελώνα, στη μέση του δάσους, εκτεθειμένη σε όλους τους κινδύνους και ανυπεράσπιστη, βλέπεις για πρώτη φορά ουρανό. Και ηρεμείς. Γιατί τώρα ξέρεις.. Και συνειδητοποιείς πως ακριβώς από πάνω σου είναι ένα τεράστιο δέντρο, εσύ έβλεπες μόνο μέρος του κορμού του.. Και κουβαλάει καρπούς.. Και πού ξέρεις? Μπορεί να προορίζονται για σένα. Και νομίζεις πως αρχίζεις να ανακτάς τις δυνάμεις σου… τότε είναι που ένας καρπός από το δέντρο θα έρθει με φόρα στο καβούκι σου και η δύναμή του θα σε επαναφέρει στην αρχική σου πορεία… Με νέα βήματα πια, με νέα γνώση, προχωράς παρακάτω, προσπερνώντας τα χώματα αναζητάς λιμνούλες, θέλεις να βλέπεις τον ουρανό να καθρεφτίζεται μέσα τους. Κι αν βρεις κι άλλη χελώνα αναποδογυρισμένη στο δάσος, ξέρεις πως δεν θα πας να την αναποδογυρίσεις.. θα σταθείς δίπλα της και θα της πεις να δει και λίγο ουρανό…