Οι ζωές των άλλων

15 Μαρτίου 2014

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχω ξεκινήσει έναν προσωπικό μοναχικό δρόμο στα μονοπάτια της προσωπικής αυτοβελτίωσης μέσα από συναντήσεις με ψυχολόγους, ψυχοθεραπευτές, παρακολούθηση συνεδρίων, σεμιναρίων και ομιλιών. Η εξέλιξη όλων των προηγούμενων με ώθησε στο να παρακολουθώ αυτή τη στιγμή ένα εξάμηνο σεμινάριο e-learning για προσωπική συμβουλευτική – Life Coaching.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, χθες βράδυ πήγα σε μία ομιλία μιας ψυχολόγου με θέμα «Μικρές αλλαγές στη ζωή των ενηλίκων για μεγάλες αλλαγές στη ζωή των παιδιών μας». Η σημείωση για την ομιλία έλεγε πως θα παιχτούν αποσπάσματα από την ταινία Κράμερ εναντίον Κράμερ. Έχοντας αυτό-ονομαστεί Mr Kramer για πολλούς ευνόητους και μη λόγους, θεώρησα πως η ομιλία μου ταιριάζει πολύ. Και πήγα.

Και δεν πήγα μόνο εγώ. Πήγαν κι άλλοι άνθρωποι. Σύνολο 15. Η σύνθεση ήταν περίπου ως εξής: 7-8 γυναίκες ηλικίας over 60, που όλοι φανταστήκαμε πως βρίσκονται εκεί για τα εγγόνια τους. Οι υπόλοιποι όλοι μεταξύ 35 και 40something. 12 γυναίκες μόνες, 1 ζευγάρι, κι εγώ.

Ήρθε η στιγμή που έπρεπε να συζητήσουμε κάποια θέματά μας, κάποιες ιδέες μας, πιθανά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα με τα παιδιά μας. Εξαιτίας του θέματος της ταινίας και κάποιων ερωτήσεων από το κοινό, περιστραφήκαμε γύρω από το διαζύγιο ή τη χηρεία. Οι ηλικιωμένες κυρίες, μονίμως εκτός θέματος, αφού είχαν να λύσουν τα προσωπικά τους θέματα όπως: εγώ παντρεύτηκα μόλις τελείωσα το σχολείο, μας πάντρευαν οι γονείς μας, οι άντρες μας δεν μας άφηναν να δουλέψουμε, θυσιαστήκαμε για τα παιδιά μας, δεν διαλύσαμε τα σπίτια μας όποιος και να ήταν ο άντρας μας, εμείς κάναμε υπομονή, οι σημερινοί νέοι όλο χωρίζουν κτλ… χιλιομασημένα αποτυχημένα τσιτάτα καταπιεστικών και πνιγμένων γενεών που σκόρπισαν καταπιεσμένα και ενοχικά παιδιά…

Είχαμε όμως και την «έκπληξη». Το αστέρι της βραδιάς. Μία κυρία 60φεύγα. Ίσως πολύ φεύγα… «εγώ ήθελα να ρωτήσω κάτι.. έχω στον περίγυρό μου ένα ζευγάρι με 2 παιδάκια που χώρισε… Η κυρία τώρα έχει σύντροφο, τον έχει ΜΕΣΑ στο σπίτι, με τα 2 της παιδιά!! Και ο κύριος, επίσης έχει σύντροφο! Αυτά τα παιδάκια δηλαδή τώρα δεν καταστράφηκαν; Έχουν 2 μπαμπάδες και 2 μαμάδες; Αχ τα καημένα….» Αρχικά φοβάσαι πως μπορεί να μιλάει για την κόρη της ή τον γιο της, ή τα ανίψια της έστω, οπότε είσαι και λίγο επιφυλακτικός στο πώς θα μιλήσεις… Αν και ήδη έχω αρχίσει να βγάζω φυσαλίδες από το στόμα… Η ψυχολόγος της λέει «είπατε πως μιλάτε για τον περίγυρό σας, καλό θα ήταν ο καθένας να μιλάει για τα προσωπικά του βιώματα μόνο, δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε κανέναν»… «Μα δεν είναι μακρινός περίγυρος.. Μέσα στα πόδια μου την έχω την κυρία.. ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ ΜΟΥ ΜΕΝΕΙ! ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ!»           Κάπου σε αυτό το σημείο, οι φυσαλίδες από το στόμα μου, αρχίζουν να εξελίσσονται σε φούσκες big bubble, φοβάμαι μήπως ο κόσμος καταλάβει ότι μου ανεβαίνει η πίεση 22… Σκέφτομαι «καταραμένη ελληνική παθογένεια». Αλλά ακόμα δεν ήξερα το κερασάκι της τούρτας… Η ψυχολόγος επιμένει «θα ήθελα σας παρακαλώ να μας πείτε κάτι για εσάς, για μια δική σας εμπειρία»… Και τι απαντάει η Θεά; «ααα τίποτα, τίποτα, με εμένα ευτυχώς όλα μια χαρά… γι’ αυτό και ποτέ δεν παντρεύτηκα και ποτέ δεν έκανα παιδιά.. και τα βλέπω αυτά γύρω μου, και λέω ευτυχώς που δεν παντρεύτηκα, ευτυχώς που δεν έκανα παιδιά! Τα βλέπω κι αυτά τα καημένα στην πολυκατοικία και τα λυπάμαι τα δυστυχισμένα». Νομίζω, απ’ όσο με ξέρετε, καταλαβαίνετε ότι πλέον είχα ένα σύννεφο μπροστά μου… Δεν είχα και κανέναν να πάρει ένα 50ευρω να μου διαλύσει το σύννεφο και μετά να το ρίξει στο βάζο… Έχασα για λίγο επαφή με το περιβάλλον… Είδα την μεγαλοκοπέλα των 60φεύγα, με τα ρόλει στα μαλλιά να κατεβαίνει στο παράθυρο του ακάλυπτου για να κρυφακούσει πότε κάνει έρωτα η γειτόνισσα με τον σύντροφο και αν τα παιδιά είναι μέσα και διαβάζουν, να περνάει ένα μεροκάματο ολόκληρο στο ματάκι της πολυκατοικίας, να δει ποιος μπήκε, ποιος βγήκε, αν τα παιδιά έπαιξαν, έφαγαν, πήγαν σχολείο, αν ήρθε ο μπαμπάς να τα δει, για να γυρίσει μετά το βλέμμα πίσω στο άδειο σπίτι της, στην άδεια ζωή της, που προφανώς δεν έχει να τη γεμίσει με τίποτα καλύτερο από τις ζωές των άλλων…          Ευτυχώς που υπάρχουν και τέτοια ζευγάρια σε πολυκατοικίες και δίνουν νόημα στη ζωή κάποιων ανθρώπων που το μόνο που πρόσφεραν στα 60τόσα χρόνια της ζωής τους είναι να γεμίζουν κόπρανα τον πλανήτη. Και δεν το λέω γιατί δεν παντρεύτηκε ή γιατί δεν έκανε παιδιά. Αφού αυτή η γυναίκα αγαπάει και λυπάται τόσο πολύ τα παιδάκια των γειτόνων, που αποφάσισε να πάει σε μία ομιλία που δεν την ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο, για να «ξεφτιλίσει» τη γειτόνισσα και τελικά να ξεφτιλιστεί η ίδια, θα μπορούσε για παράδειγμα να προσφέρει υπηρεσίες στο Χαμόγελο του Παιδιού ή τα παιδικά χωριά SOS ή να βοηθάει ανήμπορους ανθρώπους σε ιδρύματα. Αυτή νομίζω θα ήταν μία πολύ γεμάτη ζωή για έναν άνθρωπο χωρίς οικογένεια, θα της έδινε πραγματικό νόημα και δεν θα είχε χρόνο και διάθεση να περάσει όλη της τη ζωή πίσω από μία κλειδαρότρυπα. Επιπλέον, δεν θα έπιανε μία θέση (από τις μόνο 15 θέσεις) σε μία ομιλία που καμία θέση δεν είχε για γυναίκες σαν κι αυτή…

Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω… Η ομιλία  - συζήτηση ξεκίνησε στις 7μιση το απόγευμα και τελείωσε στις 10. Η κυρία αυτή, ντύθηκε στο σπίτι της, ετοιμάστηκε, πήρε τηλέφωνο τις φίλες της και είπε «έχει μία ομιλία που πρέπει οπωσδήποτε να πάω» ενώ στη διπλανή εκκλησία βαρούσαν οι καμπάνες για να καλέσουν τους πιστούς για τους Χαιρετισμούς.. Χαίρε Κεχαριτωμένη Γραία, με έκανες τόσο ευτυχισμένο που τόλμησα να κάνω οικογένεια, να κάνω ένα παιδί, να πάρω ένα διαζύγιο, και να μην έχω καθόλου μα καθόλου διάθεση να κρίνω δημοσίως τις ζωές των άλλων ούτε να ζω μέσα από αυτές.. (η τελευταία μου πρόταση αναιρεί ολόκληρο το κείμενο αυτό, αφού τελικά σχολιάζω τη ζωή της, αλλά γνωρίζω πως για πολλές τέτοιες κυρίες ο κόσμος φοβάται να πάρει αποφάσεις στη ζωή του.. είναι το πρόσωπο του φόβου του «τι θα πουν οι άλλοι» και δεν έχω τίποτα περισσότερο να σιχαίνομαι).