Και να ‘τον λοιπόν στη σκηνή, κι ο μπαμπάς του δίπλα…

17 Δεκεμβρίου 2014

Και να που πέρασαν δυο χρόνια από τότε που μείναμε μόνοι. Πέρασε τόσος καιρός από το πρώτο κείμενό μου, με τίτλο «και να ‘μαι λοιπόν στη σκηνή, κι ο γιος μου δίπλα» που δήλωνε τη μετάβασή μας από τη φάση της πλήρους οικογένειας στη μονογονεϊκή φάση.

Κι έγινε ο μικρός σου ανθρωπάκος, πιτσιρίκος. Και μπορεί για κάποιους αυτά να είναι συνώνυμα, αλλά για κάποιους πιο ευαίσθητους σε λέξεις που ηχορραγούν, δεν είναι συνώνυμα. Η μικρή ανθρώπινη σκιά των 18 μηνών που γαντζωνότανε στο παντελόνι σου και πατούσε και με τα δύο του ποδαράκια πάνω στην πατούσα σου για να τον κουβαλάς πάντα μαζί σου μέσα στο σπίτι, ξεπετάχτηκε. Και δεν αγκαλιάζει ολόκληρο το πόδι σου όταν πλένεις πιάτα για να μη σε χάσει από τα μάτια του. Και δεν φοβάται μήπως η πόρτα της τουαλέτας είναι μία κρυφή είσοδος σε ένα άλλο σύμπαν για σένα, οπότε δεν σου ζητάει επιτακτικά να τον έχει αγκαλιά όταν κάθεσαι στο θρόνο που και ο Βασιλιάς πηγαίνει μόνος. Και κινείται πια ελεύθερα στο χώρο του σπιτιού, παίζει παιχνίδια με ιστορίες της φαντασίας του, κάνει διάλογο στο παιχνίδι και εναλλάσσει και τις δύο φωνές των πρωταγωνιστών που «μαλώνουν», σου λέει ψέματα και αμέσως μετά «πλάκα σε κάνω» (ναι, «ΣΕ κάνω», γιατί είναι και Θεσσαλονικιός, κι όσο κι αν προσπαθεί ο μπαμπάς να το διορθώσει, το αίμα νερό δε γίνεται κι είμαστε περιτριγυρισμένοι από παππουδογιαγιάδες που το δουλεύουν πολύ το «με» και το «σε» και ο γιος μου δεν θα ‘χει μούτρα να επιστρέψει ποτέ στον τόπο που γεννήθηκε.. στην πρωτεύουσα που του κέρασε ένα κομμάτι κόσμου, ένα απόγευμα Μαγιού, σε μια κλινική της Μεσογείων κάπου στη Μεσόγειο)..

Κι έλεγα λοιπόν, πως έφτασε ο ανθρωπάκος να γίνει πιτσιρίκος. Να έχει άποψη, εγωισμό, ευγένεια ή αγένεια (τα περισσότερα ένσημα τα κολλάμε προς το παρόν στη δούλεψη της αγένειας αλλά καλύπτουμε πολλά ρεπά κάποιου ντροπαλού υπαλλήλου της ευγένειας όταν έχουμε κέφι). Και ήρθε σιγά σιγά και η στιγμή, που αρχίζεις να εισπράττεις. Να εισπράττεις αποδοχή, αγάπη, χαμόγελα ή κατορθώματα. Όπως εισπράττεις και στενοχώριες από χτυπήματα, νεύρα, γκρίνια, αρρώστιες και αϋπνίες, αλλά αυτά τα είχες και τότε που ήταν ανθρωπάκος. Τώρα που έγινε πιτσιρίκος, η αλλαγή είναι εμφανής στο μέσα του. Σε κοιτάει με βλέμμα γεμάτο. Έχει νόημα το βλέμμα. Σε δικάζει αυτό το βλέμμα. Και άλλοτε σε απαλλάσσει των κατηγοριών άλλοτε συνηγορεί με τον εισαγγελέα των ενοχών σου και σε φορτώνει σιωπηλές ή γκρινιάρικες αποπνικτικές καταδίκες. Αρχίζει να γίνεται σαφές πως κάτω από τις φτερούγες σου, τόσο καιρό, μεγάλωνε ένας μικρός νεοσσός, που απλώνει τα μικρά του φτερά.

Και να ‘τον λοιπόν στη σκηνή, κι ο μπαμπάς του δίπλα.

Τα δικά μας μικρά φτερά νομίζω πως τα είδα να ανοίγουν μπροστά στα μάτια μου, κατά τη διάρκεια της χριστουγεννιάτικής μας γιορτής. Πολλοί μικροί νεοσσοί, πουλάκια έτοιμα να πετάξουν, άπλωσαν τα μικρά τους φτερά και μας άφησαν άφωνους σε μία θεατρική παράσταση στην οποία οι γονείς είχαν τη θέση που πραγματικά τους αξίζει. Ήταν απλά το κοινό στη ζωή τους παιδιού τους που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους, χωρίς να μπορούν να βοηθήσουν, να στηρίξουν, να είναι με οποιονδήποτε τρόπο δίπλα του, πέρα από το να το κοιτάνε από τη θέση του θεατή και να ψιθυρίζουν «μπράβο». Κι εγώ ψιθύρισα πολλά μπράβο. Και βούρκωνα όταν το ψιθύριζα. Και δεν ντρεπόμουν που βούρκωνα. Ένα «μπράβο» που μόνο μερικώς απευθυνόταν ουσιαστικά στο παιδί… το υπόλοιπο «μερικώς» το είπα στον εαυτό μου για να το ακούσω κι εγώ. Γιατί προσπάθησα πολύ να χτίσω πούπουλο πούπουλο αυτά τα μικρά φτερά, ώστε να μπορέσω να τα δω να απλώνονται στον κόσμο. Όχι, μη φανταστείτε πως ο γιος μου ήταν πρωταγωνιστής σε μία πρόζα. Είχε ένα μικρό ποιηματάκι αλλά σε ένα μουσικο-τελετουργικό θεατρικό στο οποίο έπρεπε να θυμάται καλά τη θέση του, τις κινήσεις του, το πότε πρέπει να κάνει τι, και ταυτόχρονα είχε το άγχος να «στρώνει» τη στολή του αγιοβασίλη εάν του στράβωνε εξαιτίας της «σύνθετης κινησιολογίας» που του ανατέθηκε… Δηλαδή, δεν ήταν αντικειμενικά κάποιο «κατόρθωμα», δεν θα εκπλαγείτε αν δείτε τι έπρεπε να κάνει, δεν σας μιλάω για ένα παιδί – θαύμα… αλλά δεν καταλαβαίνετε?

 Ήταν το δικό μου παιδί. Το παιδί μου που «ξετσουτσούνισε». Το παιδί μου που σταμάτησε να γαντζώνεται από το παντελόνι μου κι έπαιζε σε μία παράσταση με εμένα θεατή. Όπως ακριβώς του αρμόζει. Το σκηνικό της ζωής θα είναι πλέον στημένο μπροστά του καλώντας τον να το γεμίσει με παραστάσεις που θα γεμίζουν την καρδούλα του κι εγώ απλά θα παραμένω θεατής. Ήρθε η ώρα που η απόστασή μου από τη σκηνή θα μεγαλώνει όλο και πιο πολύ… αλλά πάντα θα κρυφοκοιτάω, όσο μακριά κι αν είναι η θέση μου!

Και να ‘τον λοιπόν στη σκηνή, κι ο μπαμπάς του δίπλα!