Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Γιαλαντζί γονείς


20 Νοεμβρίου 2013 (ναι, γράφτηκε ένα χρόνο πριν σαν σήμερα, αλλά δεν είχε ανέβει στο blog μου)


Για τις κόρες τις ακαμάτρες ή έστω για όσους δεν έλκουν μια καταγωγή από την περήφανη και τιμημένη Μικρά Ασία, φοβάμαι πως θα πρέπει να εξηγήσω αρχικά τι σημαίνει «γιαλαντζί» κυριολεκτικά… Γιαλαντζί, λοιπόν, λέμε τα ντολμαδάκια που δεν έχουν κιμά, αλλά μόνο ρύζι, και ως εκ τούτου είναι νηστίσιμα μεν, δεν είναι ντολμαδάκια δε… Είναι «γιαλαντζί». Τάχα μου δήθεν. Ντε μεκ. Να ‘χαμε να λέγαμε. Η αυθεντική συνταγή θέλει όλα τα κομφόρ, και τους κιμάδες του και τα πάντα του.. Αρχίσαμε μετά να αφαιρούμε σιγά σιγά, φτάσαμε να αφαιρούμε και τα βασικά συστατικά (τον κιμά εν προκειμένω) και μας έμειναν τα ντολμαδάκια «γιαλαντζί». Τους λείπει δηλαδή η ουσία για να γίνουν πραγματικά ντολμαδάκια…
            Και όπως πολύ σωστά υποψιάζεστε, ΔΕΝ θέλω να σας μιλήσω για τις χαρές του ουρανίσκου, αλλά θα τις δανειστώ για να σας περιγράψω την εικόνα που αντικρίζω γύρω μου από διάφορων ειδών γονείς, εμού συμπεριλαμβανομένου, πρώτου και καλύτερου… Όχι, ούτε εδώ θα αφήσω την πρωτιά στα ξένα χέρια.. Τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια..
            Νομίζω πως δεν υπάρχει ορισμός που να περιγράφει τι σημαίνει το να είσαι γονιός.. Όμως, θυμάμαι καλά, πως όταν ήμασταν μικρά παιδιά, ήμασταν απόλυτα έτοιμα να απαντήσουμε στην ερώτηση «τι είναι γονιός» με περισσή σιγουριά και αυθεντία περί της κατανόησης της έννοιας της λέξης..
            Και πέρασαν τα χρόνια, και μας αξίωσε ο Θεός (ή για άλλους, όπως άκουσα, μας τιμώρησε επειδή κάναμε έρωτα χωρίς προφυλάξεις) να αποκτήσουμε κι εμείς ένα παιδί. Ορίτζιναλ. Κανονικό. Όπως όλα τα άλλα παιδάκια που βλέπαμε γύρω μας να τρέχουν, να γελάνε, να κλαίνε, να αρρωσταίνουν, να γκρινιάζουν, να μαλώνουν, να παίζουν, κι είχαμε πάντα γνώμη για τους γονείς τους και τη συμπεριφορά τους απέναντί τους.. Και ήρθε το δικό μας παιδάκι.. Ένα πραγματικό παιδί, της πραγματικής ζωής… Κι αν μας ρωτήσεις τώρα τι σημαίνει «το να είναι κανείς παιδί» έχουμε αμέσως να σου προσφέρουμε την απάντηση, γνωρίζουμε πολύ καλά τί σημαίνει, η έννοια της λέξης είναι μία και μοναδική.. Και δεν μου περνάει από το μυαλό κανένα «γιαλαντζί» παιδί…
Τελευταία όμως, σουλατσάρει στο μυαλό μου η φράση «γιαλαντζί» γονιός… Ένας γονιός, που του ‘πεσε λίγο βαρύς ο κιμάς, και προτίμησε να απαλλαχτεί από αυτόν, που μπορεί να φέρει και καούρες, και παχαίνει κιόλας, και δεν είναι και νηστίσιμος, και πρέπει να προσέξεις πολύ και από πού θα τον πάρεις, να ξέρεις το μοσχάρι, τη μάνα του, το Ε9 του, τη θεία του τη Γίτσα από το Γύθειο (που τραβιότανε μ’ έναν τράγο από το Δομοκό και μη του μετέφερε και τίποτα μεταδιδόμενα νοσήματα, γιατί είχανε στείλει και την κουνιάδα τους τη La vache qui rit στο Λονδίνο να σπουδάσει, και βρέθηκε η συγκάτοικός της να παραπατά και να ζαλίζεται και την έκλεισαν στο pet ψυχιατρείο και τη σφάξανε μετά από 2 μήνες… Ένα σωρό λεφτά πληρώσανε τότε η Γίτσα κι ο τράγος να την φέρουνε πίσω από τα Λονδίνα, τότε να φανταστείς, περίπου 45 μοσχάρια δώρο στείλανε.. Τότε!!! Εκείνα τα χρόνια!!), και σου λέει κι ο γιαλαντζί γονιός, να μείνω καλύτερα νηστίσιμος, απαλλαγμένος από τα πολλά πολλά, και στην τελική ποια η διαφορά? Πάλι γονιός είμαι!
Και γδύθηκε ο γονιός από τα βασικά συστατικά του.
Και «ξεμπέρδεψε με αυτά».
Και κάθε μέρα, σε διάφορα μέρη, από σημεία επαγγελματικά, φιλικά, κοινωνικά, στο δρόμο και αλλού, βλέπεις δίπλα σου πολλά παιδάκια, με τις ίδιες ή πολύ παρόμοιες ανάγκες… Και βλέπεις δίπλα σου πολλούς γονιούς με πολύ διαφορετικές ανάγκες ο καθένας.. Και για κάθε «θέλω» του παιδιού, μπορεί να δεις έναν γονιό να τρέχει να καλύψει την επιθυμία, έναν άλλο να κάνει πως δεν ακούει, έναν άλλο να μαλώνει το παιδάκι επειδή «θέλει», έναν άλλο να αντιτείνει άλλα τόσα δικά του «θέλω» στο «θέλω» του παιδιού του… Και μέχρι τώρα, έχουμε ασχοληθεί μόνο με τους γονιούς που ήταν μαζί με τα παιδιά τους εκείνη τη στιγμή που εκφράστηκε το «θέλω». Υπάρχουν και οι ρόλοι αυτών που δεν ήταν εκείνη τη στιγμή εκεί… Μεγάλοι ρόλοι επίσης. Μπορεί να είναι και οι πρωταγωνιστικοί, εκείνοι οι αφανείς, ή απλά κομπάρσοι, ή απλά ανιματέρ για τα διαλλείματα, γονείς όμως επίσης.. 
Είμαι σίγουρος πως δεν σας λέω κάτι καινούριο…
«Λογιώ λογιώ είναι οι άνθρωποι παιδί μου», όπως λέει και η μάνα μου.. Εξακολουθεί όμως να υπάρχει κάτι που εμένα με εκπλήσσει πολύ… Το ότι πράγματα που πίστευα πως διατηρούνται «εις τους αιώνας των αιώνων», τελικά δεν είναι και πολύ έτσι.
Δεν ξέρω ποια αν υπάρχει ορισμός του «τι είναι γονιός». Σχεδόν άρχισα να πιστεύω πως και το «τι είναι παιδί» μπορεί να δεχτεί πολλούς διαφορετικούς ορισμούς.
Κρίμα όμως, γιατί ως γενιά, είχαμε στη διάθεσή μας πολλά μέσα (και μόνο το internet να σκεφτείς..) για να ενημερωθούμε, να ενδιαφερθούμε, να ασχοληθούμε… Αλλά μας πνίγουν πολλά φαίνεται… Και του σύγχρονου γονιού ο τράχηλος «τον ζυγό δεν τον αντέχει», μάλλον δεν μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας σε δεύτερη μοίρα… Και γνωρίζουμε πολύ καλά και πώς να το απενοχοποιούμε μέσα μας… Ή μήπως μιλάει ο πιο ενοχικός μου εαυτός?
Είναι πολύ βαριά τα ντολμαδάκια τα αυθεντικά. Γιαλαντζί έχει άλλη χάρη. Και αφού είμαστε γιαλαντζί γονείς, δεν μπορεί παρά να είμαστε γιαλαντζί φίλοι, γιαλαντζί εραστές, γιαλαντζί επαγγελματίες, γιαλανζί πολίτες του κράτους, γιαλαντζί προσωπικότητες….
Μπήκε το lifestyle στη ζωή μας.. Για να βρει χώρο να μπει όμως, βγήκε όλη η ουσία της ζωής μας έξω…

Γιαλαντζί life, γιαλαντζί style

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου