Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Χάπι Story

24 Ιουνίου 2014  


Θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αισθάνομαι αυτήν την ανάγκη σήμερα να πω δυο λόγια σε αυτό το μετερίζι που συναντιόμαστε όλοι μαζί.
Είχα μία «κανονική» καθημερινή ζωή, ενός παντρεμένου πατέρα ενός παιδιού, εργαζόμενου σε μία θέση ευθύνης σε μία πολυεθνική. Σχετικά ξαφνικά όλη η «κανονικότητα» ράγισε. Κι αργότερα έσπασε. Σε χίλια κομμάτια. Και οι αλλαγές ήταν μεγάλες, σφοδρές, καταιγιστικές και κουραστικές. Αλλά πολύ κουραστικές. Και περιείχαν όλα αυτά τα συστατικά που δεν ταιριάζουν σε μία «κανονική» καθημερινότητα… Διαζύγιο, δικηγόροι, επιμέλειες, μετακομίσεις σε άλλα σπίτια, καπάκι στο εξάμηνο μετακομίσεις σε άλλη πόλη, αλλαγή χώρου εργασίας, αλλαγή περιβάλλοντος δηλαδή συνολικά. Από παντού. Εκ των έσω και έξω από ‘δω! Παντού.
Και υπάρχει ένα διάστημα, που δεν μπορώ να ορίσω την διάρκειά του (ίσως είναι ακόμα στο on, γιατί είμαι και ξεχασιάρης με τα off), που έζησα μέσα μου και έξω την «αιώρηση» στο σύμπαν… Σα να έπεσε μία πυρηνική βόμβα με αποκλειστικό στόχο εμένα, διέλυσε τα πάντα τριγύρω, εμένα με άφησε λειψό, παρόλα αυτά όμως ζωντανό. Κι αν όχι ζωντανό, τουλάχιστον «εν ζωή».
Μόλις ολοκληρώθηκε και η μετεγκατάσταση στη Θεσνίκη, σε νέο σπίτι και με νέο χώρο εργασίας, θεώρησα πως ο «κουρνιαχτός» θα έπεφτε… Αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι. Πράγματα που στήνονται για χρόνια και κάποια άλλα που είναι όνειρα ζωής και γκρεμίζονται, δεν μπορεί να «διαλύονται» και να σηκώνεσαι απλά τινάζοντας από πάνω σου τα μπάζα και τη σκόνη… Έχεις και κατάγματα. Που θέλουν χρόνο να θρέψουν. Ή τρόπο. Που δεν τον είχα.
Το να έχεις σε κοινή επιμέλεια αρχικά και σε αποκλειστική επιμέλεια στη συνέχεια, ένα μωρό που είναι –στην αρχή του big bang- μόλις 1μιση έτους, δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια ελεύθερου χρόνου ή εξόδων ή κοινωνικοποίησης. Το ιντερνετ λοιπόν ήταν το ιδανικό μέσο για να μπορέσω να εκφραστώ. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιδέα μου για να φτιάξω μία σελίδα στο facebook, όπου θα μπορούσα να αφήνω κάποια μικρά σχόλια για τις ατάκες του μικρού ή να γράφω κάποια μικρά κειμενάκια… Από πολύ μικρός μου άρεσε να γράφω. Μου έλεγαν πως είχα ταλέντο σε ατάκες, σε εκθέσεις, αργότερα σε e-mail και είχε πλάκα όταν ερχόταν φίλοι και ζητούσαν τη συμβουλή μου για το πώς να γράψουν κάτι είτε αφορούσε επαγγελματικό είτε προσωπικό θέμα…
Για να γεμίσει λοιπόν ο βραδινός ελεύθερός μου χρόνος, όταν ο μικρός κοιμάται, σκέφτηκα να ασχοληθώ με την γραπτή έκφραση όσων ένοιωθα, όσων μου συνέβαιναν, όσων θα ήθελα να διακωμωδήσω για να τα εξαγνίσω..
Σκέφτηκα να μην αφήσω το πάθος του ερασιτέχνη γραφιά να πνιγεί από το λάθος του πρωτάρη συζύγου και ακόμα πιο πρωτάρη μπαμπά, και να το αφήσω να πάρει το χέρι μου και να με οδηγήσει σε μονοπάτια μέσα μου που τα είχα αφήσει ανεξερεύνητα. Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Παρόλο που είχα αρκετούς ενδοιασμούς για το μέγεθος της έκθεσης στο οποίο μπορεί να υποβάλλω τον εαυτό μου ή για πιθανές αντιδράσεις ή και σχόλια για τις σκέψεις μου.. ξέρετε, είναι πολύ σκληρό να σε ειρωνεύεται κάποιος για τον τρόπο που σκέφτεσαι.. ή για τις απόψεις σου, δεν θα μπορούσα ποτέ να το καταλάβω αν δεν το ζούσα…, αλλά μακριά και πέρα από τέτοιους φόβους, πιο πολύ ανησυχούσα και ντρεπόμουν… Ναι, μπορεί να μη μου φαίνεται, αλλά ντρέπομαι σχεδόν για τα πάντα. Μερικές φορές ντρέπομαι που υπάρχω. Κατά έναν μαγικό τρόπο, το σύμπαν φτιάχτηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε όσο πιο πολύ ντρέπεται κάποιος, τόσο πιο πολύ ωθείται σε αυτό που πιο πολύ φοβάται… στην έκθεση, στη ματιά των άλλων και στη διάθεσή τους. Έχω ζήσει την αίσθηση να ανοίγεις την καρδιά σου και να μπαίνει μέσα κόσμος και να πατάει με λασπωμένα παπούτσια. Αλλά όλα είναι στο παιχνίδι της ζωής.
Αν είχατε τη διάθεση να διαβάσετε ως εδώ, αν προσπαθήσετε να νοιώσετε τι προσπαθώ να σας πω, φανταστείτε πώς αισθάνθηκα όταν πριν από μία ώρα έλαβα στο e-mail μου τις προτάσεις για το εξώφυλλο του βιβλίου μου που αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα… Κάθισα λίγο μπροστά στο e-mail και προσπαθούσα να συλλάβω το momentoum… Τα πιθανά εξώφυλλα – που ήρθαν σε εμένα ώστε να επιλέξω ποιο θέλω – είχαν πάνω πάνω γραμμένο το όνομά μου.. εκεί που κανονικά μπαίνει το όνομα ενός συγγραφέα… και ο τίτλος του βιβλίου (όπως και του blog μου) μου αναβόσβησε φλασάκια από τη βραδιά που περάσαμε στο μπαλκόνι του σπιτιού μου με τους κουμπάρους μου και προσπαθούσαμε να σκεφτούμε έναν τίτλο για τη σελίδα και το blog. Όμως τα εξώφυλλα ήταν εκεί και με περίμεναν να διαλέξω. Να επιλέξω ακόμα έναν τρόπο να «εκτεθώ», να επιλέξω ακόμα έναν τρόπο να προσπεράσω τη ντροπή μου. Αν διαλέξω εξώφυλλο, θα εκδοθεί το βιβλίο, με το όνομά μου στη θέση του συγγραφέα… Τι κάνουν τώρα φίλε Αλέξανδρε?

Και διάλεξα…

9 σχόλια:

  1. Πραγματικά θα χαρώ ΠΟΛΥ να διαβάσω το βιβλίο σου....τέτοια ευαισθησία πρέπει να μοιράζεται!

    Πειράζει που με έχει πιάσει μεγάλη περιέργεια για τον τίτλο???

    Βίκυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!! Το βιβλίο είναι ουσιαστικά συλλογή των κειμένων που έχουν δημοσιευτεί και σε αυτό εδώ το blog (μέχρι και τέλη Απριλίου 2014). Ε, όπως καταλαβαίνεις, ο τίτλος δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο... Χάπι Daddy!

      Διαγραφή
  2. Αααα! Έξυπνο! Για όλους εμάς που σε διαβάζουμε λίγο διάστημα, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τι έγραφες από το ξεκίνημα.
    Άσχετο : στη φωτό του background είσαι εσύ και το μωράκι σου?

    Βίκυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, στο background είμαι εγώ και ο μικρός... (όπως και στο εξώφυλλο του βιβλίου... σε μία πολύ καλλιτεχνική φωτο ενός λιτού και low profile εξώφυλλου.. ουσιαστικά οι σκιές μας φαίνονται μόνο σε μία μικρή κορνίζα...ούτε τρεις μέρες δεν έμειναν μέχρι να αρχίσει η διάθεση.. λίγη υπομονή)

      Διαγραφή
  3. Όμορφος ο μικρός...αν και έχει λίγο θλιμμένα μάτια.....
    Καλή αρχή λοιπόν για το βιβλίο σου μέσα από την καρδιά μου!

    Βίκυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν γράφω σε blog και ακομα πιο σπάνια διαβάζω κείμενα σε blog.Το ταλέντο σου φίλε μου (εαν εχω το δικαίωμα να σε αποκαλώ έτσι) φαίνεται απο τις πρώτες γραμμές,κατάφερες να τραβήξεις το ενδιαφέρον μου παρόλο που δεν συμπάσχω (ευτυχώς ή δυστυχώς) και αυτό πραγματικά σου το αναγνωρίζω! Με μεγάλη μου χαρά θα προσπαθήσω να προμηθευτώ το έργο σου και με ενα μεγάλο χαμόγελο θα σου πω το κοινότυπο αλλα στις περισσότερες περιπτώσεις αληθινό "Στο τέλος όλα θα πάνε καλά...κι αν δεν είναι ολα καλα τότε δεν είναι το τέλος". Σου εύχομαι ολόψυχα καλή αρχή και ελπίζω και καλή συνέχεια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Είναι πραγματικά πολύ όμορφο να διαβάζεις τέτοια μηνύματα. Σου δίνουν κουράγιο και φτερά. Και απελευθέρωση. Και πολλά άλλα που δεν μπορώ να τα βάλω σε λέξεις...

      Διαγραφή