Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Η προκαθορισμένη μας πορεία προς το τυχαίο

17 Ιουνίου 2014  


Με ανέλπιστα τυχαία γεγονότα και συμπτώσεις υφαίνουν οι Θεοί το δρόμο μας. Πάντα ήταν έτσι. Κάποιοι δεν τα δίνουν σημασία. Κάποιοι άλλοι ζουν μόνο και μόνο γι’ αυτά. Αναμένοντάς τα. Κάνοντας πλάνα στηριζόμενα σε στέρεες πιθανότητες που δίνει ο τροχός της τύχης που παρουσιάζει κάποιος που «μπορεί και χωρίς τα γυαλιά του». Στο ρόλο της Κρίστα, μας παρουσίαζε τα ενδεχόμενα κέρδη η Θεά Αφροδίτη στην αρχή, έπειτα πήρε τη θέση της η Θεά Εστία. Πέρασαν τα χρόνια της Θεάς του έρωτα και μπήκαμε στα χρόνια της Θεάς του σπιτικού. Αλλά η θεά του Έρωτα δεν έχασε ποτέ την αίγλη της, αυτή έμεινε στο ευρύ κοινό ως η αδιαφιλονίκητη παρουσιάστρια των δώρων. Ενίοτε και χωρίς περιτύλιγμα. Αλλά όταν ο έρωτας είναι πραγματικά δώρο τότε έρχεται και στο ανάλογο περιτύλιγμα. Αν δεν το έχει, τότε δεν πρόκειται περί δώρου. Μην σας ξεγελάσει. Να φυλάγεστε…
            Λέγαμε λοιπόν για τα παιχνίδια της τύχης, της μοίρας, του σύμπαντος. Τις περισσότερες φορές είναι ομαδικά, συμβαίνουν σε ζεύγη ανθρώπων ή και περισσότερους ταυτόχρονα. Και μένουν όλοι με ανοιχτό το στόμα. Από το «μεταφυσικό» του πράγματος. Ανατριχιάζουν. Όμως, αυτό το «μεταφυσικό» κατά κάποιο περίεργο τρόπο παίρνει τη ζωή τους από το χέρι και την πηγαίνει βόλτα στο Λούνα Παρκ του σύμπαντος. Κι ο καθένας νομίζει ότι επέλεξε μόνος του αυτή την έξοδο για διασκέδαση… Κι έχει απ’ όλα αυτό το Λούνα Παρκ. Κι ενώ στην αρχή λες, δεν είμαι για πολλά πολλά, θα παίξω μόνο σκοποβολή, θα διαλέξω το δώρο που μου αρέσει και θα εξαντλήσω την προσπάθειά μου να το κερδίσω, εντούτοις, θες η αναστάτωση, θες η επιρροή από τον κόσμο που πηγαινοέρχεται γύρω σου, τελικά αποφασίζεις να δοκιμαστείς και σε άλλα, πιο αδρεναλινάτα παιχνίδια… Και θα περιπλανηθείς και στα συγκρουόμενα, όπου θα κυνηγάς τον στόχο ευθεία μπροστά σου, αλλά θα έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις μία σύγκρουση με έναν άλλο στόχο, που στην πραγματικότητα δεν είχες ποτέ θέσει, και θα βγεις εκτός τροχιάς. Και πιάνεις τον εαυτό σου, να κυνηγάει την σύγκρουση από πίσω. Για να αποδείξεις στον εαυτό σου και στους άλλους ότι μπορείς να την κερδίσεις. Και μόνο όταν είσαι εντελώς αφηρημένος, μόνο όταν έχεις χάσει εντελώς τον αρχικό στόχο από τα μάτια σου, θα έρθει εκείνος να σε βρει στο Δόξα Πατρί. Τότε που δεν θα έχεις πια τα κουράγιο να τον αντιμετωπίσεις. Γιατί τελείωσε αυτός ο γύρος.
            Κι όσο πιο φοβισμένος είσαι, τόσο πιο πολύ ανοίγεσαι σε όσα πιο πολύ φοβάσαι. Κι αρχίσει να σε μαγεύει και το τρενάκι του τρόμου και το άλλο το τρενάκι, αυτό που σε ανεβάζει στους ουρανούς για να σε ρίξει αμέσως μετά στα Τάρταρα, κι εκεί που φουσκώνει η ψυχή σου από τη θέα, δεν προλαβαίνει να τη χαρεί.. αμέσως μετά αδειάζει το στομάχι σου από την κατρακύλα…  Κάπου εδώ είναι το σημείο που παρακαλάς να τελειώσει, αλλά το σύμπαν έχει άλλα τυχαία σχέδια για σένα… η ανακατωσούρα θα σταματήσει μόλις αρχίσεις να τη συνηθίζεις… Τότε που μόλις πατήσεις στέρεο έδαφος, θα αρχίσεις να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου γιατί δεν το μπορείς το στέρεο έδαφος, παραπατάς…
            Όμως δεν τελείωσε ακόμα… Δεν έχεις χορέψει ακόμα στο ταψί… Και υποσχέθηκες στον εαυτό σου πως δεν θα του αρνηθείς τίποτα του σύμπαντος. Έχει το νου του αυτό. Και θα πας να χορέψεις στο ταψί. Για την ακρίβεια καθιστός και φοβισμένος θα μπεις. Αλλά πάνω στα ταρακουνήματα, αρχίζει ο κόσμος και πέφτει ο ένας πάνω στον άλλο… κι εκεί που νόμιζες πως ακολουθούσες τον δικό σου δρόμο σε αυτό το Λούνα Παρκ, ξαφνικά στο ταψί, αρχίζεις να αναγνωρίζεις γνωστές φυσιογνωμίες από τα χρόνια που έπαιζες ως ελεύθερος άντρας τον τροχό της τύχης.. Κι ενώ η Εστία σε προίκισε με γάμο, διαζύγιο και γιο, όπως και πολλούς άλλους που είναι στο ταψί μαζί σου, ξαφνικά βλέπεις πως από κάπου ξεθάφτηκε από τα κιτάπια του σύμπαντος, η παλιά φινέτσα και τσαχπινιά της Θεάς Αφροδίτης και το σύμπαν σου κλείνει πονηρά το μάτι υπενθυμίζοντάς σου πως ο τροχός της τύχης δεν έχει κλείσει ακόμα, και ίσως μάλιστα σου έχει και ρέστα αλλά και χρωστούμενα…

            Και κατεβαίνεις από το ταψί, παίρνεις βαθιά ανάσα, περνάς τα δάχτυλα από τα μαλλιά (δήθεν χτένισμα, να σου ανέβει το ηθικό), ξαναβάζεις το πουκάμισο μέσα από το παντελόνι για ορθότερο στυλ, πλένεις λίγο βιαστικά το πρόσωπό σου, να φύγει ο ιδρώτας και η γκριμάτσα αναστάτωσης, παίρνεις τον γιο σου από το χέρι και με βήμα που αποπνέει εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, και με ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο στα αυτιά, ακολουθείς τα χνάρια που άφησε το σύμπαν πίσω του, όταν έφυγε τρέχοντας για να δει αν θα το αναζητήσεις… Δεν θα τρέξεις όμως. Ξέρεις πολύ καλά, πως ο δρόμος σας είναι κοινός. Από όποιο μονοπάτι και να πας, επάνω του θα πέσεις. Και πολύ καλά θα κάνεις. Δεν μπορείς να μην ακούς τη φωνή του που σου δείχνει με ξεκάθαρα σημάδια πως ίσως το καλύτερο πλάνο ζωής είναι αυτό το λευκό χαρτί με δυο-τρία μόνο βασικά στοιχεία που θα παραδώσεις στα χέρια του για να το συμπληρώσει αναλυτικά εκείνο. Του έχεις πια εμπιστοσύνη, Τέτοιο γιο σου χάρισε. Δεν μπορεί παρά να είναι γαλαντόμο…. 

1 σχόλιο:

  1. Λυπάμαι αν θα σε στεναχωρήσω αλλά δεν πιστεύω στην τύχη....όλα θέλημα ανωτέρας δύναμης είναι και για να σε αξιώσει να τα ζεις όλα αυτά , σημαίνει ότι είσαι αν μη τι άλλο άξιος και ικανός και με αυτή τη γνώση να πορεύεσαι κάθε στιγμή της ζωής σου :)

    Βίκυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή