Λιοπύρ', γυμνοί και θάλασσα!

3 Ιουνίου 2014 

Σας ξέρω τι είστε. Σας έχω καταλάβει. Είχατε κάνει πλάνα για ένα τριήμερο του Αγ. Πνεύματος στην παραλία, στη Χαλκιδική ή αλλού, αλλά όταν μιλάμε για παραλία μάλλον για τη Χαλκιδική μιλάμε, εκτός κι αν είσαι Θεσσαλονικιός, οπότε Χαλκιδική μπορεί και να σημαίνει  «σπίτι» οπότε παραλία γίνεται αυτομάτως κάτι άλλο. Κάτι που δεν είναι σπίτι. Και κάθεσαι 3 καλοκαιρινούς μήνες στη Χαλκιδική, στο σπίτι σου, και παραπονιέσαι στους φίλους σου πως «έτσι τζάμπα πέρασε κι αυτό το καλοκαίρι, καθόλου διακοπές δεν πήγαμε, φάγαμε όλο το καλοκαίρι στο σπίτι». Εγώ δεν είμαι τέτοιος, γι’ αυτό θα μου επιτρέψετε να εξαιρέσω τον εαυτό μου από όλα όσα σημαίνουν παραλία. Από όλα τα παραπάνω, μόνο στο Θεσσαλονικιός θα κάνω tick. Ούτε στην παραλία, ούτε στο σπίτι στη Χαλκιδική. Αλλά στην ίδια τη Χαλκιδική θα κάνω tick.

Έλεγα λοιπόν για εσάς και τα πλάνα σας. Και τη φουκαριάρα τη μάνα σας. Που δεν ήτανε στα πλάνα σας. Θα έμενε πίσω. Στην καλύτερη, μόνη. Στην ακόμα καλύτερη για εσάς, θα έμενε μόνη με τα παιδιά σας. Στη χειρότερη για εσάς, θα ερχόταν στην παραλία. Για να προσέχει τα παιδιά σας. Ή για να «ξεσκάσει βρε αδερφέ». Και για να ξεσκάσετε όλοι οικογενειακώς, φορτώνεται η μάνα στη λαϊκή από μία εβδομάδα πριν, για να ετοιμάσει κεφτεδάκια και σαρμαδάκια και κλαμπ σάντουιτς (σάντουιξ), για να έχετε κάτι μαζί σας, «τόσες ώρες, τι θα φάνε τα παιδιά? Από τα αγοραστά?». Και αρχίζει να σκέφτεται τι θα μαγειρέψει δυο μέρες πριν. Και αγοράζει και τάπερ. Μικρά να είναι. Βολικά. Να χωράνε στην τσάντα θαλάσσης που ήταν δώρο με το «Θέμα» που είχε δώρο και το 5ευρω για τα Carrefour. «Το Σάββατο στο δρόμο προς Χαλκιδική, να σταματήσουμε σε ένα Μαρινόπουλο να πάρουμε και τίποτα χυμούς και λίγα φρούτα για τα παιδιά.. Έχω και το κουπόνι από το Θέμα, άμα δεν το εξαργυρώσω μέχρι το Σάββατο θα λήξει». Αλλά κι εσείς, έχετε πάρει τα συμπράγκαλά σας, που κυρίως συνοψίζονται στα εξής: θερμός με τους καφέδες, το ΟΚ και ένα βιβλίο της Χρύσας Δημουλίδου ή της Λένας Μαντά. Γιατί δεν θέλω να αναφέρω κρέμες και αντηλιακά και δείκτες προστασίας.

Και το Σάββατο θα ξεκινήσετε για μία ωραιότατη ημερήσια στη Χαλκιδική. Γιατί είστε πονηροί. Όχι. Δεν θα πάτε διήμερο. Έτσι, γλυτώνετε ΚΑΙ το δωμάτιο του ξενοδοχείου ΚΑΙ την ανυπόφορη κίνηση της επιστροφής. Για την κίνηση του πηγαιμού όμως, μήτε λέξη… Καταπίνετε τη γλώσσα σας. Και είτε θα ξεκινήσετε 8 η ώρα το πρωί για να «μη μπλέξετε» είτε θα ξεκινήσετε 11 η ώρα, για να κοιμηθείτε λιγουλάκι παραπάνω, «ε τι στο καλό, ένα Σάββατο έχουμε να κοιμηθούμε λίγο, τι θες ρε μάνα και τηλεφωνείς από τα ξημερώματα, ναι, θα πάμε είπαμε, ναι, το ξέρω, θα πέσουμε σε κίνηση, όχι τα παιδιά δεν είναι έτοιμα!, ναι ρε μαμά, πήρα και δεύτερο μαγιό για τα μικρά, ναι, και τα κουβαδάκια που τους πήρες για τα γενέθλιά τους με τον Bad Μπάμπη (τον Μπαγκς Μπανυ δηλαδή, αλλά έτσι τον λέει η μαμά), καλά μαμά δεν πειράζει που πήρες τηλέφωνο, δεν θέλω να κοιμηθώ άλλο, δεν μπορώ δηλαδή και να θέλω αφού με ξύπνησες!».

Και βγαίνετε στον πηγαιμό για τη Χανιώτη. Και είναι μακρύς ο δρόμος. Και καυτός. Και μαλώνετε στο αυτοκίνητο μεταξύ σας γιατί κανείς δεν σκέφτηκε να βάλει τα μπουκαλάκια με το νερό αποβραδίς στην κατάψυξη. Και πίνετε τσάι. Lip-ton πίνετε. Και τα μωρά κλαίνε γιατί κουράστηκαν. Και η μαμά ταλαιπωρείται και της ανεβαίνει η πίεση «άμα το ήξερα καλύτερα να έμενα σπίτι». Και ανοίγει το τάπερ να σας κεράσει κάτι γιατί μεσημέριασε και «μπουκιά δεν βάλατε στο στόμα σας».

Και φτάνετε καταμεσήμερο στην παραλία. Ντάλα. Συνειδητοποιείτε πως κι άλλοι άνθρωποι είχαν την ίδια ιδέα με εσάς. Όχι απλά ξεκίνησαν να πάνε μία βόλτα, όχι απλά ήρθαν στη Χαλκιδική, αλλά σκέφτηκαν να έρθουν όλοι αυτοί στην ίδια παραλία. Γιατί είναι «οικογενειακή». Children friendly τη διαφημίζουνε στους οδηγούς διακοπών που κυκλοφορούν στο εξωτερικό και υπάρχουν μεταφρασμένοι στην Ελλάδα. Αλλά στην ελληνική μετάφραση, κάπως τα μασήσανε… «ιδανική για όλη την οικογένεια».

Και είχατε ξεχάσει να τηλεφωνήσετε να σας κρατήσουνε ξαπλώστρα. Και δεν έχετε. Αλλά θα περιμένετε. Φορτωμένοι σαν τα γαϊδούρια, με παιδιά που τρέχουν πανικόβλητα ανάμεσα στις ξαπλώστρες των άλλων λουομένων, που δεν λούονται αλλά ηλιοθεραπίζονται, και με τα παντοφλάκια τους τα καινούρια τα crocks νούμερο 26 τους πετάνε άμμο στα μούτρα τα UVA & UVB, και όλοι ψάχνουν με τα μάτια τους πού στο καλό είναι οι γονείς αυτών των σκασμένων που τους έκαναν την κοιλιά -  την χρυσογυαλιστερή από το καροτέν - μέσα στην άμμο και μοιάζουν περισσότερο με ferrero roche παρά με λουόμενο, εσείς επιτέλους βρίσκετε καταφύγιο στην ξαπλώστρα μιας άλλης οικογένειας που είχαν έρθει από τις 8 το πρωί για να την πιάσουν, ε και πέρασε η ώρα, 3 πήγε, καιρός να φεύγουν…

Και χαλαρώνετε.. για ενάμιση λεπτό… τόσο διαρκεί μέχρι να σας έρθει η πρώτη ρακετιά και να σκάσει η μπάλα σχεδόν δίπλα στην οικογένεια. Όχι στα παιδιά σας. Όχι. Στη δική σας «προσωπική» οικογένεια, που με το μαγιό είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένη σε μισαλλόδοξους ρακετάδες (η μισαλλοδοξία έγκειται στο ότι εσείς δεν παίζετε ρακέτες) ή σε επίδοξους φλερτερς. Και τα παιδάκια σας νταλάκιασαν από τον ήλιο κι αφού έκαναν και δυο βουτιές και το μάθε όλο το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής πως το παιδάκι σας, το καμάρι σας βούτηξε επιτέλους, «μαμάααααααα, μπαμπάαααααα κοίτα, βουτιάααααααα, μπλουμμμ…. Είδες μαμά??????» (εδώ συνήθως μπαμπά δεν έχει.. αν χρειαστεί να επαναλάβουν κάτι επαναλαμβάνουν το «μαμά»). Αλλά κουράστηκαν. Όμως δεν το ξέρουν. Και παίζουν με τα κουβαδάκια τους στα πόδια σας. Με την άμμο. Μες στην άμμο. Ξαφνικά μία κυρία, όσο κανονικά θα έπρεπε να είναι δύο κυρίες, και σε ηλικία και σε κιλά, σηκώνεται από την καφετέρια, όχι από την ξαπλώστρα, και προσπαθεί να περπατήσει ανάμεσα από τις ξαπλώστρες με τα βατραχοπέδιλα (απροσδιόριστο νούμερο)… Μόνο που προσπαθεί να περάσει ανάμεσα από ξαπλώστρες, των οποίων το κενό δεν αρκεί ούτε για το 5χρονο καμάρι σας… η κυρία όμως, η αγελαδίτσα έΦΑΓΕ, και θα τον βρει τον τρόπο… Πρέπει οπωσδήποτε να «βρέξει τα πόδια της, τόσο δρόμο έκανε»… Και περνάει δίπλα σας και μετά μπροστά σας… Και η φωνή του 5χρονου χάνεται.. Και ξεμακραίνει η κυρία, και – σαν από καρτούν – μέσα από την άμμο ξεπροβάλλει ένα χεράκι, μετά ένα άλλο, μετά ένα κεφαλάκι, και μετά σηκώνεται ο πατημένος πιτσιρικάς που έγινε σιδερότυπο στην άμμο μετά την άνιση μάχη με το βατραχοπέδιλο της Γκιώνας.

Αποφασίζετε λοιπόν κι εσείς, οι γονείς, να βουτήξετε… αλλά τα παιδιά πείνασαν και δίψασαν, και δεν θέλουν κεφτεδάκια, θέλουν να φύγετε, να πάτε σπίτι σας, να παίξετε με τον Νέμο. Και επειδή ξέρετε πολύ καλά ποιος κάνει κουμάντο στην πραγματικότητα σε αυτές τις περιπτώσεις, όσο και να θέλετε να λέτε το αντίθετο και το πόσο έχετε το πάνω χέρι στη σχέση με το παιδί, και «θέλει ισχυρή βούληση και όρια και διαπαιδαγώγηση», σας έχει βγει ο ήλιος και η θάλασσα ξινά… και φεύγετε. Και φτάνετε στο σπίτι και πονάτε ολόκληροι. Γιατί καήκατε. Γιατί στη ντάλα καταμεσήμερο δεν συνειδητοποιήσατε πως η ομπρέλα της ξαπλώστρας δεν κάνει σκιά σε οποιαδήποτε πλευρά της κι αν βάλετε την ξαπλώστρα. Κι ας περάσατε την ώρα σας στην παραλία κουβαλώντας την ξαπλώστρα σας γύρω γύρω από την ομπρέλα για να κυνηγήσετε τη σκιά.

Σας ξέρω τι είστε. Τέτοια πλάνα είχατε για το τριήμερο που πλησιάζει. Και τώρα στενοχωριέστε. Που δεν έχει καλό καιρό και σας χάλασε τα σχέδια. Και είμαι εδώ απλά για να σας πω να το δείτε λίγο αλλιώς.

Η βροχερή έναρξη του Ιούνη ως συνέχεια ενός βροχερού Μάη, μου δημιουργούν έντονα μία αίσθηση αισιοδοξίας πώς ίσως αυτό τελικά να είναι το πιο ονειρεμένο καλοκαίρι που μπορούσα να φανταστώ… Σε παραλία με βροχή. Χωρίς κόσμο. Ή με κόσμο. Και δροσιά. Και χουχούλιασμα. Στην παραλία όμως το χουχούλιασμα. Και φωτιά στην άμμο. Γιατί αυτό το έζησα μόνο μία Πρωτομαγιά στη Μύκονο με το Πανεπιστήμιο κι ακόμα το θυμάμαι… Πρωτομαγιά στη Μύκονο με φωτιά και κιθάρα στην άμμο. Σαν κάτι διαφημίσεις. Μπύρας. Ή αλκοολούχων «αναψυκτικών». Ή προφυλακτικών. Γιατί το ένα φέρνει το άλλο. Και τα καλοκαίρια με φωτιά και κιθάρα στην παραλία φέρνουν αρώματα ανάμνησης από μία εποχή που το καλοκαίρι ήταν αθώο. Ήταν χαρά. Τώρα έγινε πιο ποζερίστικο κι από κλαμπ της παραλιακής. Γι’ αυτό κι αυτά τα βάλανε στην «παραλία» φαίνεται. Δεν είναι ότι μιλάω για το μακρινό 1999 (όταν η παραλία της Ελιάς στη Μύκονο ήταν περισσότερο άγνωστη κι από τη σύμπραξη της Ελιάς στις εκλογές για την Ευρωβουλή το 2014), είναι ότι εκείνη η εποχή, αρχές Μαΐου σε νησί, με ψιλόβροχο, συννεφιά, ηλιοφάνεια ωραία και όχι τσουτσουριστή, ήταν η πιο ωραία εικόνα που έχω από «καλοκαιρινό» νησί.

Εγώ, να με συγχωράτε, δεν θα πάρω hot summers πια.. Ούτε hot ως προς τη θερμοκρασία του – δεν την αντέχω εντελώς καθόλου όμως – ούτε hot ως προς τη μόδα του… Δεν θα βγω στην παραλία «πιο hot από ποτέ», δεν θα φορέσω το πιο «hot μαγιό ever», δεν θα πάω γυμναστήριο πριν βγω στην παραλία, δεν θα τηλεφωνήσω ποτέ να κλείσω reserve μία ξαπλώστρα. Μπορεί απλά να μεγάλωσα. Μπορεί να γέρασα. Θα πάρω ένα καλοκαίρι light. Τα hot πια μου φέρνουνε καούρα.

Ας ακούσουμε και λίγο το «καλοκαίρι» του Διονύση Σαββόπουλου… Κάτι ξέρει και αυτός. Δεν τα λέει έτσι. Για εμάς τα λέει. Για εμάς, που μερικές φορές χάνουμε την ουσία για την τυμπανοκρουσία…

Καλοκαίρι
η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
καλοκαίρι
καρεκλάκια, πετονιές μέσ’ το πανέρι
μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι
πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ’ αγέρι
καλοκαίρι
με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μέσ’ το παρτέρι
καλοκαίρι
μ’ ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη
Καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι
καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
καλοκαίρι
με τον κούκο μέσ’ τα πεύκα και στ’ αμπέλι
καλοκαίρι
στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο ‘'να χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι
καλοκαίρι
λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι