Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

(Αν)Ασφαλές Καταφύγιο

24 Μαρτίου 2015


Αυτή τη στιγμή το ζευγάρι στον κάτω όροφο τσακώνεται. Εδώ και τρία τέταρτα για την ακρίβεια. Αλλά δεν μαλώνουν απλά. Ουρλιάζουν.

Ουρλιάζουν τόσο δυνατά, που όταν πήγα να βάλω τον γιο μου για ύπνο, φοβόταν μόνος του στο δωμάτιο.. σούφρωνε τα μάτια του και προσπαθούσε να καταλάβει τι είναι αυτό που ακούγεται και τί συμβαίνει…
Ουρλιάζουν τόσο δυνατά που απορώ πώς πραγματικά θα μπορούν να ξανα-αντικρίσουν ο ένας τον άλλον αύριο το πρωί. Ή να ξανακοιμηθούν μαζί. Ή να φάνε μαζί. Ή να μπουν στο ίδιο αυτοκίνητο. Ή να χαμογελάσουν με κάτι αστείο μαζί. 

Έχουν δύο παιδιά. Το αγόρι στην 1η Δημοτικού, το κορίτσι στα προνήπια.
Μέσα στον πανικό, μέσα στα «μαλακισμένη, σήκω φύγε από ‘δω, να μη σε βλέπω μπροστά μου» και στα «όοοοοοχι αγόρι μου, δεν στα ‘πανε καλά τα πράγματα» ακούγονται και τα κλάματα της μικρής τους κόρης. Την περισσότερη ώρα αυτά τα κλάματα δεν ακούγονται, καλύπτονται από τα ουρλιαχτά.. Κάποιες φορές όμως η μικρή τους ξεπερνάει και η φωνή της φτάνει διαπεραστική μέχρι το σαλόνι μου. Κλαίει πολύ δυνατά και πού και πού φωνάζει «μαμάαα». Ένα κλάμα βαθύ, πότε έντονο πότε απελπισμένα τρεμάμενο...

Μου πέρασε από το μυαλό να πάω να χτυπήσω το κουδούνι τους (που αμφιβάλλω αν θα το ακούγανε) και με πολύ ήρεμο και cool ύφος να πω «να ανέβει η μικρή στο σπίτι μου να παίξει με τον γιο μου? Και ο άλλος ο μεγάλος?». Δεν το έκανα. Ίσως γιατί απλά κώλωσα. Ίσως πάλι γιατί φοβάμαι πως θα άναβαν περισσότερο το αίματα και τελικά γιατί ουσιαστικά πιστεύω πως ποτέ δεν θα με άφηναν να πάρω τα παιδιά στο σπίτι μου, μέσα στην έντασή τους. Κανείς δεν πήγε. Κανείς δε χτύπησε το κουδούνι τους. Όλοι μας κρυμμένοι πίσω από κλειστές πόρτες, στη δική μας θερμοκοιτίδα, κάνουμε πως δεν συμβαίνει τίποτα. Και καλά κάνουμε. "Δεν είναι σωστό να επέμβουμε, είναι ντροπή, κουτσομπολιό κτλ".... και ταυτόχρονα όλοι μας σκεφτόμαστε τουλάχιστον τα παιδιά και η καρδιά μας πονάει με αυτό το υπόκωφα εκκωφαντικό αλλά και εκκωφαντικά υπόκωφο κλάμα της μικρής. 

Θα υποθέσω με σχετική βεβαιότητα πως δεν υπήρξε κανενός είδους χειροδικία, παρά μόνο άγρια λεκτική φιλονικία. Θα υποθέσω επίσης με σχετική βεβαιότητα πως τα παιδιά πληγώθηκαν άσχημα και ένιωσαν να σκίζονται στα δύο. Πρέπει να υποστηρίξουν κάποιον? Να «αγκαλιάσουν» κάποιον? Να αρνηθούν τον άλλον? Κι αν ο ένας φύγει αυτή τη στιγμή από το σπίτι? Κι αν τα θέλει μαζί του? Να πάνε? Να μείνουν? Να κλάψουν? Να ουρλιάξουν? Να μετανιώσουν τη στιγμή που γεννήθηκαν? Να ωριμάσουν 20 χρόνια μέσα σε τρία τέταρτα? Νομίζω πως θα ήθελαν minimum να εμφανιστεί ένα μαγικό χέρι και να τους μεταφέρει κάπου αλλού, πχ στο σπίτι της γιαγιάς, για να μην το ζουν όλο αυτό να συμβαίνει…

Και κάπως έτσι ήρθε στο μυαλό μου η λέξη «καταφύγιο». Να βρουν ένα καταφύγιο αυτά τα παιδιά γι’ αυτή τη δύσκολη ώρα. Κι ο καθένας από τους δύο γονείς θα ήθελε μάλλον να βρίσκεται σε ένα ασφαλές καταφύγιο και όχι να πρέπει να το περάσει αυτό. 

Αλλά τελικά, τί είναι αυτό που λέμε «καταφύγιο»? Είναι πραγματικά κάποιος χώρος στον οποίο μπορείς να κρυφτείς από τον κόσμο κι από όσα άσχημα τον περιβάλλουν? Είναι κάποια τετραγωνικά μέτρα που βρίσκονται κάποια εκατοντάδες μέτρα ή χιλιόμετρα μακριά από το σημείο του πόνου? Μήπως «καταφύγιο» είναι ένας άνθρωπος, ανεξάρτητα από το πού βρίσκεται αυτός? Ανεξάρτητα από τον χώρο του, την απόσταση από σένα, το στίγμα του στο gps? Μήπως «καταφύγιο» μπορεί να είναι κάποιες φορές μια οποιαδήποτε αγκαλιά? Ακόμα και μία αγκαλιά χωρίς «πρόσωπο», κάποιου αγνώστου, κάποιου που απλά θα στην προσφέρει ορθάνοιχτη, χωρίς να ρωτήσει ποτέ πώς και γιατί τη χρειάστηκες.. και να κουρνιάσεις εκεί για όσο…

Και σε μία τέτοια περίπτωση, πόσο εύκολα μπερδεύονται οι λέξεις κι αλλάζουν νόημα? Το σπίτι αυτό δεν ήταν μέχρι πριν από τρία τέταρτα της ώρας, ένα ασφαλές καταφύγιο για όλα τα μέλη της οικογένειας? Αρκούν τρία τέταρτα για να στιγματίσουν ως «ανασφαλές» πια? Ως κάτι από το οποίο θα έπρεπε να τρέξεις μακριά? Άρα, αν το «καταφύγιο» είναι ένας χώρος, τότε μάλλον είναι πιθανό να αποχαρακτηριστεί πολύ σύντομα ως τέτοιο.. Μήπως όμως και οι σύζυγοι δεν θεωρούν ο ένας τον άλλον το καταφύγιό του? Δηλαδή και σε αυτήν την περίπτωση αρκούν τρία τέταρτα της ώρας για να εκπέσουν του θρόνου τους? Ακόμα κι αν «καταφύγιο» τελικά είναι μόνο ο εαυτός σου, στον οποίο μέσα θα προσπαθήσεις να κλειστείς, να ψαχτείς, να ηρεμήσεις και αργότερα να σωθείς, τα παιδιά δεν τον έχουν ήδη οργανωμένο. Το οικοδόμημά της προσωπικότητάς τους τώρα χτίζεται. Και ίσως με κάτι τέτοιες εμπειρίες αντί για τσιμέντο και τούβλα χρησιμοποιούν χώμα και λάσπη για να προσπαθήσουν να συνεχίσουν το χτίσιμο.. Οπότε το οικοδόμημα που ετοιμάζουν θα είναι ετοιμόρροπο. Πρέπει να βρουν στοιχεία τέτοια που θα μπορέσουν να το μετατρέψουν σε ασφαλές καταφύγιο. Δεν είναι όμως μικρά για να βγούνε σε μία τόσο απαιτητική δουλειά?


Ταρακουνήθηκα λίγο σήμερα με όλο αυτό. Στενοχωρέθηκα. Πιέστηκα. Και κοίταξα καλά τον καθρέφτη μου και τον ρώτησα «εσύ, τι θεωρείς καταφύγιό σου? Και πολύ περισσότερο από σένα… τί άραγε είναι ένα καταφύγιο για το γιο σου?» 

2 σχόλια:

  1. Με έβαλες σε πολλές σκέψεις... Τελικά και για την κόρη μου τι είναι ένα καταφύγιο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για τον γιό σου καταφύγιο είναι η αγκαλιά σου η οποία πάντα θα είναι ανοιχτή για να κουρνιάσει μέσα της και είναι πολύ τυχερός που αυτή η αγκαλιά θα είναι πάντα εκεί και πάντα διαθέσιμη..
    Πολλοί λαχταρούμε αυτή την αγκαλιά ,να χαθούμε να βουλιάζουμε να κουρνιάσουμε,
    Χωρίς εξηγήσεις ..χωρίς λόγια.. απλά μια αγκαλιά σφικτή για λίγο.. και να χαθούν όλα να μην υπάρχει τίποτα να σταματήσει ο χρόνος και το μυαλό έστω για λίγο..
    Και ξαφνικά ακούς ….μαμααααα χ2 και έρχεσαι πάλι στο τώρα στην πραγματικότητα και συνειδητοποιείς πόσο τυχερός είσαι που υπάρχουν στην ζωή σου και ευχαριστείς τον θεό για αυτό… όσο για την αγκαλιά που ονειρεύτηκες ,το καταφύγιο σου ,ελπίζεις πως υπάρχει κάπου εκεί έξω και κάποτε θα το βρεις…και δεν θα είναι αν-ασφαλές θα είναι πραγματικό καταφύγιο με όλη την σημασία της λέξης...


    ΑπάντησηΔιαγραφή