Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

Τρίχρονη μαγεία

21 Ιουνίου 2014  


 Σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες που ο μικρός μου, είπε μαζεμένες όλες εκείνες τις ωραίες φράσεις που του έλεγα κατά καιρούς για να γελάσουμε, μόνο που το μυαλουδάκι του τις κατέγραψε σαν να είναι οι κυριολεκτικές έννοιες τους.
Και εξηγούμαι αμέσως…

Περιστατικό 1.
Κάποτε με είχε ρωτήσει πως θα καταλάβει αν έβαλε ανάποδα τα παπούτσια του. Του είχα δώσει μία παιχνιδιάρικη απάντηση που ούτε που τη θυμόμουν. Μέχρι σήμερα. Που προσπάθησε να βάλει μόνος του τα παπούτσια του. Και τα έβαλε. Ανάποδα. Και μου είπε «μπαμπά, νομίζω πως έβαλα ανάποδα τα παπούτσια μου, για κοίτα». «Ναι παιδί μου, ανάποδα τα έβαλες, είδες που το κατάλαβες μόνος σου?». «Ναι, το κατάλαβα, γιατί μου κάνουν παράπονα..».
Rewind 1 μήνα πριν: «Αγόρι μου, όταν τα παπούτσια μας μπαίνουν ανάποδα, δεν βολεύονται, και μας πονάνε λίγο, γιατί θέλουν να μας κάνουν παράπονα που δεν προσέξαμε καλά και τα βάλαμε ανάποδα»

Περιστατικό 2.
Κάποτε μου είχε δείξει πως μερικά παζλ φτιάχνονται όπως θέλεις εσύ, αφού άμα τα ζορίζεις πολύ τα κομμάτια, μπορούν τελικά να ενωθούν – μπορεί και να σκιστούν και λίγο – μόνο που η εικόνα δεν φαίνεται πολύ ωραία… Του είχα πει πως δεν είναι ανάγκη να το ζορίζεις… Πρέπει να μπαίνουν εύκολα, από μόνα τους…
Σήμερα προσπαθούσε να φτιάξει ένα μικρό παζλ. Και προσπαθούσε με υπομονή.. για 5 λεπτά.. Μετά άρχισε πάλι να τα πιέζει… Το ίδιο έγινε και με το καλαμάκι του χυμού, που δεν μπορούσε να ρουφήξει όλο τον χυμό και περίσσευε λίγο στο κουτάκι.
«Μπαμπά, το παζλ κοίτα πως το έκανα…» «Παιδί μου, δεν είναι σωστά νομίζω, γιατί η εικόνα δεν φαίνεται ωραία.. Μήπως πίεσες τα κομμάτια για να τα ενώσεις?» «Ναι, αφού δεν μου κάνουν τη χάρη! Ούτε το καλαμάκι του χυμού μου κάνει τη χάρη!»
Rewind λίγο καιρό πριν: «Αγόρι μου, αν το παζλ σου δείχνει πως ζορίζεται, τότε δεν θέλει να σου κάνει τη χάρη να γίνει ωραία η εικόνα και πρέπει να βρεις έναν μαλακό τρόπο να το καλοπιάσεις»

Περιστατικό 3.
Στο αυτοκίνητο. Κατά τη μία το μεσημέρι. Σάββατο. Ο μικρός έχει ξυπνήσει από τις έξι το πρωί και νυστάζει τρελά.. Κλείνει τα μάτια και γέρνει το κεφάλι και αμέσως τα ξανανοίγει. Εγώ φυσικά δεν θέλω να κοιμηθεί γιατί ακόμα δεν έχουμε φάει, και πρέπει να τον καθυστερήσω για να προλάβουμε να φάμε και να κοιμηθούμε μαζί για μεσημέρι… «Μικρέ, νομίζω πως έρχεται ο Ύπνος να σε πάρει… Αλλά εγώ δεν θέλω καθόλου να σε πάρει από εμένα. Πρόσεξε καλά να έχεις ανοιχτά τα μάτια σου, μην έρθει και σε πάρει στα κρυφά, και μετά εγώ δεν έχω παρέα να κοιμηθώ το μεσημέρι…»… Περνάνε 10 λεπτά.. Έχει λαγοκοιμηθεί λίγο και πετάγεται! «Μπαμπά, νομίζω με πήρε ο Ύπνος λίγο»! «Την άλλη φορά να μην τον αφήσεις! Να τον πάρεις εσύ!»
Επόμενη ώρα… Στο αυτοκίνητο, επιστροφή από φαγητό.. Μεσημέρι.. Ο μικρός είναι πλέον πτώμα, με το ζόρι κρατάει τα μάτια του ανοιχτά… Βλέπω από τον καθρέφτη πως γέρνει το κεφάλι έτοιμος να κοιμηθεί… «Αγόρι μου, πάλι έρχεται ο Ύπνος να σε πάρει?» «Όχι μπαμπά δεν τον αφήνω.. αυτή την φορά τον παίρνω εγώ!»

1 σχόλιο:

  1. χαχαχα......απίστευτο παιδάκι!!!
    Τι πιο όμορφο από το να βλέπεις το παιδάκι σου να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.....
    μου αρέσουν πολύ οι απαντήσεις σου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή