Μη με κάνετε να πονάω άλλο

26 Ιουλίου 2015

Μη διαταράσσετε τη ζωή που προσπάθησα με νύχια και με δόντια να φτιάξω όσο πιο ήρεμη γίνεται για μένα και το παιδί μου.

Μην επεμβαίνετε για εγωιστικούς και μόνο λόγους στην ψυχή μας (πατέρα και παιδιού).

Μη διεκδικείτε πράγματα που δε σας ανήκουν, που δε τα θέλετε, που δεν σας γεμίζουν επειδή γνωρίζετε πως υπάρχει πιθανότητα να σας παραχωρηθούν, βασιζόμενοι στη μεγαλοσύνη μου.

Μην εκμεταλλεύεστε την καλοσύνη μου και μην τη θεωρείτε αδυναμία.

Μη νομίζετε πως είμαι πρόσφορο έδαφος για να αδειάσετε όλα τα κόμπλεξ και όλη τη δυστυχία που κουβαλάει ο εγκέφαλός σας.

Μην ξερνάτε επάνω μου τα απωθημένα σας.

Μη γεννάτε προβλήματα στη ζωή μου, την ώρα μάλιστα που δεν έχω καθαρίσει ακόμα το αίμα από τα πτώματα των προηγούμενων προβλημάτων που μου αραδιάσατε.

Μη με θεωρείτε δεδομένα «δυνατό» και «ικανό» και κυρίως μη με βλέπετε σαν μόνιμο σάκο του μποξ που «αντέχει».

Μη με προκαλείτε να αποποιούμαι την ευγενή μου φύση και να μετατρέπομαι σε κάποιον που ούτε εγώ αναγνωρίζω.

Μην πλησιάζετε πολύ κοντά, αν δε σας το επιτρέψω.

Μην απομακρύνεστε πολύ, αν δε σας διώξω.

Μη με βλέπετε ούτε σαν καλό παιδί μόνο, ούτε σαν πατέρα μόνο, ούτε σαν άντρα μόνο, ούτε σαν μηχανή παραγωγής χρημάτων, ούτε σαν ικανό μυαλό μόνο, ούτε σαν ηθικό άνθρωπο, ούτε σαν ακόμα ένα γρανάζι μιας μηχανής που θα χρησιμοποιήσετε για να σας παράγει το όχημα που θα σας αλλάξει τη ζωή.

Μη με λυπάστε, ούτε να με συμπονάτε.. Να με καταλαβαίνετε, μπορείτε?

Μην έρχεστε στον ύπνο μου για να με αναστατώσετε επεμβαίνοντας στο όνειρά μου, και κυρίως αυτό να μην το κάνετε στον ξύπνιο μου.

Μην ψάχνετε τρόπους να μου κόψετε τα φτερά, επειδή δεν αντέχετε ή δεν εγκρίνετε  το πέταγμά μου.

Μη μου εκδηλώνετε περισσότερη «αγάπη» από όση μπορώ να αντέξω ή να πιστέψω, γιατί τη νιώθω φυλακή.

Μην είστε εμφανώς ιδιοτελείς και κυρίως μην υποκρίνεστε τους ανιοδιοτελείς.

Μην είστε φίλοι, αν δεν ξέρετε πώς είναι.

Μην είστε εραστές, αν δεν ξέρετε πώς είναι, γιατί ούτε κι εγώ ξέρω.

Μη γαντζώνεστε πάνω μου, πνίγομαι.

Μην παρακολουθείτε τη ζωή μου, φοβάμαι.

Μη μένετε κοντά μου ή δίπλα μου, αν όλο σας το είναι δεν διψάει γι αυτό. Δεν σας θέλω χλιαρούς, δε σας θέλω μέτριους γιατί με παρασύρετε να γίνομαι λιγότερος από αυτό που μπορώ να είμαι.

Μην εκδηλώνετε την απαρέσκειά σας, το θυμό σας ή την οργή σας μαζί μου, με υπονοούμενα. Μόνο καθαρά, γιατί είμαι καθαρός και θέλω να παραμείνω.

Μη με θεωρείται ανόητο. Δεν είμαι. Ξέρω όμως να τον κάνω πολύ επιτυχημένα, αν χρειαστεί, αν αισθανθώ ότι απειλούμαι ή αν θέλω να σας δοκιμάσω.

Μη με δοκιμάζετε με χειριστικά τεχνάσματα. Τα αντιλαμβάνομαι και χάνω το ενδιαφέρον μου ή το σεβασμό μου για εσάς.

Μην προσπαθείτε να ακυρώσετε τον τρόπο σκέψης μου ή τα συναισθήματά μου: Αυτό-ακυρώνεστε εσείς μέσα μου.

Μην μου τηλεφωνείτε γα να μάθετε τα νέα μου, αν απλά θέλετε να τα χρησιμοποιήσετε ως τροφή για κοινωνικό σχολιασμό. Γιατί εγώ θα σας τα πω, έτσι κι αλλιώς, εσείς όμως θα μου κουνάτε το μαντήλι όσο απομακρύνομαι.

Μην θεωρείτε πως είμαι εγωιστής όταν σας μιλάω για τη ζωή μου, γιατί μπορεί να είμαι και να με ενοχλεί να μου το λέτε ή μπορεί να έχω ανάγκη να μιλήσω.

Μην εκλαμβάνετε ως δεδομένο πως είμαι κοινωνικός. Ούτε αντικοινωνικός. Γενικά, μην εκλαμβάνετε ως δεδομένο ότι είμαι «κάτι». Όλα είμαι και τίποτα ταυτόχρονα.

Μη με χαρακτηρίζετε με «επίθετα» μπροστά μου. Δε θα βρείτε ποτέ αυτά που εγώ θεωρώ πως μου ταιριάζουν και θα απογοητευτώ.

Μην έρχεστε σε μένα με συμπερασματικές καταφάσεις. Με απομακρύνετε. Λατρεύω τους ανθρώπους που με πλησιάζουν με φιλοσοφικές ερωτήσεις.

Μη γεμίζετε από μένα όσο εγώ αδειάζω.

Μην αδειάζετε κι εσείς για να γεμίσω εγώ.

Μη κρατάτε για τον εαυτό σας κάποια «καλά λόγια» που σκέφτεστε για μένα. Έχω ανάγκη να τα ακούσω. Δεν τα ακούω.

Μην κρατάτε για τον εαυτό σας ούτε κάποια «κακά λόγια» που σκέφτεστε για μένα. Έχω την ίδια ανάγκη να τα ακούσω.

Μην με πλησιάζετε για να γίνετε κοινωνοί της ζωής μου, όσο εσείς κρατάτε επτασφράγιστα μυστικά στο προσωπικό μας αλισβερίσι. Με υποτιμάτε και φεύγω.

Μη με φοβάστε.

Μη με κάνετε να σας φοβάμαι.

Μη μου δίνετε αξία με βάση τη δουλειά μου, το όποιο κοινωνικό status ή την εμφάνισή μου. Δεν είναι αυτά που εκτιμώ σε μένα.

Μην ακυρώνετε το παρελθόν μου. Το αγαπώ και είμαι περήφανος γι αυτό.

Μη σχεδιάζετε το μέλλον μου. Μπορώ εγώ να το κάνω καλύτερα από τον καθένα.

Μην προσπαθείτε να μου φορτώσετε ενοχές. Τις φορτώθηκα μόνος μου, τις έκοψα σε μικρά κομμάτια, τις κατάπια μπουκιά μπουκιά, βαρυστομάχιασα και τις ξέρασα.

Μη με γυρίζετε πίσω. Όσο εσείς με ψάχνετε κάπου εδώ γύρω, εγώ είμαι ήδη εδώ κοντά, μακριά σας.

Μην είστε παρατηρητές, να είστε συνοδοιπόροι, συνένοχοι.

Μην με κρίνετε για να μην κριθείτε από μένα.

Μην είστε απόντες όταν σας ανοίγω την καρδιά μου.

Μην ακούτε αυτά που θέλετε να ακούσετε, αλλά αυτά που λέω.

Μην με βλέπετε με τα μάτια του «πρέπει» αλλά κάτω από το πρίσμα της δικής μου ματιάς.

Μη μου βγάζετε πύρινους λόγους περί ηθικής. Έχω τη δική μου ηθική, είναι πολύτιμη και την κρατάω φυλαγμένη σε θυρίδα της καρδιάς μου. Το κλειδί το βρίσκει όποιος κατανοεί.

Μην έχετε γνώμη για τις επιλογές μου, αν δεν ερωτηθείτε για αυτές.

Μην ζείτε τη ζωή σας μέσα από μένα και κυρίως μην ελπίζετε πως θα ζήσω τη δική σας.

Μη με προκαλείτε, γιατί πλέον έμαθα να αντιδράω όπως ακριβώς αισθάνομαι, κι αυτή μου η αντίδραση θα σας φανεί «άγαρμπη» και θα με κρίνετε ξανά και έτσι θα ξανα-αισθανθώ πρόκληση. Δε θα κλείσει ποτέ αυτός ο φαύλος κύκλος.

Μη μου χαμογελάτε ψεύτικα και κυρίως μην κλαίτε ψεύτικα.

Μη χαίρεστε με τη στενοχώρια μου, μην τη χρησιμοποιείτε για να καλύψετε τα κενά σας. Μερικές φορές νιώθω να σπαρταράει το υπογάστριό σας όταν σας μιλάω για προσωπικό πρόβλημα.

Μην καταρρέετε με τη στενοχώρια μου. Δεν βοηθάτε. Και δεν θα σας ξαναμιλήσω ποτέ ανοιχτά.

Μη αισθάνεστε άσχημα όταν σας περιγράφω μία χαρά μου, και μην ψάχνετε εναγωνίως λόγους να μου παρουσιάσετε για τους οποίους δεν θα έπρεπε κανονικά να αισθανθώ χαρά. Μου φαίνεστε κατώτεροι των συνθηκών.

Μην κρατάτε πισινές μαζί μου, δε θα σας χρειαστούν, εκτός κι αν έχετε σκοπό να στραφείτε εναντίον μου. Τότε καλύτερα να κρατάτε πισινές.

Μην είστε αμετροεπείς όταν δεν ταιριάζει στη συνθήκη και σχεδόν ποτέ δεν ταιριάζει.

Μη μου βάζετε φρένο όταν ενθουσιάζομαι, δε μου συμβαίνει συχνά και όταν συμβαίνει θέλω να το ζήσω μέχρι τέρμα, και να υποστώ το πιθανό κόστος.

Μην προσπαθείτε να με ξεγελάσετε, καταλαβαίνω περισσότερα από όσα δείχνω.

Μην είστε λίγοι, ούτε μικροί. Δεν μου ταιριάζει.

Μη σταυρώνετε τα χέρια, μη σφίγγετε τα χείλη, μην αμύνεστε, δεν επιτίθεμαι.

Μη σχολιάζετε και μη συγχέετε τον ανδρισμό και τη σεξουαλικότητά μου με την ευαισθησία μου, τη δύναμή μου με το κουράγιο μου, τις γνώσεις μου με τις σκέψεις μου, τη γνώμη μου με τα συναισθήματά μου, την παιδικότητά μου με την ευθύνη μου, τη ζωή μου με τη ζωή σας.

Μην ξεχνάτε ποτέ, πως είμαι άνθρωπος κι εγώ.. ψυχούλα έχω.. και κυρίως…

Μη με κάνετε να πονάω άλλο! 

Thinking outside of the referendum box

28 Ιουνίου 2015

Δημοψήφισμα, ουρές στα ΑΤΜ, capital controls, ευρώ ή δραχμή, Ευρώπη ή Ελλάδα, άγχος, ταχυπαλμία, κρίση πανικού, ένας λαός στα πρόθυρα νευρικής κρίσης ένα καλοκαιρινό βράδυ του Ιουνίου του 2015...
Κλείστε την τηλεόραση. Βάλτε μουσική, ένα ποτήρι κρασί, καθίστε στο μπαλκόνι και σκεφτείτε σε ησυχία. Ακούστε τον παλμό της ζωής σας στην καρδιά σας. Σκεφτείτε το βλέμμα ενός μικρού παιδιού. Χαμογελάστε. Θυμηθείτε πως ήρθατε σε αυτόν τον κόσμο για να χαρείτε τη ζωή. Ένα ολόκληρο έθνος έχει περάσει σε έναν ανισόρροπο ρυθμό ταχυπαλμίας. Πάρτε βαθιές ανάσες και χαλαρώστε. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, είναι "συλλογικό", γιατί ισχύει για όλους το ίδιο, και αυτή ακριβώς είναι και η λύση του. "Όπως όλοι έτσι κι εμείς" που έλεγαν και οι γιαγιάδες μας. Ειλικρινά, και δεν το λέω για σχήμα λόγου, ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ, ΜΑΚΑΡΙ αυτά να ήταν τα προβλήματά μας. Παρασυρόμαστε σε εντάσεις με φίλους, διχαζόμαστε, μονοιάζουμε, διαφωνούμε, διαπληκτιζόμαστε.. άλλοι κλαίνε, φοβάμαι πως κάποιοι θα θεωρήσουν πως "καταστρέφονται" και ίσως οδηγηθούν σε πράξεις απελπισίας. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Με ευρώ ή χωρίς αυτό, με Ευρώπη ή χωρίς αυτήν, με καινούριο γυαλιστερό αυτοκίνητο, με σαράβαλο ή χωρίς αυτοκίνητο, με τεράστιες κοινωνικές αδικίες (όπως ζήσαμε 2500 χρόνια στην Ελλάδα) ή χωρίς αυτές (που δεν το πιστεύω), ήρθαμε να ζήσουμε μία και μόνο ζωή... Μία. Μία ζωή. Δεν είναι πρόβα. Είναι πρεμιέρα. Και θα την κουμαντάρουμε με τέτοιο τρόπο ώστε στο τέλος να κλείσουμε τα μάτια χαμογελώντας ικανοποιημένοι ή όχι, από όσα προσπαθήσαμε να αντλήσουμε από αυτήν. Διαχρονικά, είμαστε από τους τυχερούς ανθρώπους, που η ζωή τους έμελλε να διασταυρωθεί με γεγονότα τεράστιας σημασίας για τον κόσμο, την Ευρώπη ή τη χώρα. Ζήσαμε πριν και μετά από ένα millennium, είδαμε Ολυμπιακούς Αγώνες στη χώρα, κάποιοι από εσάς πρόλαβαν και τη Χούντα, οι γονείς μας εμφύλιο ή κατοχή, είδαμε μία Ενωμένη Ευρώπη, είδαμε ενιαίο νόμισμα, είδαμε πτώση τείχους του Βερολίνου και κάποιοι έζησαν την ανέγερση τειχών στη Λευκωσία, εξελιχθήκαμε, πήγαμε πολύ μπροστά και τώρα οπισθοδρομούμε. Συμφωνώ. Είναι βήματα πίσω σε σχέση με το σημείο που είχαμε φτάσει ως λαός, ως Ευρωπαίοι, ως κόσμος. Βλεπουμε τί γίνεται το 2015 σε άλλα μέρη του κόσμου που δεν γινόταν ούτε το 1900 (Τζιχαντιστές κτλ). Είμαστε τυχεροί που ο λαχνός μας κλήρωσε να μένουμε Ελλάδα, και Ευρώπη. Με όποιον τρόπο. Είμαστε τυχεροί. Με ή χωρίς ευρώ. Με ή χωρίς Ενωμένη Ευρώπη. Με ή χωρίς το "μέλλον το οποίο ονειρευτήκαμε". Μερικές φορές λένε, να μην σε αξιώσει ο Θεός να καταντήσεις να γίνεις αυτό που πάντα ονειρευόσουν. Σκεφτείτε το. Όλα αυτά που ζούμε είναι η ζωή μας. Δεν είναι κάτι έξω από αυτήν. Θεωρώ πως τα πράγματα αυτές τις μέρες είναι πάρα πολύ οριακά για πολλούς από εμάς. Κι όταν τα πράγματα είναι τόσο μα τόσο οριακά, θα πρότεινα να βγαίνουμε από τον εαυτό μας, να ταξιδεύουμε στο διάστημα και να κοιτάμε προς τα κάτω, προς την πλευρά της Ελλάδας και να παρατηρούμε από εκεί, με το βλέμμα μας ανάμεσα σε φωτεινά αστέρια και πολύχρωμους γαλαξίες, το τί ακριβώς συμβαίνει στη χώρα και στους ανθρώπους της. Πώς θα το κρίναμε άραγε? Είναι πολύ παρηγορητικό να σκέφτεσαι πως υπάρχει πάντα κάτι το οποίο έχεις την "πολυτέλεια" να αρνείσαι. Κι εγώ αρνούμαι να ακολουθήσω, να ενσωματωθώ, να αφομοιώσω τη μαζική υστερία. Όχι, δεν αποφεύγω την πραγματικότητα. Απλά, δεν είναι αυτή η δική μου πραγματικότητα, επειδή πολύ απλά δεν θέλω να είναι αυτή. Τα μέσα για να ζήσω τη ζωή μου μπορεί να αλλάξουν δραματικά. Όχι όμως ο στόχος. Όχι όμως η ζωή μου. Ίσως αλλάζει ο δρόμος, όχι όμως η ουσία μου. Ο μικρός που θα ξυπνήσει αύριο το πρωί δίπλα μου, θα μου χαμογελάσει ή θα μου γκρινιάξει με τον ίδιο τρόπο που το έκανε και το 2014 με μνημόνιο ευρώ, και το 2015 με δημοψήφισμα και ευρώ, και θα το κάνει με τον ίδιο τρόπο και το 2016 με πιθανή δραχμή και εκτός Ευρώπης, και θα έχει όνειρα να κάνει για τη ζωή του. Όπως κι εγώ. Σας το υπόσχομαι και σας το προτείνω.
Thinking outside of the box για την εξοδο από μία μαζική εθνική υστερία.

Οι πραγματικότητες

24 Μαίου 2015

18 Μαΐου 2015, πρωί: Δουλειά και αμέσως στην κλινική για προεγχειρητικό έλεγχο για τον μικρό. Έχει να περάσει από 4 «αποστολές» όπως τις ονόμασες και παίζετε μέσα στην κλινική τους ήρωες: ηλεκτροκαρδιογράφημα, ακτίνα θώρακα, αιμοληψία, έλεγχος ιστορικού & συζήτηση με αναισθησιολόγο. Στο τέλος κάθε αποστολής ο μικρός ήρωας γίνεται πιο δυνατός και πιο μεγάλος. Μετράει το ύψος του πάνω στο σώμα σου να δει μέχρι πού σε φτάνει. Τέσσερις φορές μέσα σε μία ώρα ψήλωσε! Και πολύ το χάρηκε! Το ξέρετε πως στην αιμοληψία το αίμα του ήταν μπλέ? Ναι, ναι, ήταν μπλε! Όπως τα στρουμφάκια! Κι όταν τελειώσουν όλες οι αποστολές θα έχει γίνει σαν τον Ξεφτέρη! Έφυγε περήφανος και με εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Κι εσύ με ένα ξαλαφρωτικό «ουφ» για την 1^η μέρα της περιπέτειας. «Πέρασες ωραία μικρέ στη σημερινή περιπέτεια?» «Ναι, μπαμπά, ήταν πολύ ωραία βόλτα!». Επιστροφή στο σπίτι. Τηλεφωνική ενημέρωση συγγενών και φίλων για τα συμβάντα της ημέρας. Ακουμπάς το κυπελλάκι για τα πρωινά ούρα στο μπάνιο, για να μην το ξεχάσεις…

             18 Μαΐου 2015, νωρίς το απόγευμα: Ο μικρός κοιμάται. Ο μπαμπάς μπαίνει στο facebook. Εδώ δεν υπάρχουν αποστολές. Εδώ υπάρχουν φίλοι που δεν ξέρουν πώς πέρασε η μέρα σου μέχρι τώρα. Αλλά και άλλοι, που ξέρουν. Το κλίμα είναι σχεδόν πάντα πιο «έξω καρδιά». Ξεχνιέσαι λίγο. Μιλάς με κόσμο που γνωρίζεις ή που δεν γνώρισες ποτέ από κοντά. Περνάς εξίσου καλά. Διαβάζεις ή γράφεις σε αναρτήσεις «ένα ‘κάποτε’ φταίει που τώρα το ‘ποτέ’ πανηγυρίζει». Χαμογελάς σε μια οθόνη. «Τζιχδανειστές. Η ατάκα που συνδυάζει τους δολοφόνους τζιχαντιστές με τους ευρωπαίους εταίρους και την απειλή χρεοκοπίας της Ελλάδας». Ή γελάς δυνατά. Ή διαβάζεις κάτι που θέλει να μοιραστεί κάποιος και συγκινείσαι. Ουσιαστικά το μυαλό σου έχει αποσυντονιστεί από την πρωινή εμπειρία, παρόλο που ότι βλέπεις στο facebook με έναν τρόπο το συνδέεις με σένα και τη ζωή σου, για να μη σου πω με την συγκεκριμένη στιγμή που ζεις. Όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες μέσα σου, σχεδόν χαλαρώνεις. Είναι σαν κάποιος να πήρε ένα μικρό ηλεκτρονικό σφουγγάρι κι έσβησε πρόσκαιρα το άγχος, τον πόνο, τη θλίψη και την αγωνία αυτού που έρχεται. Αν όμως γυρίσεις τα μάτια σου από την οθόνη, ακούς τον μικρό να ροχαλίζει και σε πιάνει ταχυπαλμία… Τα επαναφέρεις στην οθόνη και σε απορροφάει στη δική της πραγματικότητα.

            18 Μαΐου 2015, απόγευμα. Ο μικρός ξυπνάει. Βόλτα στην παραλία. Τον προετοιμάζεις για τη δύσκολη, μεγάλη αποστολή της ημέρας που ξημερώνει. Πρέπει να ξυπνήσετε στις 5μιση το πρωί και να πάτε στην κλινική. Πρέπει να περάσει την τελευταία δοκιμασία, για να σας πουν οι γιατροί «αν δίνουν το ΟΚ για να μεγαλώσει ο μικρός και να γίνει 4 ετών». Αλλά για να το πουν αυτό, πρέπει να ξυπνήσετε πολύ νωρίς, όσο ακόμα είναι βράδυ έξω, και να πάτε στην κλινική για να κοιμηθείτε εκεί λίγο ακόμα. Είναι πολύ χαρούμενος και ανυπομονεί να έρθει η επόμενη μέρα για να πάει να παραλάβει το μετάλλιο από τον γιατρό. Αυτός χαμογελάει, εσύ βουρκώνεις μέσα σου.. Αχ αυτό το μέσα σου, πόσα μαζεύει.. και δεν υπάρχει κι εύκολος κάδος ανακύκλωσης ή ένα οριστικό delete από τα deleted.

            18 Μαΐου 2015, βράδυ. Ο μικρός κοιμάται. Ο μπαμπάς μπαίνει στο facebook. Αυτόματη αλλαγή ρυθμών. «Ας αλλάξουμε θέμα και κλίμα» όπως λένε στις ειδήσεις. Είναι πολύ πιο δύσκολο να ξεχαστείς, γιατί η ώρα πλησιάζει επικίνδυνα, όμως υπάρχει πάλι αυτή η αίσθηση μιας πραγματικότητας, που στα αλήθεια συμβαίνει μέσα στην οθόνη σου, που δεν την αγγίζει η προσωπική σου αγωνία, και που θα εξακολουθήσει να συμβαίνει και αύριο το πρωί, όταν εσύ δεν θα έχεις πια φωνή να συμμετέχεις. Αν πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη και δεις τον μικρό που κοιμάται, δαγκώνεσαι. Βουρκώνεις. Τον λυπάσαι για αυτό που πρέπει να περάσει αύριο. Δεν του αξίζει η ταλαιπωρία. Όχι άλλη. Αλλά έτσι δεν του προσφέρεις και λύση. Ούτε τον εαυτό σου βοηθάς. Κι επανέρχεσαι στην ηλεκτρονική πραγματικότητα, με σχεδόν τους ίδιους, σταθερούς ηλεκτρονικούς φίλους, σε μία νύχτα αλλιώτικη από τις άλλες για σένα αλλά όχι για αυτήν την πραγματικότητα. Και τελικά, δεν ξέρεις ποια πραγματικότητα ζεις. Ή μήπως τις ζεις και τις δύο? Δε νυστάζεις, αλλά πρέπει να ξαπλώσεις. Κλείνεις τον υπολογιστή. Ξαπλώνεις δίπλα στον μικρό. Με ανοιχτά τα μάτια. Μέχρι τις 5μιση το πρωί.

            19 Μαΐου 2015, άγριο χάραμα: Σηκώνεστε στις 5μιση. Ο μικρός ξυπνάει χαρούμενος και τρέχει στη βαλιτσούλα που του ετοίμασες. Την πιάνει όλο χαρά και λέει «μπαμπά, τώρα θα πάμε για την αποστολή?». Δεν έχεις κλείσει μάτι όλη νύχτα αλλά χαμογελάς και τον συνοδεύεις στην τουαλέτα να κατουρήσει στο κυπελλάκι. Όμως τα τσίσα δεν έχουν χρώμα μπλέ, όπως κανονικά θα έπρεπε αφού οι αποστολές τον μετατρέπουν στο πιο έξυπνο και δυνατό στρουμφάκι! Οπότε θα τα πάρουμε μαζί μας στην κλινική, να τους τα δώσουμε να τα φτιάξουν, να τα κάνουν να είναι μπλέ! Τον ντύνεις, τον ετοιμάζεις και ξεκινάτε. Άφιξη στην κλινική και τακτοποίηση στα δωμάτια. Πρωινό ελεύθερο για ξενάγηση στους χώρους (κάπως έτσι θα το παρουσίαζαν τα τουριστικά προγράμματα). Μέχρι που έρχεται ο «ξεναγός» να τον πω?, υπεύθυνος της αποστολής να το πω?, έρχεται λοιπόν κάποιος και σου δίνει μία σύριγγα με ένα ροζ υγρό που μυρίζει φράουλα. Σου το δίνει λέγοντας «δώστε το στον μικρό, είναι πόσιμο όχι ενέσιμο, είναι η προ-νάρκωση για να χαλαρώσει λίγο, να ψιλο-ζαλιστεί πριν περάσουμε στην κύρια νάρκωση». Και βλέπεις μπροστά σου το γιο σου να σου γελάει, να χαίρεται, να ανυπομονεί να ζήσει την μεγάλη περιπέτεια που θα τον κάνει τεσσάρων ετών, και του λες «έλα να πιούμε αυτό το σιρόπι από μούρα, όπως αυτά που έχουν τα στρουμφάκια! Θα σε προετοιμάσει για τη μεγάλη περιπέτεια. Ανοίγει με εμπιστοσύνη το στόμα του και πίνει το υγρό. Εσύ σχεδόν βουρκώνεις, αισθάνεσαι ένοχος για κάτι, αλλά δεν ξέρεις για τι. Και θυμάσαι την άλλη πραγματικότητα που ζεις, στην οποία είχες διαβάσει κάτι εξαιρετικό από τον Τάσο Λειβαδίτη, τον μετρ του είδους και σουπερ σταρ του facebook «Μέσα στον ύπνο μας κοιμούνται τα πιο όμορφα ταξίδια. Κι εγώ δεν έχω άλλο όπλο από το να διηγούμαι ψεύτικες ιστορίες και να τις πιστεύω». Και αυτό ακριβώς κάνεις εδώ και δύο μέρες, και θα τολμούσα να παραδεχτώ πως το κάνεις με μεγάλη επιτυχία. Και τώρα τον προετοιμάζεις και για ένα ακόμα όμορφο ταξίδι σύμφωνα με τον Λειβαδίτη. Όμως, δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις έτσι. Περνάνε περίπου είκοσι λεπτά. Η προ-νάρκωση δεν είχε κανένα εμφανές αποτέλεσμα στη διάθεση του μικρού, ο οποίος τρέχει σέρνοντας τη βαλιτσούλα του στο δωμάτιο από άκρη σε άκρη. Μέχρι που έρχεται ο νοσοκόμος. «Μεγάλε, είσαι έτοιμος? Πάμε!» του λέει, και ο μικρός τρέχει και του πιάνει το χέρι! Οι δυο τους μπροστά, από πίσω μπαμπάς και μαμά κατευθύνεστε προς το χειρουργείο. Ο μικρός δεν γυρίζει να ρίξει ούτε ένα βλέμμα πίσω. Θέλει να είναι θαρραλέος και περήφανος τη στιγμή της απονομής του μεταλλίου αφού η αποστολή ξεκινάει. Και κλείνει η πόρτα της εισόδου στα χειρουργεία. Και οι γονείς είναι έξω από αυτήν. Και ο μικρός είναι μέσα από αυτήν. Και αρχίζεις να μετράς περίπου 45 λεπτά. Αυτά τα λεπτά, ανεξήγητο πώς, δεν έτρεχαν με τον ίδιο ρυθμό στους δείκτες του ρολογιού. Για να ξεχαστείς λοιπόν, τι μπορείς να κάνεις? Μα να ανοίξεις το έξυπνο κινητό και να μπεις για λίγο στην άλλη πραγματικότητα…

            19 Μαΐου 2015, 8 το πρωί: Στην ηλεκτρονική πραγματικότητα κυριαρχεί ένα άρθρο για το πώς μπορείς να αποφύγεις τους τοξικούς ανθρώπους. Και ένα άλλο άρθρο για το πώς αποχωρίζεσαι από φίλους – φορτία του παρελθόντος ή ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό ως φορτίο του παρελθόντος.. Διαβάζεις λίγο, ξεχνιέσαι, σχεδόν θέλεις να σχολιάσεις, να πεις την άποψή σου.. λες και αυτό σε καίει τώρα. Αυτήν την ώρα ο γιος σου είναι μέσα στο χειρουργείο κι εσύ αντί να… αλήθεια, αντί να…τι? Τι μπορείς να κάνεις όταν ο γιος σου είναι μέσα στο χειρουργείο? Πόσες εναλλακτικές έχεις? Πόσο μπορείς να βοηθήσεις ή να συμπάσχεις αυτήν ακριβώς τη στιγμή? Αισθάνεσαι πως αν κλείσεις το κινητό και βγεις από την εναλλακτική πραγματικότητα που απλόχερα σου προσφέρει δίοδο διαφυγής, θα λιποθυμήσεις. Έτσι νομίζεις. Και το κλείνεις το κινητό.

            19 Μαΐου 2015, 8:15 το πρωί: Ανεβαίνεις στο δωμάτιο. Τρως τα νύχια σου και περιμένεις. Έχεις κατεβασμένο το κεφάλι και σκεπτικό. Δεν μπορείς να μιλήσεις. Ούτε να γελάσεις. Περιμένεις. Τόσο απλά…

            19 Μαΐου 2015, 8:30 το πρωί: Αρχίζει να χτυπάει το κινητό σου. Φίλοι και συγγενείς ανυπομονούν να μάθουν πώς πήγε η επέμβαση. Εξηγείς πως δεν τελείωσε. Βλέπεις τον γιατρό στο διάδρομο να σε πλησιάζει. Κλείνεις το τηλέφωνο. Κατευθύνεσαι κοντά του. Ψύχραιμος. «Η επέμβαση πήγε καλά. Τον έχουμε στην ανάνηψη. Ξέρετε, κάθε παιδί αντιδράει πολύ διαφορετικά στην ανάνηψη. Δεν μπορούμε να προδικάσουμε τη δική του αντίδραση. Να ξέρετε πως τις πρώτες δύο ώρες ουσιαστικά δε θα σας αναγνωρίζει. Θα τον φέρουμε σε λίγο»

            19 Μαΐου 2015, 8:45: Ένα μικροσκοπικό φορείο με κάγκελα τρίζει στο διάδρομο. Αναγνωρίζεις τα μαλλάκια και τρέχεις! Ένα παιδί χτυπιέται σαν τρελό στα κάγκελα, αδυνατώντας να ελέγξει τα χέρια και τα πόδια του, έχει γουρλωμένα μάτια από τρομάρα και «ντάγκλα». Προσπαθείς να τον χαϊδέψεις. Τινάζεται. Κλαίει. Πονάει. Τραβάει με δύναμη τον ορό από τα χέρια του. Τον τοποθετούν στο κρεβάτι. Οι ίδιες αντιδράσεις. Τέσσερις άνθρωποι προσπαθούν να τον ηρεμήσουν μπας και χαλαρώσει και κοιμηθεί. Κανένα αποτέλεσμα. Φωνάζει «μπαμπά αγκαλιά», αλλά αυτό το «μπαμπά» έρχεται από πολύ μακριά, ακούγεται απόκοσμο, σαν ξένο… τον παίρνεις αγκαλιά, τινάζεται, χτυπιέται, τραβάει τον ορό, πηγαίνει στη μαμά του, δεν ηρεμεί, ξαπλώνει στο κρεβάτι, δεν ηρεμεί, τον χαϊδεύουν οι γιαγιάδες, χτυπιέται, φωνάζει, πονάει, κλαίει… Οι γιαγιάδες βουρκώνουν απομακρύνονται λίγα βήματα, τον ξαναπαίρνεις αγκαλιά, του ψιθυρίζεις στο αυτί, του τραγουδάς τα νανουρίσματα που του τραγουδάς κάθε βράδυ, ησυχάζει για δευτερόλεπτα και πάλι τα ίδια. Η ώρα περνάει. Νομίζεις πως περνάνε μέρες. Τα τηλέφωνα χτυπάνε, δεν μπορείς να τα σηκώσεις, ούτε θέλεις μάλλον, βουρκώνεις, χαϊδεύεις, νανουρίζεις, κρατάς τα χέρια να μην τραβάνε τον ορό, να μη χτυπάνε με δύναμη στα κάγκελα του κρεβατιού, κοντεύεις να λυγίσεις, δε λυγίζεις, τον χαϊδεύεις, του τραγουδάς, του κρατάς τα χέρια, τον παίρνεις αγκαλιά, πονάει, κλαίει, τον αφήνεις στο κρεβάτι, ηρεμεί για λίγο. Κοιτάς το ρολόι…

            19 Μαΐου 2015, 12:00 το μεσημέρι: Πηγαίνεις για τσιγάρο με έναν τεράστιο κόμπο στο λαιμό. Ξανανοίγεις το κινητό επίτηδες. Ψάχνεις μία προηγούμενη ανάρτηση που είσαι σίγουρος πως είδες πρόσφατα… «You are not born a winner. You are not born a loser. You are born a chooser!». Ο μικρός επιτέλους ηρέμησε και τον πήρε ο ύπνος. Εσύ ανοίγεις την πορτούλα της ηλεκτρονικής πραγματικότητας. Εκεί είναι άνοιξη. Χαμογελάς.

            19 Μαΐου 2015, βράδυ:  Στις 8 το βράδυ έξοδος από την κλινική. Το παιδί ζωντανό, ζωηρό, σχεδόν χαρούμενο.. «Αγόρι μου, σου άρεσε η μεγάλη περιπέτεια σήμερα? Πήρες όλα τα μετάλλια! Είσαι ο νικητής!». «Μου άρεσε μπαμπά, αλλά πονάει ο λαιμός μου, ο γιατρός έπεσε πάνω μου ολόκληρος» «Ναι αγόρι μου, είχατε μία μάχη μέσα σε εκείνο το δωμάτιο, εσύ τον νίκησες το γιατρό, αλλά εκείνος πρόλαβε να σου γρατζουνίσει λίγο το λαιμό, μπορεί να πονάς για λίγες μέρες, αλλά ήσουν πολύ θαρραλέος». Ο μικρός χαίρεται μεν, πονάει και κλαίει δε…

            Το ίδιο βράδυ στην τηλεοπτική πραγματικότητα υπάρχει ο 1^ος ημιτελικός της Eurovision. Ο μόνος που μπορεί να σε παρηγορήσει τώρα είναι ο καναπές, αφού πονάς ολόκληρος από τις 2 μέρες αϋπνίας, από την σωματική και ψυχική ταλαιπωρία που σου συμβαίνει από χτες το πρωί μέχρι σήμερα το βράδυ. Ευτυχώς πέρασε κι αυτή η μέρα. Ακούγεται μία πολύ ωραία μελωδία από την τηλεόραση. Είναι το τραγούδι της Εσθονίας.. Το ρεφρέν λέει «goodbye to yesterday» και νομίζεις πως σου κλείνει το μάτι. Αυτή τώρα, τι είδους πραγματικότητα είναι?

            20 Μαΐου 2015, βράδυ: Έχεις ψυχοθεραπεία μέσω skype. Και κοιτάς την οθόνη που συνήθως φιλοξενεί τους ηλεκτρονικούς σου φίλους, να φιλοξενεί τον θεραπευτή σου. Αλήθεια, αυτό σε ποια από τις δύο πραγματικότητες ανήκει? Στην πραγματική πραγματικότητα ή στην ηλεκτρονική / εναλλακτική? Νομίζω πως αυτό το τελευταίο step είναι απλά αυτό που σου επιβεβαιώνει ότι υπάρχει μία γέφυρα σύνδεσης των δύο πραγματικοτήτων. Και είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ποιες γέφυρες θα περάσουμε και ποιες θα κάψουμε! Και ίσως αυτό το κείμενο είναι γραμμένο από την κουπαστή στη μέση της γέφυρας…  

Δεν έχουμε ένα παιδί αν...

8 Μαίου 2015

Δεν έχουμε ένα παιδί,

… αν έτσι προσπαθούμε απλά να εκδηλώσουμε το καπρίτσιο του να έχει κανείς ένα παιδί…

…αν το απειλούμε ότι θα το διώξουμε ή θα φωνάξουμε την αστυνομία κάθε φορά που δεν κάνει ότι θέλουμε εμείς…

… αν το «εγκαταστήσουμε» μπροστά σε μια τηλεόραση για να ασχοληθούμε εμείς με τα δικά μας πράγματα…

…αν το εξαναγκάσουμε στον υποχρεωτικό μεσημεριανό ύπνο για να μην κάνει θόρυβο και να μας αφήσει να ξεκουραστούμε με την ησυχία μας…

.. αν κάθε νύχτα που μας ζητάει να του διηγηθούμε ένα παραμύθι για να κοιμηθεί, εμείς του υποσχόμαστε πως θα το κάνουμε την επόμενη μέρα που θα είμαστε λιγότερο κουρασμένοι…

… αν το εξαναγκάσουμε να ακολουθήσει τα χόμπι που αρέσουν σε εμάς ενώ σε αυτό δεν του ξυπνούν κανένα ενδιαφέρον…

…αν του υπενθυμίζουμε κάθε 5 λεπτά πόσο καλά κάναμε εμείς όλα τα πράγματα όταν ήμασταν στην ηλικία του…

…αν προσπαθούμε να το κάνουμε να ηρεμήσει με βίαιο τρόπο ενώ ταυτόχρονα του ουρλιάζουμε «Σου είπα πως δεν πρέπει να γκρινιάζεις!»

…αν το κάνουμε να αισθάνεται πως δεν είναι ικανό για τίποτα επειδή του έπεσε ένα ασήμαντο ποτήρι γάλα…

… αν το χρησιμοποιούμε ως τρόπαιο στο διαζύγιό μας ή του επιβάλλουμε να διαλέξει με ποιον θέλει να ζήσει…

… αν πιστεύουμε ότι το να περνάς χρόνο μαζί του σημαίνει να το κουβαλάμε στις δικές μας υποχρεώσεις ή στη δουλειά μας ή για να στείλουμε τραπεζικά εμβάσματα…

…αν το αντιμετωπίζουμε ως το δέκτη των νεύρων που μας δημιούργησε το αφεντικό στη δουλειά ή η άδικη ζωή μας…

…αν του τιμολογούμε όλα τα έξοδα που συνεπάγεται η ύπαρξή του για εμάς…

…αν του επαναλαμβάνουμε συνέχεια πόσο άσχημα έπαιξε σε εκείνον τον αγώνα που δεν άκουγε τις συμβουλές που ασταμάτητα του δίναμε ουρλιάζοντας από την εξέδρα…

… αν το επιπλήττουμε δημοσίως για το πόσο άσχημα συμπεριφέρεται λέγοντάς του πως μας κάνει ρεζίλι μπροστά σε όλους…

… αν το αφήνουμε να μας κοιτάει με βλέμμα αγάπης σχεδόν ικετευτικό ενώ εμείς το σκοτώνουμε με την αδιαφορία μας…

…αν δεν μπορούμε μία φορά να βγάλουμε τη γραβάτα και να την κάνουμε πειρατική σημαία στο καράβι που θα φτιάξουμε με τις καρέκλες της τραπεζαρίας…

… αν το πασάρουμε συνεχώς σε άλλους για να το αναθρέψουν ενώ εμείς είμαστε συνεχώς απασχολημένοι με τις πολύ σημαντικές δουλειές μας…

… αν ποτέ μα ποτέ μα ποτέ δεν θα έχουμε το μεγαλείο να σταθούμε γονατιστοί και να προσπαθήσουμε να δούμε τον κόσμο κάτω από το δικό του πρίσμα.

Όχι, δεν έχουμε ένα παιδί, αν υποκρινόμαστε πως προσπαθούμε να του δώσουμε τα πάντα για να γίνει ευτυχισμένο στερώντας του αυτόν που πιο πολύ χρειάζεται για να γίνει πραγματικά ευτυχισμένο.

Έχουμε ένα παιδί, γιατί ακόμα κι αν έχουμε κάποιες από τις παραπάνω αδυναμίες, η ζωή, κάθε μέρα, μέρα με τη μέρα, μας δίνει την ευκαιρία να συμφιλιωθούμε με αυτήν.

Έχουμε ένα παιδί, διότι, παρόλο που θα μπορούσαμε να συγκεντρωθούμε καλά και να ανακαλύψουμε όλα τα τρικ που χρησιμοποιεί αυτός ο μικρός μάγος, είναι πιο σοφό να καθήσουμε απλά και αναπαυτικά και να απολαύσουμε τη μαγεία που μας κερνάει…

(Δική μου αποσπασματική μετάφραση από το πρωτότυπο κείμενο στα ισπανικά του Arturo Claria’).

(Αν)Ασφαλές Καταφύγιο

24 Μαρτίου 2015

Αυτή τη στιγμή το ζευγάρι στον κάτω όροφο τσακώνεται. Εδώ και τρία τέταρτα για την ακρίβεια. Αλλά δεν μαλώνουν απλά. Ουρλιάζουν.

Ουρλιάζουν τόσο δυνατά, που όταν πήγα να βάλω τον γιο μου για ύπνο, φοβόταν μόνος του στο δωμάτιο.. σούφρωνε τα μάτια του και προσπαθούσε να καταλάβει τι είναι αυτό που ακούγεται και τί συμβαίνει…

Ουρλιάζουν τόσο δυνατά που απορώ πώς πραγματικά θα μπορούν να ξανα-αντικρίσουν ο ένας τον άλλον αύριο το πρωί. Ή να ξανακοιμηθούν μαζί. Ή να φάνε μαζί. Ή να μπουν στο ίδιο αυτοκίνητο. Ή να χαμογελάσουν με κάτι αστείο μαζί. 

Έχουν δύο παιδιά. Το αγόρι στην 1^η Δημοτικού, το κορίτσι στα προνήπια.

Μέσα στον πανικό, μέσα στα «μαλακισμένη, σήκω φύγε από ‘δω, να μη σε βλέπω μπροστά μου» και στα «όοοοοοχι αγόρι μου, δεν στα ‘πανε καλά τα πράγματα» ακούγονται και τα κλάματα της μικρής τους κόρης. Την περισσότερη ώρα αυτά τα κλάματα δεν ακούγονται, καλύπτονται από τα ουρλιαχτά.. Κάποιες φορές όμως η μικρή τους ξεπερνάει και η φωνή της φτάνει διαπεραστική μέχρι το σαλόνι μου. Κλαίει πολύ δυνατά και πού και πού φωνάζει «μαμάαα». Ένα κλάμα βαθύ, πότε έντονο πότε απελπισμένα τρεμάμενο...

Μου πέρασε από το μυαλό να πάω να χτυπήσω το κουδούνι τους (που αμφιβάλλω αν θα το ακούγανε) και με πολύ ήρεμο και cool ύφος να πω «να ανέβει η μικρή στο σπίτι μου να παίξει με τον γιο μου? Και ο άλλος ο μεγάλος?». Δεν το έκανα. Ίσως γιατί απλά κώλωσα. Ίσως πάλι γιατί φοβάμαι πως θα άναβαν περισσότερο το αίματα και τελικά γιατί ουσιαστικά πιστεύω πως ποτέ δεν θα με άφηναν να πάρω τα παιδιά στο σπίτι μου, μέσα στην έντασή τους. Κανείς δεν πήγε. Κανείς δε χτύπησε το κουδούνι τους. Όλοι μας κρυμμένοι πίσω από κλειστές πόρτες, στη δική μας θερμοκοιτίδα, κάνουμε πως δεν συμβαίνει τίποτα. Και καλά κάνουμε. "Δεν είναι σωστό να επέμβουμε, είναι ντροπή, κουτσομπολιό κτλ".... και ταυτόχρονα όλοι μας σκεφτόμαστε τουλάχιστον τα παιδιά και η καρδιά μας πονάει με αυτό το υπόκωφα εκκωφαντικό αλλά και εκκωφαντικά υπόκωφο κλάμα της μικρής. 

Θα υποθέσω με σχετική βεβαιότητα πως δεν υπήρξε κανενός είδους χειροδικία, παρά μόνο άγρια λεκτική φιλονικία. Θα υποθέσω επίσης με σχετική βεβαιότητα πως τα παιδιά πληγώθηκαν άσχημα και ένιωσαν να σκίζονται στα δύο. Πρέπει να υποστηρίξουν κάποιον? Να «αγκαλιάσουν» κάποιον? Να αρνηθούν τον άλλον? Κι αν ο ένας φύγει αυτή τη στιγμή από το σπίτι? Κι αν τα θέλει μαζί του? Να πάνε? Να μείνουν? Να κλάψουν? Να ουρλιάξουν? Να μετανιώσουν τη στιγμή που γεννήθηκαν? Να ωριμάσουν 20 χρόνια μέσα σε τρία τέταρτα? Νομίζω πως θα ήθελαν minimum να εμφανιστεί ένα μαγικό χέρι και να τους μεταφέρει κάπου αλλού, πχ στο σπίτι της γιαγιάς, για να μην το ζουν όλο αυτό να συμβαίνει…

Και κάπως έτσι ήρθε στο μυαλό μου η λέξη «καταφύγιο». Να βρουν ένα καταφύγιο αυτά τα παιδιά γι’ αυτή τη δύσκολη ώρα. Κι ο καθένας από τους δύο γονείς θα ήθελε μάλλον να βρίσκεται σε ένα ασφαλές καταφύγιο και όχι να πρέπει να το περάσει αυτό. 

Αλλά τελικά, τί είναι αυτό που λέμε «καταφύγιο»? Είναι πραγματικά κάποιος χώρος στον οποίο μπορείς να κρυφτείς από τον κόσμο κι από όσα άσχημα τον περιβάλλουν? Είναι κάποια τετραγωνικά μέτρα που βρίσκονται κάποια εκατοντάδες μέτρα ή χιλιόμετρα μακριά από το σημείο του πόνου? Μήπως «καταφύγιο» είναι ένας άνθρωπος, ανεξάρτητα από το πού βρίσκεται αυτός? Ανεξάρτητα από τον χώρο του, την απόσταση από σένα, το στίγμα του στο gps? Μήπως «καταφύγιο» μπορεί να είναι κάποιες φορές μια οποιαδήποτε αγκαλιά? Ακόμα και μία αγκαλιά χωρίς «πρόσωπο», κάποιου αγνώστου, κάποιου που απλά θα στην προσφέρει ορθάνοιχτη, χωρίς να ρωτήσει ποτέ πώς και γιατί τη χρειάστηκες.. και να κουρνιάσεις εκεί για όσο…

Και σε μία τέτοια περίπτωση, πόσο εύκολα μπερδεύονται οι λέξεις κι αλλάζουν νόημα? Το σπίτι αυτό δεν ήταν μέχρι πριν από τρία τέταρτα της ώρας, ένα ασφαλές καταφύγιο για όλα τα μέλη της οικογένειας? Αρκούν τρία τέταρτα για να στιγματίσουν ως «ανασφαλές» πια? Ως κάτι από το οποίο θα έπρεπε να τρέξεις μακριά? Άρα, αν το «καταφύγιο» είναι ένας χώρος, τότε μάλλον είναι πιθανό να αποχαρακτηριστεί πολύ σύντομα ως τέτοιο.. Μήπως όμως και οι σύζυγοι δεν θεωρούν ο ένας τον άλλον το καταφύγιό του? Δηλαδή και σε αυτήν την περίπτωση αρκούν τρία τέταρτα της ώρας για να εκπέσουν του θρόνου τους? Ακόμα κι αν «καταφύγιο» τελικά είναι μόνο ο εαυτός σου, στον οποίο μέσα θα προσπαθήσεις να κλειστείς, να ψαχτείς, να ηρεμήσεις και αργότερα να σωθείς, τα παιδιά δεν τον έχουν ήδη οργανωμένο. Το οικοδόμημά της προσωπικότητάς τους τώρα χτίζεται. Και ίσως με κάτι τέτοιες εμπειρίες αντί για τσιμέντο και τούβλα χρησιμοποιούν χώμα και λάσπη για να προσπαθήσουν να συνεχίσουν το χτίσιμο.. Οπότε το οικοδόμημα που ετοιμάζουν θα είναι ετοιμόρροπο. Πρέπει να βρουν στοιχεία τέτοια που θα μπορέσουν να το μετατρέψουν σε ασφαλές καταφύγιο. Δεν είναι όμως μικρά για να βγούνε σε μία τόσο απαιτητική δουλειά?

Ταρακουνήθηκα λίγο σήμερα με όλο αυτό. Στενοχωρέθηκα. Πιέστηκα. Και κοίταξα καλά τον καθρέφτη μου και τον ρώτησα «εσύ, τι θεωρείς καταφύγιό σου? Και πολύ περισσότερο από σένα… τί άραγε είναι ένα καταφύγιο για το γιο σου?» 

Ένα παιδί

3 Μαρτίου 2015

Ένα παιδί ξυπνάει και χουζουρεύει.

Ένα παιδί σε αποζητά με το βλέμμα.

Παράλληλα μεγαλώνει…

Ένα παιδί περιμένει το χαμόγελό σου για να φωτιστεί ο κόσμος του.

Ένα παιδί, μικρό παιδί, παλεύει να φτιάξει τη μέρα του με όση παρουσία κερδίσει από σένα και όση απουσία μπορεί να διαχειριστεί.

Παράλληλα μεγαλώνει…

Ένα παιδί, μία ψυχούλα ανθρώπινη, έχει απορίες και προσπαθεί να τις εκφράσει με λόγια ή χωρίς αυτά.

Ένα παιδί, μπόμπιρας δραστήριος, φτιάχνει με τη φαντασία του ιστορίες και παραμύθια και σου δίνει ρόλους.

Παράλληλα μεγαλώνει…

Ένα παιδί, πιτσιρίκος, προσπαθεί να διεκδικήσει χώρο και χρόνο για να αναπτυχθεί, μέσα από σένα, γύρω από σένα, κοντά σε σένα.

Ένα παιδί, ένας νέος ταξιδιώτης σε αυτό το ταξίδι της ζωής, προσπαθεί να βρει τα χνάρια σου για να πατήσει πάνω τους και κάπως έτσι να χαράξει ένα δρόμο.

Ένα παιδί ελίσσεται αναγκαστικά στην καθημερινότητα για να μπορεί να εξελίσσεται.

Παράλληλα μεγαλώνει…

Ένα παιδί ζει δημιουργώντας μνήμες.

Ένα παιδί ελπίζει.

Ένα παιδί ονειρεύεται.

Ένα παιδί χτυπάει στο παιχνίδι και κλαίει και φωνάζει… τον πιο κοντινό του άνθρωπο.

Ένα παιδί, που ήταν μόλις πρόσφατα βρέφος, γκρινιάζει ακόμα. Συχνά.

Ένα παιδί χορεύει γύρω από το χρόνο και τον ζαλίζει.

Ένα παιδί μεγαλώνει.

Μακριά σου ή κοντά σου, δίπλα σου ή αλλού, με τις δικές σου αισθήσεις παρούσες ή όχι, ένα παιδί μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Δεν μπορεί να σταματήσει και να περιμένει πότε θα «βολέψει». Μεγαλώνει. Ωριμάζει. Σκέφτεται. Συμπεραίνει. Βλέπει. Αισθάνεται. Υπάρχει. Είναι εκεί.

Γύρνα λίγο το κεφάλι σου, κοίτα και αναρωτήσου…

Μήπως είναι το δικό σου παιδί?

Δεν ήξερα πριν σε γνωρίσω

26 Ιανουαρίου 2015

Δεν ήξερα πως μπορεί να υπάρχει μια αγάπη τέτοιας μορφής,

Δεν ήξερα πως μπορεί το σώμα μου να στέκεται κάπου, σχεδόν κούφιο, γιατί η ψυχή μου πια κατοικεί σε άλλο σώμα,

Δεν ήξερα πως το βράδυ μπορώ να συγχρονίσω την ανάσα μου με τη δική σου, για να συντονίζομαι στο ρυθμό σου,

Δεν ήξερα πόσο άδειες μπορεί να είναι κάποιες νύχτες μακριά σου,

Δεν ήξερα πως το νόημα της ζωής είχε το κλειδί του κρυμμένο μέσα σε εκείνο το πυρέξ της κλινικής που σύρθηκε μέχρι μπροστά μου ένα ανοιξιάτικο απόγευμα…

Δεν ήξερα πόση μαγεία μπορεί να κρύβεται σε δυο τρεις μπερδεμένες λεξούλες,

Δεν ήξερα πόση υπερηφάνεια μπορώ να αντλήσω από δύο ποδαράκια που μαθαίνουν να στέκονται όρθια,

Δεν ήξερα πόση χαρά μπορώ να αισθανθώ επειδή σου κάνω μπάνιο,

Δεν ήξερα πως η κούραση μου μπορεί να εξαφανιστεί επειδή εσύ γελάς…

Γιε μου, πριν σε γνωρίσω δεν ήξερα πως μπορώ να κλαίω συχνά ασυναίσθητα απλά και μόνο επειδή υπάρχεις…

Δεν ήξερα πριν σε γνωρίσω, και σε σένα οφείλω τη γνώση, τη μεταμόρφωση, την εξέλιξη, τη νέα φιλοσοφία ζωής..

Γιατί τώρα ξέρω πως…

Σε σένα οφείλω εμένα